Próbując zniwelować różnice. Czy Arabia Saudyjska może zaskoczyć na mundialu?

– Spokojnie panowie, grajcie swoje, zero presji – powiedział zawodnikom Mohammed bin Salman, następca saudyjskiego tronu i stało się jasne, że presja sięgnęła zenitu. Herve Renard mógł nawet ułożyć kalendarz rozgrywek po swojemu, żeby tylko przygotować kadrę na imprezę za rogiem. Saudyjczycy do pierwszego turnieju tej rangi na Bliskim Wschodzie podchodzą na poważnie.

Ambicje Arabii Saudyjskiej są ogromne, ale mimo wszystko w dłuższej perspektywie — cel to rok 2030, wokół którego skupiony jest plan rozwoju całego kraju. Teraz wystarczy im udowodnienie, że Katar może sobie ściągnąć mundial do siebie, jednak sportowo to oni są królami Bliskiego Wschodu. Na turnieju będą się czuć jak w domu nie tylko z powodu klimatu poza stadionami. Ich kibice to jedna z nacji przodujących w zakupie biletów na tegoroczne mistrzostwa świata.

Mistrzostwa Świata 2022. Arabia Saudyjska

As w talii – Salem Al-Dawsari

Półtora miliona osób — tylu „followersów” zgromadził na Instagramie człowiek, który na zdjęciu profilowym ściska dłoń Mohammeda bin Salmana. Najważniejsza osoba w Arabii Saudyjskiej gratuluje Salemowi Al-Dawsariemu kolejnego zwycięstwa w azjatyckiej Lidze Mistrzów. Skrzydłowy Al-Hilal ma na koncie dwa takie tytuły, a ostatnim razem został wybrany MVP rozgrywek. – To najlepszy piłkarz w całej Azji – mówił o nim Bafetimbi Gomis, gwiazda jego klubu. Choć może raczej: zagraniczna gwiazda, bo idolem królestwa jest Al-Dawsari. Ma na koncie gola w finale azjatyckiej LM, w której łącznie uzbierał ponad 80 występów i wypracował blisko 50 bramek (łącznie z asystami drugiego stopnia). Podczas Klubowych Mistrzostw Świata ukąsił Flamengo i Al-Jazirę, ale najsłynniejszego gola w karierze uczcił tą cieszynką.

Salem saltem okazał radość po zdobyciu zwycięskiego gola z Egiptem, który zapewnił Arabii Saudyjskiej pierwsze od 1994 roku zwycięstwo na mundialu. W Rosji Zielone Sokoły ograły tylko i aż ekipę Mohameda Salaha. Skrzydłowy był zaś w czołówce najlepszych dryblerów turnieju, rozpychając się w gronie wielkich nazwisk. Gwiazdorski status na Bliskim Wschodzie nie pomógł jednak Al-Dawsariemu w przebiciu się do Europy. To on był twarzą i największą nadzieją słynnego piłkarskiego Erasmusa, czyli wycieczki saudyjskich talentów do hiszpańskich klubów. Skończyło się na występie z Realem Madryt: prestiżowym, ale jedynym, bo Villarreal okazał się dla niego zbyt wymagającym wyzwaniem. Salem niepowodzenia tłumaczył problemami w rodzinie i chorobą ojca, przez którą zdecydował się zakończył wojaże po Starym Kontynencie na pierwszym przystanku i nie podejmował kolejnych prób.

Zresztą, czy jest sens? Al-Hilal płaci mu 3,5 miliona euro rocznie, a puchary do gabloty wpadają regularnie. Nawet gdy zdarzają się kryzysy — jak wtedy, kiedy Al-Dawsari został zawieszony za skasowanie głową sędziego w derbach Rijadu, reprezentant kraju wiedzie w stolicy iście królewskie życie.

Blotka – Bramkarze

Reprezentacja Arabii Saudyjskiej jest podziwiana za to, jak broni dostępu do własnej bramki. Nic dziwnego: w 19 z 30 spotkań pod okiem Herve Renarda nie straciła gola, a w pozostałych 11 dała sobie wbić ledwie 16 sztuk. Oczywiście dużo łatwiej jest zagrać na zero z tyłu z Omanem czy Jemenem niż Albanią, czy nawet San Marino (nie dotyczy Paulo Sousy), ale Zielone Sokoły mają jeszcze jeden problem do przeskoczenia. W bramce muszą bowiem postawić Saudyjczyka, rodowitego, wychowanego w Al-Hilal, Al-Ahli czy gdziekolwiek indziej, ale jednak w Arabii golkipera. A musicie wiedzieć, że tutejsza szkoła bramkarska nie umywa się do Szamotuł czy nawet do Szamotulskiego.

O tym, że bramkarze reprezentacji Arabii Saudyjskiej nie grają w klubach, wie już każdy. To znaczy dwóch gra, ale jeden zakończył międzynarodową karierę i nie przekonał selekcjonera, że zasługuje na powołanie, gdy ją wznowi. Żeby nie było, że Renard rezygnuje z bliskowschodniego Casillasa: to ten sam gość, który cztery lata temu przyjął piątką od Rosjan, raczej nie pomagając swojej drużynie w uniknięciu kompromitacji. Rzecz w tym, że numer dwa to gość, który rok temu zleciał z ligi z Al-Ahli, zaliczając przy tym pakiet kompromitujących wpadek. Dziś faktycznie więc gra, ale w drugiej lidze.

Selekcjoner najpewniej postawi jednak na zawodowego zmiennika: Mohammed Al-Owais ma 31 lat, a w jego CV znajdziemy nieco ponad 120 spotkań ligowych, więc łatwo poznać, że przez wiele sezonów ławka rezerwowych była jego najlepszym przyjacielem. To przebieranie w trzecim sorcie kubańskich pomarańczy saudyjskich daktyli pozwala nam lepiej zrozumieć, dlaczego Mohamed Al-Deayea nastukał prawie 180 spotkań w narodowych barwach. Jak już znaleźli tam kogoś, kto trochę ogarnia swój zawód, to trzymali go między słupkami tak długo, aż mógł stać w polu karnym o własnych siłach.

Rozdający – Herve Renard

Uparcie twierdzi, że nie jest żadnym „Białym Czarodziejem”, ale być może dlatego, że taka ksywka jednoznacznie kojarzy się z tolkienowskim Gandalfem, a Herve Renard jeszcze przez parę lat będzie błyszczał swoją starannie ułożoną blond czupryną. To jego znak charakterystyczny, podobnie jak biała koszula, jednak nie sprowadzimy francuskiego szkoleniowca tylko do roli gościa, który dobrze prezentuje się przy linii bocznej. Jego sukcesy mówią same za siebie: cztery lata temu podziwialiśmy wysoki pressing Marokańczyków, którzy może i odpadli z turnieju, ale w takim stylu, że w Polsce zazdrościliśmy im odważnej postawy.

– Ostatecznie zdobyliśmy tylko punkt, mimo że moim zdaniem wykonaliśmy dobrą robotę — mówił nam selekcjoner, dodając, że dziś jest bogatszy o wiele doświadczeń. – Najważniejszy jest team spirit, dobra atmosfera. Podczas przygotowań czy głównego turnieju musisz umiejętnie zarządzać drużyną, żeby utrzymać dobre relacje, gdy przez tak długi czas obracasz się w tej samej grupie ludzi. To było naszą siłą w Rosji. Powtórzenie wrażenia, jakie w 2018 roku zrobiło Maroko, jest na pewno jednym z naszych celów, ale to plan minimum, bo wierzę, że stać nas na to, żeby zaprezentować się jeszcze lepiej.

Herve Renard: Zaczynałem w 5. lidze. Nie myślałem, że kiedyś pojadę na mundial

Francuz słynie z tego, że potrafi porwać zespół, natchnąć go do gry na 200 procent możliwości. Piłkarze skaczą za nim w ogień, ale nie chodzi tylko o ich zaangażowanie. Wierzę, że plan taktyczny, jaki przygotowuje Renard, przyniesie im sukcesy. Ten plan polega na doskonałej organizacji gry i stabilnej defensywie. W grupie eliminacyjnej Saudyjczycy przegrali tylko jedno spotkanie, a przecież mierzyli się z Australią i Japonią. Czteroletnia kadencja dwukrotnego mistrza Afryki to czas rozwoju kadry Zielonych Sokołów, ale Renard dobrze wie, że to jeszcze nie koniec drogi.