Teraz mamy stuprocentową pewność – nastąpił koniec Tomasza Kuszczaka w reprezentacji Polski, dopóki trenerem jest Leo Beenhakker. To źle, bardzo źle. Selekcjoner jest przecież także od tego, aby trafiać do tych rogatych dusz, potrafić wykorzystać ich energię (nawet tę negatywną) dla potrzeb zespołu. Sytuacja, w której Kuszczak nie zalicza się do piątki najlepszych polskich bramkarzy (Boruc, Fabiański, Kowalewski, Załuska, Przyrowski) jest chora i trudna do zrozumienia.
Problemu nie ma tak długo, jak długo nasz kadra nie traci głupich bramek. Ale eliminacje jeszcze się nawet nie zaczęły, nikt nie wie, co się wydarzy. Poza tym spójrzmy na to jeszcze z innej perspektywy – Kuszczak to wyjątkowo ambitny chłopak, który miał niesamowitego pecha, bo trafił na złotą erę Boruca. W innych okolicznościach by bronił, biorąc pod uwagę formę bramkarza Celtiku – nie mógł. Teraz, w niecodziennych okolicznościach, stworzyła się szansa, aby wreszcie wykorzystać kipiącą w nim energię. Powiedzieć: – To twój czas, pokaż co potrafisz.
Lepszego momentu już by nigdy nie było. Kuszczak w bramce, teraz, od zaraz – czy ktoś mógłby mieć pretensje? Beenhakker kłótnię się z jednym bramkarzem (Borucem), mógł wykorzystać do pogodzenia się z drugim (Kuszczakiem). Ale tego nie zrobił i stan osobowy w polskiej bramce na dziś wynosi minus dwa.
Można wiele powiedzieć o obecnym selekcjonerze, ale chyba mało kto uzna, że w swoich decyzjach jest on sprawiedliwy. Ł»e nagradza tych, którzy grają najlepiej, a odstrzela najgorszych. Zgadywanie, kto zostanie powołany, to wciąż próba odgadnięcia sympatii i antypatii Holendra. A chyba nie o to chodzi.
Nie macie wrażenia, że zbyt często mamy do czynienia z selekcją negatywną?
FOT. W.Sierakowski FOTO SPORT
