Niemcy – młodzi, różnorodni, głodni (i Miroslav Klose)

Wszyscy przyzwyczaili się już do Niemców. Na dużych turniejach zawsze pałętają się po półfinałach, ich zawodnicy bez trudu dostają się do jedenastki turnieju, a przed samymi mistrzostwami kursy na ich zwycięstwo u bukmacherów należą do najniższych. W takiej sytuacji pewnym zaskoczeniem może być fakt, że nasz zachodni sąsiad ostatnie trofeum zdobył za czasów… Bertiego Vogtsa, przymierzanego do stanowiska selekcjonera polskiej reprezentacji…
Wielka radość w 1996 roku, gdy Jurgen Klinsmann i spółka unosili w górę Puchar Henri Delauneya i potem ogromny zawód – pierwszy, we Francji na mistrzostwach świata, drugi podczas Euro 2000. Mundial w 1998 roku zakończył się bowiem kompromitującą porażką 0:3 z Chorwacją, zaś dwa lata później Niemcy w ogóle nie wyszły z grupy, uznając wyższość Portugalii, Rumunii i Anglii. Rozpoczęto reformy, dzięki którym XXI wiek stał się pasmem ich zwycięstw, przerywanym jedynie półfinałami i finałami. Tu bowiem wciąż ciąży na nich klątwa.

Ta cała doskonale dostrojona maszyna z 34-letnim weteranem, Miroslavem Klose na czele do tej pory nie potrafiła postawić kropki nad i. Snajper, który dla kadry zaczął grać w 2001 roku, 120 występów później wciąż pozostaje bez trofeum. A przecież czterokrotnie dochodził do półfinału wielkich turniejów. Niemcy na tym poziomie zupełnie wytracają swój rozpęd. Tak było w finale z Brazylią w 2002 roku, z Włochami, którzy wbili im dwa gole w ostatnich sekundach dogrywki, w półfinale Mistrzostw Świata w 2006 roku, z Hiszpanią w ostatnim meczu Euro 2008 i wreszcie – ponownie z La Furia Roja – w półfinale mundialu dwa lata temu.

Ci sami (no, prawie ci sami) Hiszpanie co w 2008 i 2010 roku, już teraz czekają na Niemców w finale. Niemców, którzy już dojrzeli, choć mają dopiero po dwadzieścia kilka lat. Mesut Oezil, który dwadzieścia cztery miesiące temu jechał na mistrzostwa jako nieopierzony żółtodziób, teraz dobija do 40 występu w reprezentacji, ponadto jest kluczowym graczem Realu Madryt. Neuer, Muller, Badstuber, Kroos, Boateng – oni wszyscy wówczas dopiero zaczynali przygodę z kadrą, teraz zaś po raz drugi wystąpią w półfinale wielkiej imprezy, większość z nich przed swoimi 24 urodzinami. Do tego doszły jeszcze młodsze pokolenia niemieckich gwiazd – Goetze wciąż mógłby grać w młodzieżówce, a aż dwunastu piłkarzy nadal łapałoby się do reprezentacji U-23. Trzydziestkę przekroczyli jedynie Wiese oraz wspomniany Klose.

Kolejny argument przemawiający za Niemcami? Ciągłość. Od momentu, gdy kadrę przejął Klinsmann, Nationalmannschaft idzie w ściśle określonym kierunku, a były asystent legendarnego napastnika, Joachim Loew nie zmienia obranej drogi. Wystarczy spojrzeć na jedenastkę młodzieżowych Mistrzów Europy w 2009 roku. Oezil, Khedira, Neuer, Hummels, Boateng, Hoewedes – wszyscy znają się od lat, od lat równieżâ€¦ wygrywają wszystko, co tylko jest do wygrania.

W dodatku Niemcy nie są już taką drużyną jak choćby jedenastka z mundialu w 1994 roku, skład typowych, by nie powiedzieć stereotypowych Niemców grający klasyczny, niemiecki futbol. Teraz to różnorodna mieszanka kultur – Boateng ma korzenie w Ghanie, Khedira w Tunezji, Gomez w Hiszpanii, Klose i Podolski w Polsce, a Oezil w Turcji – ale przede wszystkim owoc zrewolucjonizowanego, niemieckiego szkolenia. Drużyna techników, u których pozostała legendarna germańska solidność, dyscyplina i walka.

Teraz Niemcy stają ponownie przed historyczną szansą ugrania dla swojej ojczyzny wymarzonego trofeum. Po latach rozczarowań, mogą nawiązać do najlepszych momentów w dziejach ich piłki, do złotej drużyny Bertiego Vogtsa, do Mistrzów Świata z 1990 roku. Do czasów, w których duża część obecnej drużyny nie wyrastała ponad stół. Najpierw muszą jednak znaleźć sposób na powstrzymanie brygady generała Pirlo. A potem zmierzyć się ze swoją klątwą, hiszpańską furią. Do trzech razy sztuka?

JAKUB OLKIEWICZ