Marek Papszun chlubi się żelazną konsekwencją przy dobrze napastników – wysocy, silni, pracujący w defensywie, absorbujący uwagę obrońców, zaskakująco nieskuteczni. Raz na tym zyskuje, innym razem traci, bywa krytykowany, ale twardo trzyma się swego.
– Ilu jest napastników, którzy naprawdę są strzelcami? Mają takie umiejętności, by zdobywać regularnie wiele goli? Tacy zawodnicy często są dla nas niedostępni. Dlatego podszedłem do tematu od odwrotnej strony. Nie patrzę najpierw na to, ile napastnik strzelił goli, a na jego kompleksowość. Fizyczność, grę głową. U mnie dziewiątka musi być silna, bo to przekłada się na walkę z obrońcami, stałe fragmenty gry. Idąc z Rakowem z niższych lig, wiedziałem, że nikt mi nie pozyska napastnika, który gwarantuje 20-30 goli. Szukałem po prostu napastnika pasującego do modelu, którego rozwinę tak, by strzelał gole. I każdy strzelał, jeden mniej, inny więcej. Musiałem brać takich, którzy w karierze strzelili maksymalnie sześć goli w jednych rozgrywkach, bo nie było możliwe ściąganie topowych graczy. Lecz za to każdy pasował do zespołu. Vladislavs Gutkovskis, którego tak się krytykowało, pociągnął nas do jednego Pucharu Polski, bo niemal w każdym meczu strzelał gole – tłumaczy Papszun w długiej rozmowie dla Kwartalnika Sportowego.
I dodaje: – To często wynika ze współpracy wewnątrz systemu. Dziesiątka często wchodzi w wyższe przestrzenie niż dziewiątka, której w pierwszym tempie nie ma czasem nawet w polu karnym. U mnie gra trzech napastników – dziewiątka i dwie dziesiątki. Siły rozkładają się między nich. A jeśli tyak patrzeć, w tym sezonie z siódemki najlepszych strzelców tylko Fran Tudor nie gra w ataku. Atak rozłożony jest na trzech graczy, a nie tylko na jednego, najbardziej wysuniętego.
Czytaj więcej o Rakowie Częstochowa:
Fot. 400mm.pl
