Jakub Moder, czyli miś koala i lepsza wersja Dembińskiego

Poza boiskiem jest niezwykle spokojny – niemal jak dokładne przeciwieństwo jego najlepszego przyjaciela w zespole. Ale to opanowanie może być mylące, bo w butach o rozmiarze 44 drzemie potężna moc. Piękne gole strzelał już w Drawsku. Na testach w Lechu Poznań przyłożył z dystansu tak, że aż trenerzy Kolejorza popatrzyli po sobie i pokiwali głowami. – W akademii przypominał nam Jacka Dembińskiego. Podobny sposób poruszania się, podobna technika strzału – mówią o nim szkoleniowcy, którzy spotkali Modera na swoim szlaku. Dlaczego przypomina misia koalę? Jak znajomi zorganizowali mu mundial zastępczy? Z jakiego powodu bywało, że musiał spać w klubie?

Kim jest Jakub Moder? Sylwetka piłkarza reprezentacji Polski

Jakub Moder jest po niezłym sezonie na zapleczu Ekstraklasy. W I lidze na wypożyczeniu w Odrze Opole grał niemal co tydzień. Dostał duże zaufanie od Mariusza Rumaka. Grywał w środku pola, jako klasyczna „ósemka”, ale i wielokrotnie jako ofensywny pomocnik czy nawet fałszywy napastnik. I nie wynikało to też z tego, że w Odrze nie było napastnika – po prostu Rumak widział atuty Modera w grze bliżej bramki. – Trzymanie go daleko od pola karnego byłoby marnowaniem jego potencjału. Potrafi uderzyć z daleka, to wszyscy widzimy. Ale potrafi też wejść w drugie tempo w pole karne i kończyć akcję celnym strzałem. Przypominał mi pod tym względem Kaspra Hamalainena w moim ostatnim sezonie w Poznaniu – mówi ówczesny trener Odry.

To był jego drugi pełny sezon na poziomie seniorskim. Rok wcześniej łapały szlify w trzecioligowych rezerwach Lecha. – Na pewno widać było na początku, że gra jeszcze trochę po juniorsku. Mam tu na myśli to, że brakowało mu takiej odpowiedzialności, świadomości taktycznej. Miał też pewne niedostatki pod względem motorycznym. Mieliśmy rozpisany plan rozwoju motorycznego dla całej drużyny, ale ten program był też skrojony pod niego. I myślę, że w tych dwóch aspektach zrobił duży progres. Nabrał doświadczenia, miał okazje do popełnienia błędów, analizowaliśmy je bardzo dokładnie, a poza tym wyjechał z Opola lepiej przygotowany fizycznie – wspomina Rumak.

Ten udany sezon miał zostać spuentowany udziałem w Mistrzostwach Świata do lat 20. Moder bardzo liczył na powołanie. Było powoływany jeszcze z trzecioligowych rezerw Kolejorza, na kadrę jeździł już będąc w Opolu. W ostatnim meczu przed powołaniami zagrał godzinę przeciwko Anglii i strzelił nawet gola. Na mundial miał jechać z Serafinem Szotą, z którym grał wówczas w Odrze. I z Tymoteuszem Puchaczem, kapitanem tamtej reprezentacji, najlepszym przyjacielem Modera.

13 maja Jacek Magiera ogłosił kadrę na mundial. Szota? Jest. Puchacz? Również. Modera brak.

• Jakub Kamiński. Piłkarski akrobata z Lecha Poznań. Chciał rzucić piłkę, ale jego talent rozbłysnął

Rumak: – Bardzo to przeżył. Jeździł na tę kadrę od wielu miesięcy, tymczasem na turnieju go zabrakło. Szczerze mówiąc ja też byłem zdziwiony, chociaż oczywiście respektuję decyzję selekcjonera, to on podejmuje decyzje. Ale Kuba był podłamany. Rozmawialiśmy z nim, próbowaliśmy go jakoś podnieść na duchu. Jeszcze przed ogłoszeniem kadry dowiedział się, że nie zagra na mundialu. Graliśmy akurat z Podbeskidziem. Nie grał jakiegoś spektakularnego meczu, ale uznałem, że warto mu wynagrodzić ten trud całego sezonu i rozegrał wtedy pełne 90 minut.

Popisy Marcela Zylli na „dziesiątce” oglądał już w domu. A właściwie, to na wakacjach. Znajomi widzieli, że chodzi struty, więc zabrali go na wyjazd do Chorwacji. I zorganizowali mu mundial tam – grali w koszulkach kadry w siatkonogę na chorwackiej plaży. Po Moderze było widać, że żartuje, że dobrze się bawi, ale brak powołania i tak siedzi mu gdzieś z tyłu głowy. Kadrę odwiedził podczas turnieju, kibicował im z trybun.

Po powrocie do Polski miał przed sobą ważny wybór – poszukać jeszcze jednego wypożyczenia? Czy może jednak zacząć walkę o składu w Lechu? Od Rumaka usłyszał, że jeśli chce zostać na jeszcze jedną rundę w Opolu, to drzwi są dla niego otwarte i nadal będzie podstawowym piłkarzem tego zespołu. Ale Moder widział, że w Lechu szykuje się przebudowa zespołu i że będzie miał szanse gry. Postanowił powalczyć o swoje. – Mieliśmy ustną umowę, że do końca sierpnia ma nam dać znać, czy chce jeszcze raz do nas przyjść. Nawet mimo tego, że grał niewiele latem, to uznał, że warto powalczyć o te minuty w Poznaniu – mówi Rumak. Do składu wskoczył dopiero pod koniec września. Dziś jest jednym z odkryć Ekstraklasy.

Lech musiał szybko decydować, bo kusiła Legia i obserwowali Niemcy

– Dostaliśmy cynk od trenerów i naszych skautów, że powinniśmy sprawdzić dwóch chłopaków z Warty Poznań. Jeden nazywał się Mateusz Lewandowski, drugim był właśnie Kuba. Problem był taki, że nie było okazji ich testować zbyt długo. Musieliśmy podjąć decyzję tak naprawdę po jednym meczu testowym. Graliśmy z Unionem Berlin – wspomina Przemysław Małecki, który pracował w Moderem w juniorach młodszych.

W starciu z Niemcami Moder wypadł na tyle dobrze, że w Lechu podjęto decyzję – bierzemy go. Lewandowskiemu podziękowano, ten wyjechał do Energie Cottbus, dzisiaj strzela gole dla czwartoligowego BFC Dynamo. Moder błysnął dużą swobodą z piłką przy nodze, bardzo elegancko poruszał się w środku pola, był też uniwersalny, bo mógł grać w środku pola i na skrzydłach. – Do dzisiaj mam przed oczami taki strzał z dystansu Kuby z tamtego meczu. Huknął mocno, piłka nabrała tej specyficznej rotacji i odbiła się od poprzeczki – mówi Małecki: – Zapadła decyzja, że Kuba z nami zostanie, a Mateuszowi podziękowaliśmy za testy i życzyliśmy mu powodzenia.

• Paweł Tomczyk. To jest mój czas. Przemawiam golami

Gdyby wtedy Lech nie zadecydował, że podpisze umowę z Moderem, to ten w Warcie raczej by nie został. Opcje były dwie  – polska i zagraniczna. – Nie chcę wywoływać burzy, bo wiem, jak takie słowa się niosą, ale faktem jest, że – jakby to ująć – Kuba mógł spróbować swoich sił w Warszawie. Były też opcje wyjazdu do Niemiec i jeśli my nie zgarnęlibyśmy go do siebie, to pewnie wyjechałby w którymś z tych kierunków. Ale byliśmy zdecydowani, bo widzieliśmy już wówczas u niego duże umiejętności. No i zdawaliśmy sobie sprawę, że ten piłkarski sufit ma zawieszony wysoko – wyjaśnia dzisiejszy asystent w rezerwach Lecha.

Moder zatem zamienił Wartę na Lecha i to jeden z wielu przykładów, gdzie zdrowa współpraca między tymi klubami przynosi efekty. Gdybyśmy mieli grzebać w historii, to przecież można byłoby tu wspomnieć chociażby Macieja Żurawskiego, który przeszedł podobną drogę. W podobnym wieku z Warty do Lecha przeniósł się Dawid Kurminowski (dziś MSK Żylina). Ale w przeciwieństwie do Żurawskiego – Moder nie jest poznaniakiem z urodzenia.

Z dystansu trafiał już jako trzynastolatek

Drawsko to wioska na północy Wielkopolski. To nie to Drawsko z zachodniopomorskiego, choć ze Szczecinka, gdzie urodził się Moder, do tego bardziej znanego Drawska miałby bliżej. Ale właściwie całe dzieciństwo spędził w tej wiosce, która ma nieco ponad 1000 mieszkańców. Jako siedmiolatek poszedł na swój pierwszy trening – razem ze starszym bratem. – Było widać, że treningi sprawiały mu dużą przyjemność. Było u niego widać pasję, wykazywał się też sporym talentem. Grał nawet z zawodnikami o trzy lata starszymi, gdzie radził sobie doskonale. Przez pewien czas grał też w Fortunie Wieleń, bo w Drawsku nie udało się zebrać drużyny w jego roczniku – opowiada Arkadiusz Adach, pierwszy trener Modera.

Błysnął na towarzyskim turnieju we Wronkach, zauważyli go trenerzy pracujący w poznańskiej „Szóstce”. Trudno było go nie zauważyć – jego zespół przegrał 5:6, ale Moder zdobył wszystkie bramki dla swojej drużyny. Wpadł też w oko Michałowi Rokickiemu, który wówczas pracował z kadrą juniorską i jednocześnie trenował grupy młodzieżowe w Warcie Poznań. Młodziutki Kuba zaczął jeździć na konsultacje kadrowe, a do Warty dojeżdżał na treningi z Drawska. Po sto kilometrów w jedną stronę. Dla dwunastolatka oznaczało to tyle, że w Sokole trenował dwa raz w tygodniu i równocześnie dwa-trzy w tygodniu razem z rodzicami spędzał po cztery godziny w samochodzie na trasie Drawsko-Poznań.

Już jako dzieciak potrafił przyłożyć z dystansu. – Strzelał piękne gole. Pamiętam taki mecz z Czarnkowem, przegrywaliśmy 0:2 i Kuba na 1:2 strzelił z rzutu wolnego. Miał 13 lat i było widać, że stopa jest dobrze ułożona, miał dobre uderzenie z dystansu – przyznaje Adach.

W tej historii piłkarza i trenera z Drawska jest jeszcze jeden ciekawy aspekt. Adach w tym roku został analitykiem w akademii Lecha Poznań. Można zatem wysnuć wniosek, że w pewnym sensie wychowanek wypromował wychowawcę. I ten przykład może być dowodem na to, że praca na dole piramidy – choć mrówcza, żmudna, często społeczna bez pokrycia w gratyfikacji finansowej – ostatecznie może przynieść sukces. Nie tylko dla zawodnika, ale i trenera.

Jak Jacek Dembiński

– Często w akademii podczas tworzenia profili zawodników porównywaliśmy ich do innych piłkarzy ze świata czy z historii polskiego futbolu. Kuba bardzo przypominał nam piłkarza, który był związany z Lechem. Widzieliśmy w nim Jacka Dembińskiego – mówi Małecki.

Już w grupach juniorskich było widać te wszystkie atuty, którym imponuje dzisiaj. Ze znakomicie ułożoną stopą przyszedł już do Lecha i tu właściwie trzeba było tylko wyszlifować to, co ma najlepsze. Podobnie było w obunożnością – nad tym elementem też pracował, ale już jako czternastolatkowi nie robiło mu różnicy czy kopie piłkę prawą, czy lewą nogą. – To dawało bardzo dużo. Element zaskoczenia na którą nogę zejdzie. Był trudny do rozczytania dla rywali. Biorąc pod uwagę, że wyróżniał się też techniką w prowadzeniu piłki, to w środku pola był już wtedy szalenie niebezpieczny – wspomina go trener Kolejorza.

Adach: – Jego wizja gry pretendowała do tego, by występował w środku pola. I on w tym środku pola grał. Występował na pozycjach 6, 8, 10. Robiliśmy kiedyś wykaz kontaktów z piłką. Plusy, minusy, stosunek jednych do drugich. Kuba był cały czas pod grą. Informacja do niego była taka: “Kuba, im więcej razy będziesz mógł mieć piłkę, im więcej będziesz zderzał się z sytuacjami meczowymi, tym lepiej dla ciebie”. Co ciekawe, te nasze plusy i minusy skłaniały go do tego, by jak najszybciej grał. Jako dziecko miał bardzo dobry drybling, ale zmysł do gry kombinacyjnej również się w ten sposób urodził.

Rumak: – W mojej opinii najgroźniejszy jest już pod polem karnym. Trzeba było mu wytłumaczyć, że czasami pragmatyzm jest najrozsądniejszy. Rozwinął się pod względem taktycznym. Motoryka? Tak, miał tu pewne deficyty. Ale widzę, że robi tu duży progres. To jest chłopak na grę na zachodzie i w reprezentacji Polski, nie mam co do tego wątpliwości. Wszystko zależy od tego, jak wykorzysta swój potencjał.

• Kiedyś pączek, dzisiaj atleta. Kamil Jóźwiak – pracuś z pierwszej linii frontu

Małecki: – Widzieliśmy, że musimy popracować z Kubą nad aspektami motorycznymi. Ale co jakiś czas robimy w akademii takie przeglądy profili, przeprowadzamy baterie testów i widzieliśmy, że z roku na rok notuje zauważalny postęp. Widzieliśmy gołym okiem na boisku, że jest coraz zwinniejszy, coraz szybszy. Natomiast mieliśmy też na to twarde dane, że krok po krok i w tym aspekcie się rozwija.

Dziś w Lechu regularnie jest w czołówce pod względem pokonanego dystansu, zajmuje wysokie miejsca w aspektach intensywności gry – wykonuje sporo sprintów i szybkich biegów. Nawet w pojedynkach nie traci wyraźnie do takiego Karlo Muhara, który jest najczęściej walczącym o piłkę zawodnikiem poznaniaków. A że z piłką potrafi zrobić sporo – o tym przekonują się kolejni bramkarze Ekstraklasy.

–  Gdy byłem mały, to raczej nie zdawałem sobie sprawy z tego, że mam moc w nodze. Dopiero w juniorach zauważyłem, że mam do tego smykałkę. I wtedy też zacząłem nad tym pracować. Faktycznie – do żadnego tych typów zawodników z bomba w nodze nie należę. Ani nie mam mocno nabitych nóg, ani fizjonomią do tego nie pasuje… Może to ułożenie stopy? Mówi się, że im mniejsza stopa, tym lepiej można się złożyć, ale ja mam numer buta 44, więc też nic by na to nie wskazywało. Wydaje mi się, że chodzi właśnie o samą technikę strzału – timing, ułożenie ciała, dynamikę – mówi sam Moder o swoim uderzeniu.

• Serafin Szota. Obrońca z duszą podróżnika w drodze za marzeniami

– Też mam wrażenie, że w przypadku Kuby dużą rolę odgrywa ułożenie stopy. Warto zwrócić uwagę, że te strzały nie tylko są mocne, ale mają taką specyficzną rotację. Piłka nabiera wysokości, by szybko ją wytracić i wpaść pod poprzeczkę – zauważa Małecki.

Dziś w pierwszym zespole sporo czasu poświęcają mu przede wszystkim asystenci Dariusza Żurawia – Karol Bartkowiak i Dariusz Skrzypczak. Ale wciąż ma kontakt ze swoim pierwszym trenerem. – Ostatnio podesłałem mu właśnie Juliana Weigla, zawodnika Benfiki Lizbona, w przeszłości piłkarza Borussii. Gra on na podobnej pozycji co Kuba, więc przesłałem mu pracę głową Niemca przed wykonaniem długiego podania z pozycji numer 6. Ostatnio Kuba miał sporo przestrzeni właśnie na “szóstce”. Chciałem pokazać mu coś nowego, przypomnieć. Żeby rzucił okiem w międzyczasie – opowiada Adach.

Fan naleśników i spania

Bliską grupę przyjaciół w pierwszej drużynie Lecha tworzy kwartet – Kamil Jóźwiak, Mateusz Skrzypczak, Tymoteusz Puchacz i właśnie Jakub Moder. Jeśli wyjazd na zgrupowanie czy mecz – Jóźwiak jest w pokoju ze Skrzypczakiem, a Puchacz z Moderem. Ludzi z zewnątrz może o tyle dziwić, że Puchacz i Moder to jak ogień i woda. Puchacz – ekspresyjny, wszędzie go pełno, buzia mu się nie zamyka. Moder – stonowany, spokojny, niezwykle opanowany.

Rumak: – Kuba to bardzo ułożony chłopak. Ale ta cichość nie jest wyrazem braku pewności siebie. Taką po prostu ma naturę. To na pewno nie jest gość, który pierwszy zarzuca przyśpiewki w szatni.

Małecki: – Dużo rzeczy przeżywa w sobie. Widać było, że lubi towarzystwo i lubi przebywać z ludźmi, ale nie jest wodzirejem.

• Mateusz Skrzypczak. Kibol w koszulce Lecha. Cichy talent spełnił marzenie rodziny

Dzwonimy do znajomych Modera i pytamy o to, jaki jest na co dzień:

– “mógłby spać cały dzień, jak miś koala. Jeśli ma pół godziny wolnego, to się zdrzemnie”

– “fan naleśników, sam je robi, je na śniadanie, obiad i kolację. A jeśli wigilia, to tylko pierogi – hurtowo, a niczego innego nie tyka”

– “złość czy frustrację trawi w sobie, raczej nie rozmawia o tym, co go gryzie, chociaż wiele można wyczytać z tego, jak się zachowuje”

– “mówimy, że jest Kuba, i jest Modziu. Czym to się różni? Jak jest z dziewczyną, to jest Kubą, a jak jest samemu, to jest Modziem”

– “to nie jest stereotypowy młody piłkarz, który szuka mediów i lubi, gdy się o nim dużo mówi. Kasą nie szasta, od wielu lat ma tę samą dziewczynę”

– “denerwuje go, gdy nie może się zrelaksować w mieszkaniu. Przez pół roku sąsiad robił remont i ciągle u siebie słyszał jakieś wiercenie. Nie mógł przez to robić swoich ukochanych drzemek. Czasami zostawał w klubie, nie jechał do domu, tylko kładł się na kanapie i tam spał”

I oby tylko nie przespał swojego czasu. W okresie deficytu kreatywnych rozgrywających Moder jest jedną z nadziei na to, że środkowy pomocnik nie będzie się w Ekstralasie kojarzył tylko z jazdą na dupie i dawaniu z wątroby.

DAMIAN SMYK

fot. Newspix/FotoPyk/archiwum prywatne