Działaczom Ruchu Chorzów pieniądze chyba rozum odbierają. Pakują kolejnych nieświadomych piłkarzy do samochodu i wywożą gdzieś, gdzie akurat może być kupiec. Najpierw kazali ładnie ubrać się Arturowi Sobiechowi i znienacka zawieźli go prosto do siedziby JW Constuction, teraz tę samą szopkę powtórzyli z Maciejem Sadlokiem. Kierunek – stolica, a potem już tylko nerwowe popędzanie: “Podpisuj, podpisuj, bo wracać trzeba!”.
Wiadomo, że Sadlok – podobnie jak Sobiech – podpisze. Bo czemu miałby tego nie zrobić? Ale można byłoby załatwić tę sprawę bardziej profesjonalnie: – Maćku, mamy propozycję z Polonii Warszawa, my się dogadamy. Teraz pytanie, czy ty chcesz jechać na rozmowy z panem Wojciechowskim? Interesuje cię ten kierunek? Jeśli tak, to zastanów się, jakich warunków oczekujesz.
Metoda – wsiadaj, nic nie mów, to będzie niespodzianka jest tak kretyńska, że aż ręce opadają. Działacze “Niebieskich” najwyraźniej wychodzą z założenia, że na widok Wojciechowskiego piłkarzom zmiękną nogi i nawet jeśli początkowo byliby oporni, to tam na miejscu, w Warszawie, pod presją czasu, zgodzą się na transfer błyskawicznie.
Dawno takiego cyrku obwoźnego nikt w Polsce nie urządzał. Jak zobaczycie na jakiejś stacji benzynowej samochód, w którym na tylnym siedzeniu będzie przestraszony piłkarz Ruchu Chorzów, możecie być pewni – jadą go komuś opylić. A biedaczek tylko patrzy na drogowskazy i zastanawia się: Warszawa, Łódź, Gdańsk, Poznań?
PS Ale wiecie co było szczytem obciachu tego lata? Ruch Chorzów na transferze Artura Sobiecha zarobił gigantyczne pieniądze – około trzech milionów złotych (bo milion poszedł dla Grunwaldu). I zamiast się z tych trzech milionów cieszyć, wyściskać chłopaka na pożegnanie, życzyć powodzenia, to jeszcze władowali mu karę w wysokości 2 tysięcy złotych, że niby nie rozliczył się na czas z jakichś butów i skarpetek.
