Czas bohaterów nieoczywistych

Lipiec to taki miesiąc, kiedy w mieszkaniach bez klimy nie da się wysiedzieć pięciu minut bez psioczenia na ukrop, ale też taki, gdy w rankingu Piłkarza Miesiąca do głosu dochodzą bohaterowie mniej oczywiści.

To bowiem czas wielkich turniejów i sparingów przedsezonowych. Tych drugich nie traktujemy zbyt poważnie, dlatego swoją szansę dostają gracze mierzący się w kontynentalnych czempionatach. Ranking przechwycili więc najlepsi w ostatnich meczach Copa America, CONCACAF Gold Cup oraz w fazie pucharowej PNA, uzupełnieni o kilka postaci z lig spoza Europy, które wyróżniły się bardzo, ale to bardzo zdecydowanie. Czterech przedstawicieli ma więc MLS, po jednym (nie licząc biorących udział w mistrzostwach kontynentu) – Campeonato Brasileirao oraz chińska Super League.

Kolejne żarty Zlatana o samym sobie to temat trącący myszką co najmniej tak, jak sprośne żarty wujka Władka powtarzane przy każdej rodzinnej uroczystości. No ale trzeba Ibrahimoviciowi przyznać jedno – starzeje się piłkarsko naprawdę ładnie i choć nie możemy już oglądać go na Starym Kontynencie, co jakiś czas dochodzą wieści o genialnym meczu za oceanem. W minionym miesiącu zanotował dwa takie. Z Toronto FC – 2 gole, wygrana 2:o. No i oczywiście w El Tráfico, derbach Los Angeles, kiedy Ibra zapakował perfekcyjnego hat-tricka (prawa, lewa, głowa) i przesądził o wygranej Galaxy 3:2. Gol numer jeden? Przerzucenie piłki nad rywalem i przepiękny półwolej. Drugie trafienie? Wyjście do górnej piłki z taką przewagą nad kryjącym go obrońcą, jakby Shaq mierzył się pod koszem z Sebastianem Kowalczykiem. Gol numer trzy? Płaskie, kozłujące uderzenie lewą nogą z dystansu, idealnie w boczną siatkę. Prime Ibra w całej okazałości.

Reklama

Środkowy pomocnik, który bije się o tytuł najlepszego strzelca w lidze chińskiej. Opis obecnej sytuacji Paulinho nie jest opisem często spotykanym, ale były gracz Barcelony zawsze miał coś, co odróżniało go od innych na swojej pozycji – świetną czutkę do podłączania się do akcji zaczepnych. Ligę chińską zwyczajnie przerasta o głowę, w lipcu nie było meczu bez jego gola, za to jeden z dubletem i jeden z hat-trickiem – już owszem.

Senegalska obrona w 3/4 dostała się do jedenastki turnieju Pucharu Narodów Afryki i nie ma w tym przypadku. To była zdecydowanie najlepsza formacja turnieju, bramkarz miał dzięki tym graczom bardzo mało roboty, bo wygrywali pojedynki jeszcze nim doszło do bezpośredniego zagrożenia bramki. Gassama do bardzo dobrej gry w defensywie (średnio 8 na 12 wygranych pojedynków na mecz i 83-procentowa skuteczność odbiorów) dołożył jeszcze dwie asysty.

A już myśleliśmy, że po tym jak odbił się od Europy i wypadł spoza kręgu zainteresowań selekcjonera reprezentacji Brazylii, o Gabigolu nie usłyszymy. Ale on przypomniał się w sezonie ogórkowym głośno i wyraźnie, uczestnicząc bezpośrednio przy dziewięciu akcjach bramkowych Flamengo w zaledwie sześciu spotkaniach. Imponował skutecznością, bo na przykład przeciwko Botafogo, Corinthians i Atletico Paranaense miał po jednej dogodnej sytuacji i w każdym z tych spotkań zamieniał je na bramki.

Reklama

Cztery rewelacyjne mecze w miesiącu na pięć rozegranych. Carlos Vela osiągnął świetną formę, nie tylko strzelecko, ale także w kwestii pomagania partnerom w budowaniu ataków. W pięciu meczach wykreował dziewięć szans swoim kolegom, sam natomiast wykorzystał aż sześć. W klasyfikacji kanadyjskiej MLS nikt nie ma do niego podjazdu – 22 gole i 13 asyst daje mu pierwsze miejsce i w “kanadyjce”, i w klasyfikacji strzelców, i w zestawieniu najlepszych asystentów. Maszyna.

Partner Kalidou Koulibaly’ego na środku defensywy reprezentacji Senegalu – najlepszej na Pucharze Narodów Afryki. Sabaly nie tylko czyścił w obronie, co tylko było trzeba, nie tylko dobrze uzupełniał się z Koulibalym, ale potrafił też podaniem otworzyć drogę do bramki. Koledzy marnowali jego zagrania, ale 1,3 kluczowego podania na mecz jak na stopera to naprawdę dobry wynik pokazujący, że jeśli chodzi o Senegalczyków, zagrożenie mogło dla przeciwników nadejść z każdej strony.

33 lata, Championship. No nie ma szans, byśmy o gościu usłyszeli z powodów stricte piłkarskich w najbliższych miesiącach. Ale za lipiec wyróżnienie należy mu się jak psu buda. Toczył w środku pola pojedynek za pojedynkiem (podczas PNA średnio 16 na mecz), był ścianą pomiędzy atakującymi przeciwnika a linią obrony. W praktycznie każdym spotkaniu notował 5 lub więcej odbiorów.

Gole z Jamajką (3:1) i Curacao (1:0) w dużym stopniu przyczyniły się do tego, że Stany Zjednoczone doszły w CONCACAF Gold Cup do finału. McKennie miał dwie duże szanse i obie zamienił na gole. Był przy tym zawodnikiem naprawdę godnym zaufania – można było grać przez niego bez obawy o to, że za moment piłka znajdzie się u przeciwnika. Wygrywał większość pojedynków, podawał na 88-procentowej skuteczności.

Nie można mu zarzucić, że na Copa America nie brał na siebie gry. Był jednym z najlepszych aktorów półfinałowego spektaklu Peru – Chile. Dwie asysty dały Peruwiańczykom przepustkę do finału i ostatecznie srebrnego medalu. Carrillo nie bał się pojedynków ani z twardo grającymi Chilijczykami, ani z czołowymi obrońcami świata, jakich mogła wystawić w swoim zespole Brazylia. Łącznie 18 razy w tych spotkaniach próbował dryblować, sukcesem zakończyło się osiem takich prób.

4+4. Gil jest dopiero drugim piłkarzem, któremu udało się skompletować zarówno cztery trafienia, jak i cztery asysty w MLS. W Europie, grając jeszcze dla Aston Villi czy Deportivo La Coruna był jednym z wielu, w MLS okazuje się być jedną z wiodących postaci, prawdziwą gwiazdą swojego zespołu. Ten sezon to już 8 goli i 8 asyst. W lipcu Gil miał pięć dużych szans do strzelenia gola, łatwo więc policzyć, że popisał się 80-procentową skutecznością.

W finałowym meczu z Peru jeden z najlepszych w reprezentacji Brazylii, zakończył to spotkanie z golem i asystą, ale też pięciokrotnie rywale musieli się uciekać do fauli, by powstrzymać rozpędzonego skrzydłowego Gremio. Dziw bierze, że 23-latek nie gra jeszcze w Europie, w takim wieku zwykle wyróżniający się brazylijscy piłkarze rozgrywają już co najmniej drugi-trzeci sezon w czołowym klubie Starego Kontynentu.

Nikt w MLS w 2019 roku nie strzelił w jeden miesiąc większej liczby goli niż Josef Martinez w lipcu. Siedem trafień, w dodatku zaraz po powrocie z Copa America, to naprawdę doskonały bilans z sześciu spotkań. A Martinez pomógł swojej drużynie także w krajowym pucharze, i tam dokładając trafienie w meczu ćwierćfinałowym.

Piekielnie niebezpieczny, gdy Algierczycy przechodzili do ataku, obecny zarówno w najlepszej jedenastce fazy grupowej, jak i tej całego turnieju. Mahrez – jak to on – wchodził w całą masę pojedynków w ataku, średnio 9 na mecz, nieustannie niepokoił obrońców akcjami jeden na jeden. Strzelił Gwinei w 1/8 finału, trafił przeciwko Nigerii w półfinale, który otworzył Algierczykom drogę do złota.

Jego przypadkowe zagranie ręką dało Peru karnego na 1:1 w finale Copa America, ale poza tym Thiago Silva był prawdziwą opoką brazylijskiej defensywy w decydujących spotkaniach turnieju rozgrywanego w kraju kawy. W obu spotkaniach stoczył z rywalami 10 pojedynków, wygrał 9 z nich.

W półfinale Copa America nie do przejścia dla Argentyńczyków, do tego świetny i bardzo pewny w wyprowadzeniu piłki. W finale bywał nieco nerwowy, ale mimo to udało mu się większość ataków rozbić skutecznie.

Kolejny Brazylijczyk, ale co się dziwić, że zaroiło się od Canarinhos, skoro ci okazali się najlepsi na swoim kontynencie. W finale dał prawdziwe show, pociągał za sznurki w linii pomocy, z łatwością mijał rywali, stwarzał sytuacje. Asysta na 2:1 – ciasteczko.

Najlepszy bramkarz CONCACAF Gold Cup. Jak zwykle na wielki turniej Ochoa spiął się niesamowicie, przez cały turniej puścił tylko jednego gola gry. W dwóch lipcowych meczach – półfinale i finale – niepokonany przez 210 minut.

Najlepszy młody piłkarz Złotego Pucharu CONCACAF. W fazie pucharowej najpierw asystował przy jednym golu w starciu z Curacao, a potem sam ustrzelił dublet w starciu z Jamajką w półfinale. Do pełni szczęścia brakło tylko konkretu w przegranym 0:1 finale z Meksykiem.

Podobnie jak Gabriel Jesus, tak i on raz strzelił i raz asystował w półfinale Copa America z Argentyną. Występ w finale miał już dużo bardziej dyskretny niż kolega z reprezentacji, a rywal z Premier League, dlatego nie znajduje się wyżej.

Najlepszy bramkarz Pucharu Narodów Afryki. Tylko dwie bramki stracone przez cały turniej, a musiał się mierzyć i dwa razy z Senegalem, i z Nigerią, w której szeregach był przecież Odion Ighalo, i z Wybrzeżem Kości Słoniowej. W spotkaniu ćwierćfinałowym z WKS obronił karnego Bony’ego, co – okazało się – po rzutach karnych dało awans do półfinału, bowiem w ostatniej serii spudłowali i Belaili, i Serey Die.

W finale Copa America zaliczył co najmniej dwa razy więcej udanych odbiorów niż każdy inny zawodnik na boisku. Zarówno w starciu z Peru, jak i z Argentyną, wykonał całą masę roboty, która w końcowym rozrachunku dała Brazylii tytuł mistrza kontynentu.

Jedenastka turnieju na Pucharze Narodów Afryki. Senegal do finału zawiodła świetna defensywa, ale i zawodnik Liverpoolu dał radę po swojej stronie boiska. Gdy Senegal wygrywał zaledwie jednym golem w 1/8 finału i ćwierćfinale, on albo strzelał, albo asystował.

Peruwiańczyk pięknie się starzeje, gdy już wydaje się, że nie może zaliczyć kolejnego dobrego turnieju, on tylko mówi „potrzymaj mi piwo”, a potem zachwyca. Peru nie było faworytem meczu z Chile w półfinale Copa America, a jednak – również za jego sprawą – weszło do finału po zwycięstwie 3:0. Guerrero ukłuł też w finale, w którym jednak Brazylia była po prostu wyraźnie lepsza.

Król strzelców Pucharu Narodów Afryki. W fazie pucharowej napastnik absolutnie niezastąpiony dla Nigerii. Zdobył cztery gole, miał udział (gol lub asysta) przy pięciu spośród siedmiu trafień Nigeryjczyków po wyjściu z grupy.

Nie ma przypadku w tym, że płaczą za nim w Evertonie, że sięgnęło po niego PSG. Oczywiście, to nie tylko udany Puchar Narodów Afryki, to po prostu bardzo dobra gra w Anglii, ale w ostatnim miesiącu Gueye tylko potwierdził, że jest kozakiem. Doskonale rozbijał ataki rywali na PNA, Senegal szedł jak burza również dzięki niemu, do świetnej defensywy dołożył też decydujące o wygranej w ćwierćfinale trafienie z Beninem.

Powiódł Meksyk do zwycięstwa z Złotym Pucharze CONCACAF, zdobył decydującego gola w półfinałowej dogrywce z Haiti, zanotował asystę przy bramce dos Santosa dającej Meksykowi wygraną w finale przeciwko Stanom Zjednoczonym. Nic dziwnego, że federacja wybrała go laureatem Złotej Piłki za cały turniej, w którym łącznie uzbierał 5 bramek (mniej jedynie od Jonathana Davida z Kanady).

Wybrany najlepszym zawodnikiem Copa America i choć w dwóch ostatnich spotkaniach (czyli tych lipcowych) zagrał naprawdę dobrze, nie był aż tak znaczącą postacią jak jego kolega, o którym za moment. Mimo to grzechem byłoby Alvesa nie wyróżnić. Swoją drogą triumf w Copa America był jego 40. trofeum w karierze, co pod tym względem uczyniło go najlepszym piłkarzem w historii.

Najbardziej jego znaczenie dla reprezentacji Senegalu było widać w finale, gdy go zabrakło – cztery spotkania z nim w jedenastce na zero z tyłu, Kenia, Uganda, Benin i Tunezja oddały łącznie zaledwie dziesięć celnych strzałów przez 390 minut gry. W piątym meczu pauzuje za kartki i już po dwóch minutach Alfred N’Diaye musi wyciągać piłkę z siatki. Obecność Koulibaly’ego w jedenastce turnieju? Zero zaskoczenia.

Najlepszy młody piłkarz Pucharu Narodów Afryki, najlepszy zawodnik Pucharu Narodów Afryki, najlepszy asystent PNA. Nowy klubowy kolega Krzysztofa Piątka w turnieju, który przecież skupił naprawdę wiele gwiazd najlepszych klubów świata, błyszczał swoją grą po prostu najjaśniej. Nie gubił się pod presją, imponował szybkim myśleniem, błyskawicznymi podaniami, pełnił ogromnie istotną rolę w budowaniu ataków reprezentacji Algierii. AC Milan, który właśnie potwierdził jego zakup za 16 milionów euro, będzie mieć z niego dużo pożytku.

Gol i asysta w półfinale, gol i asysta w finale Copa America. Aż do strefy medalowej występy piłkarza Manchesteru City na mistrzostwach Ameryki Południowej z gościnnym udziałem Kataru, Japonii ~~oraz Malina Kowalewski Band~~ były niezwykle dyskretne, ale jak już odpalił, to wziął na swoje barki ciężar doniesienia Brazylijczyków do trofeum w turnieju rozgrywanym na ich terenie.