Tomasz Włodarczyk z Meczyków rzucił dzisiaj w eter, że Michniewicz zaczął analizować możliwość wystawienia Bartosza Bereszyńskiego na lewym wahadle. Po pierwsze trochę współczujemy graczowi Sampdorii, ponieważ okazuje się tym piłkarzem w reprezentacji, który jest potrzebny tylko na pozycjach aktualnie nieobsadzonych. Po drugie – prawonożny zawodnik na lewym wahadle? Brzmi to nieco rozpaczliwie.
Wszyscy widzieliśmy, jak zagrał Reca ze Szkotami. Tomasz Łapiński w naszym wywiadzie nazwał jego grę „katastrofą”, nie dostrzegł tam pół udanego zagrania. Trudno się z tym nie zgodzić – były piłkarz Wisły Płock wyglądał beznadziejnie.
Stąd wątpliwości – dlaczego Michniewicz w jakimkolwiek momencie meczu nie spróbował po tej stronie innego zawodnika? Rozumiemy, kontuzje, ale bez przesady – nie wypadło sześciu piłkarzy, tylko dwóch. Wszyscy wiemy, co potrafi grać Kamil Grosicki. Nie wiemy za to, co potrafi pokazać w reprezentacyjnej koszulce Patryk Kun, a on cały mecz przesiedział na ławce rezerwowych. Z kolei Tymoteusz Puchacz w tym czasie zwiedzał trybuny. Jasne – nie jest to idealny zawodnik, eufemistycznie mówiąc. Ale można mu wskazać choćby bardzo udane starcie z Anglią, kiedy Reca swojego „założycielskiego” spotkania raczej nie ma. Zawsze jest taki sam. Co najwyżej: przeciętny.
No i dzisiaj – skoro chcemy się trzymać tego ustawienia, a na przykład Kowal nawołuje do odwrotu – trzeba kombinować. Jeśli rozważamy tam Bereszyńskiego, to naprawdę jest źle. Sampdoria gra czwórką z tyłu i Bereszyński jest oczywiście prawym obrońcą. W zeszłym sezonie: właściwie to samo.
Trudno znaleźć Bartka w lewej strefie boiska.
Bereszyński u Brzęczka. Jak to wyglądało?
Właściwie, żeby to zrobić, trzeba się cofnąć do czasów Jerzego Brzęczka. On nie miał problemów, by tak korzystać z Bereszyńskiego – w pięciu meczach eliminacyjnych zawodnik Sampdorii był lewym obrońcą. Z jednej strony – potrafiliśmy zagrać na zero z tyłu. Z drugiej – czy Bereszyński był jakąś mega jasną postacią? No nie.
Choćby po Austrii na wyjeździe pisaliśmy: Bartosz Bereszyński (4) – Do przerwy nie radził sobie z Lazaro, ale warto też pamiętać, że nie zawsze dostawał należyte wsparcie od kolegów. Wygrał istotny pojedynek z Arnautoviciem w polu karnym w 25. minucie. W drugiej odsłonie stał się trochę odważniejszy w grze do przodu, brakowało jednak znaku jakości przy dośrodkowaniach.
Było to rozwiązanie z biedy. Brzęczek nie miał przekonania do Rybusa, albo Rybus był kontuzjowany, więc zdarzało mu się stawiać na Bereszyńskiego. Ten był przyzwoity, niemniej – widać było, że z lewą stroną niewiele ma wspólnego. Zawsze przekładał piłkę na prawą nogę, przez co traciliśmy czas i byliśmy niezwykle przewidywalni. A mówimy o obronie! Wahadła to przecież zupełnie inny temat. Tutaj jeszcze bardziej trzeba dawać i z tyłu, i z przodu. Podłączać się, dośrodkowywać, być ważnym elementem w ataku. Szwedzi będą przecież wiedzieć – idzie chłop lewą stronę, ale musi złamać na prawą. Nie ma siły, że dośrodkuje lewą nogą. Z tamtej flanki staniemy się tak przewidywalni, jak tylko to możliwe.
Dlatego wątpimy, że szukanie takich kwadratowych jaj w obliczu najważniejszego meczu jest konieczne. Reca się nie nadaje, ale Bereszyński – chyba tym bardziej. Sami nie wierzymy w to, co napiszemy, ale dziś chyba Puchacz jest najlepszym wyborem. Chłopak z masą wad, niemniej lepszego najwyraźniej nie mamy.
Od kilkunastu lat to samo. AMO, LAMO, ZAMO, a lewego obrońcy dalej nie ma.
Czytaj więcej o reprezentacji Polski:
- Łapiński: W obecnej dyspozycji Krychowiak nie nadaje się do reprezentacji [WYWIAD]
- Przeanalizujmy opcje. Jak zagramy ze Szwecją?
- Największy pechowiec w krainie pechowców
- Czachowski: „Nie jestem optymistą, Szwedzi jako zespół wyglądają lepiej”
Fot. FotoPyk
