Katar dźwiga brzemię gospodarza

Katar nie wygra mistrzostw świata. Katar nie zdobędzie medalu. Katar najpewniej nie przysporzy sobie jednak też powodów do wstydu, bo emir Tamim bin Hamad Al Thani już dawno zarządził, że ten mundial ma przynieść jego krajowi należytą chwałę. Nie wypada bowiem wydać grubo ponad dwieście miliardów dolarów, zatrudnić miliony robotników-migrantów na głodowych pensjach, wznieść tysięcy budynków, wybudować setki kilometrów wielopasmowych i wielotorowych dróg przeróżnego rodzaju, postawić siedem nowiutkich stadionów i jedno całe miasto, żeby na koniec wyłożyć się na zwykłej piłce nożnej. 

Gospodarzom katarskiego mundialu wcale nie będą sprzyjać murawy, stadiony, ściany, sędziowie, kibice, decydenci i pustynie. Katar poświęcił kilkanaście lat na zbudowanie kadry, która nie wzbudzi przesadnych kontrowersji i nie narobi mu siary na salonach. To tylko i aż tyle. I można śmiać się, że Katar nigdy nie grał mistrzostwach świata. Ale to żadne cieniasy, a całkiem poważna i bardzo turniejowa drużyna, która wcale nie jest skazana na pożarcie w boju o zachowanie twarzy w grupie z Holandią, Senegalem i Ekwadorem.

Mistrzostwa Świata 2022. Katar

As w talii – Akram Afif

Widnieje na wszelkiego rodzaju bilbordach i reklamach wokół mistrzostw świata. Jacek Moskwa, jeden z trenerów bramkarzy w Aspire Academy, powiedział nam pół-żartem, pół-serio, że Akrama Afifa nie da się przeoczyć na katarskim stadionie, bo gdy tylko dotyka piłki, cały obiekt zaczyna krzyczeć i wariować, niezależnie od tego, czy akcja toczy się na osiemdziesiątym, pięćdziesiątym czy dwudziestym metrze od bramki drużyny przeciwnej. I taka prawda.

Katarczycy kochają Afifa.

Poznacie go po charakterystycznym afro i latynoamerykańskim stylu gry. Taki typ brazylijskiego magika. Tu kiwnie, tam przerzuci. Tu założy siateczkę, tam puści oko. Tu dookoła świata, tam rabona. Egzekwuje większość stałych fragmentów gry i od dłuższego czasu zjada ligę katarską – 77 meczów, 62 gole, 53 asysty. W Al-Sadd SC może wszystko, na wszystkie strony chwalił go Xavi, który wręcz sugerował jego rychłe przenosiny do Europy, ale 25-letni Akram Afif chyba niespecjalnie kwapi się do powrotu na Stary Kontynent. Raz, że wcześniej katarskim gwiazdor zaliczył średnio udane przygody w Villarealu, Sportingu Gijon i KAS Eupen, a dwa, że nigdzie nie byłby tak kochany i dopieszczany jak w domu.

Blotka – status gospodarza

Dwadzieścia jeden dotychczasowych edycji mistrzostw świata i siedem triumfów gospodarzy. W całym XXI wieku nie zdarzyło się to ani razu, choć próbowały potęgi z Niemcami i Brazylią na czele. Ale w całej historii tego prestiżowego czempionatu globu tylko jednokrotnie zdarzyło się, żeby organizator turnieju nie wyszedł poza fazę grupową – pecha miała Republika Południowej Afryki w 2010 roku. Tak mówią liczby i statystyki. Jak wobec tego będzie sytuował się Katar?

Nie sięgnie po mistrzostwo świata.

Nie zdobędzie medalu.

To jest prawie pewne.

Dlaczego jednak o tym wszystkim piszemy? Dlaczego największej słabości tej reprezentacji dopatrujemy się w statusie gospodarza, choć Katar jest chyba najlepiej spośród wszystkich mundialowych drużyn przystosowany do gry w tej części świata? Ano dlatego, że żadną tajemnicą nie jest fakt, iż władze Kataru zrobią wszystko, żeby nie wzbudzać niepotrzebnych kontrowersji. Dość, że mundial w 2022 żywi się obrzydliwą niegodziwością współczesnego świata, a lista zarzutów zachodnich cywilizacji jest nieskończenie długa – gwałty i chłosty, korupcje i przekupstwa, inwigilacje i szpiegostwa, homofobie i mizoginie, łamanie praw człowieka i dyskryminowanie innowierców, plutokracja i sportwashing, brudna polityka w najczystszym znaczeniu tego określenia. Nie może być tak, że kolejne kontrowersje Katar wzbudzi za pośrednictwem piłki nożnej.

Ma być skromnie.

Ma być solidnie.

Ma być przyzwoicie.

I bez sensacji.

Rozdający – Felix Sanchez

Powagi dodaje mu chlubna przeszłość w kultowej szkółce Barcelony. Jego realny wpływ na rozwój swoich młodzieńczych karier podkreślają Sergi Roberto, Gerard Deulofeu czy Martin Montoya. Oficjalna strona Dumy Katalonii regularnie informuje o każdym jego sukcesie po wyjeździe z Hiszpanii, skąd podkupiła go monumentalna katarska Aspire Academy, która od początku XXI wieku tworzy zaplecze sportowe, analityczne i intelektualne dla narodowej reprezentacji Kataru w piłce nożnej. Felix Sanchez – wraz z innymi szkoleniowcami z Półwyspu Iberyjskiego – przez lata sprzedawał swoje know-how na Półwyspie Arabskim w zamian za godziwą pensję i możliwość nieograniczanego korzystania z możliwości strukturalnych, infrastrukturalnych i organizacyjnych hojnych sponsorów Aspire Academy.

Pokochał Katar. Kiedy brytyjscy dziennikarze pytają go o łamanie praw człowieka podczas budowy mundialowej infrastruktury, Hiszpan złowrogo milczy i salwuje się wyklepaniem banalnej formułki podyktowanej mu przez rzecznika prasowego kadry. Kiedy zaś ktokolwiek podważa stabilność jego selekcjonerskiego stołka, on może się tylko uśmiechnąć, bo żaden inny trener w historii katarskiej piłki nie pracował w tej roli dłużej od niego. Podopieczni mu czapkują i wypowiadają się o nim w samych superlatywach. Nic dziwnego, w końcu jest ojcem chrzestnym sukcesu wielu z nich.