Imponuje nam pani Agnieszka Olejkowska konsekwencją, z jaką robi z siebie idiotkę. Oczywiście, wiemy, że kłamanie to część pracy rzecznika prasowego, ale dobry rzecznik od złego różni się tym, że kłamie tylko w ostateczności i na dodatek tak sprytnie, by nikt go nigdy na kłamstwie nie nakrył. Zły natomiast kłamie jak najęty.
Olejkowska nie jest ani dobra, ani zła. Jest najgorsza. Złapać ją na kłamstwie potrafiłby pierwszoklasista. Ona nawet nie stara się udawać, że mówi prawdę. Ona rozkosznie sobie konfabuluje.
Och, tu kłamstewko.
Och, tam kłastewko.
Och, taką mam pracę, uwaga, teraz was okłamię.
Och, dzisiaj środa? Wcale nie, poniedziałek.
Och, Franciszek Smuda? Skończył Uniwersytet Warszawski, studiowałam z nim na roku.
Opowiada te swoje dyrdymały i – jak twierdzą niektórzy – jest z tego jeszcze tak bardzo dumna, że aż ociera się o wodę sodową. Mimo wszystko, rzecznik prasowy – by był traktowany poważnie – musi cieszyć się jakąkolwiek, chociażby szczątkową wiarygodnością. W przeciwnym razie jego praca traci sens. Na co komu rzecznik, który jeśli nawet powie prawdę, to i tak mu nikt nie uwierzy? Powie: „Grzegorz Lato jest w Szwajcarii”, a dziennikarz pomyśli: „Oho, czyli pojechał do Mielca!”.
Dzisiaj znowu błysnęła. Cała Polska wie, że PZPN szuka dyrektora sportowego. Wypowiadał się w tej sprawie Włodzimierz Lubański, teraz wypowiada się Grzegorz Mielcarski. Każdy z nich rozmawiał z kierownictwem PZPN na temat objęcia tej posady.
I do akcji wchodzi Olejkowska: „W ogóle nie ma tematu zatrudnienia dyrektora reprezentacji”.
Paniusiu, idź zrób sobie tipsy, połóż nową farbę, wydepiluj nogi. Ale zostaw tę robotę komuś, kto ma trochę więcej szarych komórek. Zrób to także dla swojego dobra.
