Mecz na dnie

Gdyby zsumować dorobek punktowy ŁKS-u Łódź i Wisły Kraków, nie wyszłaby z takiej hybrydy nawet drużyna zajmująca miejsce w górnej ósemce. To wiele nam mówi o tym, jaką jesień mają za sobą te dwie ekipy, które na razie wycierają dno tabeli, a jak tak dalej pójdzie, to niebawem mogą nawet zacząć pukać w nie od spodu. Stawka w ekstraklasie generalnie jest niezwykle wypłaszczona, drużyn prezentujących dziadowski poziom zdecydowanie nie brakuje, może jest ich aż nadmiar, a jednak nawet w tak marnym towarzystwie zawodnicy ŁKS-u i Wisły zdołali jesienią wyróżnić się in minus. I w sumie trudno powiedzieć, który z tych zespołów należy ostrzej zbesztać za pierwszą część sezonu. Tym bardziej, że po dziewiętnastu kolejkach ligowych zmagań podopieczni Kazimierza Moskala i Artura Skowronka przystępują do bezpośredniego starcia z… identycznym bilansem punktów i bramek.

Wchodzimy właśnie w okres świąteczny – chyba najpiękniejszy, najbardziej sielski czas w roku. Już za pięć dni zasiądziemy przy wigilijnej wieczerzy, żeby wraz z całą rodziną odśpiewać kolędy, podzielić się opłatkiem i tak napełnić bandzioch, że pasek od spodni trzeba będzie poluzować o dwie dziurki. Dla części z nas będzie to również jedna z niewielu okazji w ciągu roku, by naprawdę sporo czasu spędzić w towarzystwie dziadków. Często w codziennym zabieganiu poświęcamy seniorom zbyt mało uwagi. Tym bardziej warto okazać szacunek klubom, które dbają o piłkarzy będących w podeszłym wieku.

Wisła w tym aspekcie pokazuje wielką klasę. Wystarczy zrobić szybki przegląd jej kadry. 39-letni Marcin Wasilewski, 36-letni Paweł Brożek, 35-letni Rafał Boguski, 34-letni Jakub Błaszczykowski, na dokładkę jeszcze paru trzydziestolatków, którzy na tle wyżej wymienionych prezentują się niemalże jak młodzieniaszkowie. Wszyscy znaleźli w Krakowie bezpieczną przystań, tworząc w ramach Wisły prawdziwy klub seniora. Panowie się nie nudzą, mają z kim pograć w szachy albo uprawiać nordic walking, a wieczorami mogą snuć bez końca kombatanckie opowieści i zastanawiać się co by było, gdyby ten cholerny Zieńczuk nie spieprzył tylu setek z Panathinaikosem. ŁKS na tym tle prezentuje się po prostu biednie i sytuacji nie ratuje nawet spóźnione, choć godne pochwały, zatrudnienie 40-letniego Arkadiusza Malarza.

No dobra, jest jeszcze 34-letni Łukasz Piątek, znajdzie się też paru innych zawodników o sporym doświadczeniu, ale to wciąż za mało, żeby równać się z “Białą Gwiazdą”. Tam piłkarscy weterani mają jak u pana Boga za piecem, chyba tylko na planie “Irlandczyka” mogliby czuć się jeszcze lepiej.

WISŁA KRAKÓW 1:1 ŁKS ŁÓDŹ

Kategoria trzecia – liczba piłkarzy ze Słowacji

Każdy szanujący się klub z ekstraklasy powinien mieć w swoim składzie jakiegoś Słowaka. Najlepiej żeby było to tak zwany “stary Słowak”, ale z braku laku może być i młody. Niestety – w tej kategorii oba kluby straszliwie zawodzą. Ani Wisła, ani ŁKS nie mają w tej chwili na usługach żadnego zawodnika ze Słowacji. Ani jednego Słowaka w pierwszym zespole! W czym zresztą należy widzieć jeden z powodów ich katastrofalnej postawy w rundzie jesiennej. Przypomnijmy, że ekipie “Białej Gwiazdy” już w zeszłym sezonie wróżono poważne kłopoty w walce o utrzymanie, ale zespół dowodzony przez Macieja Stolarczyka był jedną z rewelacji rundy jesiennej i ostatecznie pozostał w najwyższej klasie rozgrywkowej, w sumie to nawet bez przesadnej nerwówki, pomimo organizacyjnego armagedonu.

Wtedy rewelacja, teraz czerwona latarnia. Jak wytłumaczyć ten fenomen? Krótko. Martin Kostal, mówi coś państwu to nazwisko? Był Słowak, chociaż przez jedną rundę, to i wyniki się zgadzały.

Podobna historia z łodzianami. W poprzednich rozgrywkach absolutna rewelacja sezonu I ligi, niespodziewany awans. Widowiskowy, a zarazem skuteczny futbol. A teraz jedna sromotna porażka za drugą. Tłumaczyć to mamy gigantycznym przeskokiem między ekstraklasą a jej zapleczem? To tylko oficjalna wersja wypadków. Może prawda leży gdzieś indziej? Może po prostu ŁKS zagubił swój talizman w osobie Lukasa Bielaka? Pochodzący z Rużomberku 33-latek obecnie pyka sobie jak gdyby nigdy nic w Stali Mielec i pruje po kolejny awans do najwyższej klasy rozgrywkowej jak Ondrej Nepela po lodowisku.

W tej kategorii punktu przyznać nie możemy. Wciąż remisowo.

WISŁA KRAKÓW 1:1 ŁKS ŁÓDŹ

Kategoria czwarta – najdłuższa passa bez zwycięstwa w lidze

Trzeba zawodnikom ŁKS-u przyznać, że naprawdę powalczyli o punkt w tej kategorii. Ich seria ośmiu spotkań bez wygranej musi robić wrażenie, to jest naprawdę porządnie wyśrubowany wynik. Przypomnijmy, że seria oklepów zaczęła się w trzeciej kolejce, gdy łodzianie przed własną publicznością ulegli Lechowi Poznań 1:2. Potem było już tylko ciekawiej – 0:1 z Piastem, 0:4 z Wisłą, 2:3 z Legią, 0:1 z Pogonią, 1:4 z Arką i 1:3 z Lubinem. Naprawdę imponująca seria. Podopiecznych Kazimierza Moskala warto również docenić za zachowanie pewnego suspensu, jakże istotnego i trudnego do zbudowania w takich okolicznościach. Kiedy już się wydawało, że ŁKS podejmuje walkę z jakimś poważnym przeciwnikiem i lada moment wyjdzie na prostą, to zaraz przychodził tęgi wpierdziel z rąk jakiejś ekipy z dolnych rejonów tabeli.

Ale Wisła to jest jednak Wisła. Marka, z którą trudno się mierzyć. Jedenaście meczów bez zwycięstwa z rzędu, w tym dziesięć porażek poniesionych jedna po drugiej. Po drodze takie rarytasy jak 0:7 z Legią czy 0:4 z Lechem. “Biała Gwiazda” pozostawała bez trzypunktowej zdobyczy od 31 sierpnia aż do 13 grudnia, gdy udało się przełamać w starciu z ówczesnym liderem ekstraklasy, Pogonią Szczecin. Już choćby za samą tę puentę wiślakom należy się kolejny punkt.

[etoto league=”pol”]

WISŁA KRAKÓW 2:1 ŁKS ŁÓDŹ

Kategoria piąta – minuty bez gola w ekstraklasie

Robi się gorąco w Łodzi, bo mamy kolejną kategorię, gdzie z przytupem punktuje Wisła Kraków.

Jeżeli chodzi o najdłuższą passę bez gola w ekstraklasie, bezkonkurencyjny w skali całej ligi jest Maciej Sadlok, który nie strzelił bramki od 110 meczów, a dokładniej licząc: od 9859 minut. Trzeba by było poprosić o pomoc jakiegoś wytrawnego matematyka, który przy pomocy twierdzenia Pitagorasa, wzoru na deltę i kątomierza wyliczyłby, jakie jest prawdopodobieństwo, żeby ani razu nie wpakować piłki do sporawego przecież pudła, przebywając w jego okolicy przez prawie dziesięć tysięcy minut. Coś nam się wydaje, że Sadlok nieźle tutaj oszukuje przeznaczenie.

Piętnastokrotny reprezentant Polski ostatni raz drogę do sieci znalazł w październiku 2015 roku. To było tak dawno, że w zespole “Białej Gwiazdy” grali jeszcze Boguski i Brożek Głowacki i Uryga.

Sadloka twardo ściga jego kolega z formacji defensywnej, Rafał Janicki, pozostający bez gola w ekstraklasie od 7024 minut. Jeżeli chodzi o ŁKS, najgorzej prezentuje się bilans Łukasza Piątka – ani jednej bramki od 2476 minut. Piłkarza łódzkiej drużyny wypada ocenić trochę bardziej surowo niż wyżej wymienionych, w końcu to nie jest obrońca, lecz pomocnik, no ale jego wynik do osiągnięcia Sadloka się zdecydowanie nie umywa.

WISŁA KRAKÓW 3:1 ŁKS ŁÓDŹ

Kategoria szósta – liczba trybun

ŁKS zaczyna odrabianie strat w wielkim stylu – stadion z jedną trybuną to rezultat naprawdę trudny do przebicia w dobie surowych wymogów licencyjnych. Wisła Kraków tutaj jest absolutnie bez szans. Jakkolwiek tego nie liczyć, obiekt przy Reymonta, który przysparza władzom klubu tyle zgryzot, ma aż cztery trybuny i nie chce być ich mniej.

WISŁA KRAKÓW 3:2 ŁKS ŁÓDŹ