Czy każdy może kandydować? Nie. Czarnecki to tylko kandydat na kandydata, Kręcina póki co też…

Kandydować na prezesa PZPN można chcieć – to nic nie kosztuje. Między chęciami a rzeczywistym przystąpieniem do wyborów jest jednak bardzo istotna różnica: trzeba najpierw otrzymać dziesięć piętnaście głosów poparcia od delegatów. Dopiero wtedy można formalnie ubiegać się o fotel. Kiedy więc Czarnecki mówi, że będzie kandydował na prezesa PZPN to nie traktujmy tego dosłownie – on będzie najpierw kandydował na kandydata. Już w poprzednich wyborach był kandydatem na kandydata, ale przepadł, ponieważ nie otrzymał niezbędnych dziesięciu piętnastu głosów poparcia.
Każdy delegat może dać głosy poparcia trzem różnym kandydatom. Jest to wygodne, bo nigdy nie wiadomo, kto wygra, a na wszelki wypadek lepiej chociaż trochę poukładać się z każdym potencjalnym prezesem. Dlatego poparcia wydawane są jak ulotki na Marszałkowskiej – taśmowo. Czarnecki ma jednak ten problem, że jego nikt nie traktuje poważnie, nikt nie wierzy w jego zwycięstwo, więc nie ma sensu go popierać na jakimkolwiek etapie, nawet wtedy, gdy można popierać trzy osoby. Szkoda atramentu na podpis.

Ciekawi jesteśmy, jak się sprawa będzie miała ze Zdzisławem Kręciną. Poprzeć Kręcinę to jak przebiec się na golasa po Rynku w Krakowie. Można, ale trochę obciach. Jakich dziesięć piętnaście klubów lub też dziesięć piętnaście związków wojewódzkich poprze odsuniętego od pracy po aferze taśmowej sekretarza generalnego? Oczywiście, mówimy o niesamowicie zdemoralizowanym środowisku, więc dziesięciu głosów poparcia nie można wykluczyć, ale szanowni delegaci muszą wiedzieć jedno – którykolwiek poprze Kręcinę, znajdzie się na celowniku. Wiadomo, że Zdzisiek kandyduje tylko po to, by rozmydlić krytykę Laty, ale będziemy stale monitorowali, kto jest na tyle pozbawiony zdrowego rozsądku, że udzieli mu oficjalnego poparcia…