Lubimy te piosenki, które już znamy. W Lechu najwyraźniej chcą zanucić melodię z Christianem Gytkjaerem i znów sięgają do Niemiec po gościa, który w przeszłości strzelał sporo goli, ale w ostatnim sezonie za dużo nie trafiał do siatki. Szwed Mikael Ishak dzisiaj przejdzie testy medyczne w Poznaniu i jeśli nic się nie wysypie, to zostanie zastępcą Duńczyka w Lechu.
Nikt o zdrowych zmysłach nie podejrzewa przecież, że Ishak przychodzi do Poznania jako “dwójka” do grania w ataku. To ma być pierwszy napastnik poznaniaków na przyszły sezon. Zapytacie pewnie – ejże, czy oni w tym Poznaniu są poważni? Biorą przecież faceta, który w zeszłym sezonie w Norymberdze strzelił jednego gola, zagrał ledwie 649 minut. I to w Norymberdze, która potrzebowała baraży, by utrzymać się w 2. Bundeslidze. Taki Marcos Alvarez, który trafił właśnie do Cracovii, w tej samej drugiej lidze niemieckiej sieknął w tym sezonie trzynaście goli i dorzucił do tego jeszcze trzy asysty.
Oczywiście pod tym względem transfer Ishaka się nie klei.
Strzelał w Danii, 2. Bundeslidze i w niemieckiej ekstraklasie
Ale warto zerknąć trochę głębiej, żeby zobaczyć, że gość za piękne oczy do Norymbergi nie trafił:
- jako siedemnastolatek strzelił cztery gole i zaliczył trzy asysty w debiutanckim sezonie w II lidze szwedzkiej,
- sezon później strzelił już dziewięć goli i dołożył do tego trzy asysty na tym samym poziomie,
- został okrzyknięty wielki talentem i z pominięciem gry w szwedzkiej ekstraklasie trafił do Niemiec, Koeln zapłaciło za niego około 300 tysięcy euro,
- no i tu następuje okres wędrowniczy, bo Koeln wypożyczyło go do St. Gallen, sprzedało do Parmy, z Parmy wypożyczyli go do Crotone, by zaraz sprzedać do duńskiego FC Randers, gdzie zakotwiczył na trzy sezony,
- Szwajcarii i Włoch nie podbił, a w St. Gallen strzelił trzy gole w trzynastu meczach, w Serie B cztery trafienia w 23 spotkaniach, dopiero w Danii znalazł swoje miejsce.
W Randers w trzech sezonach strzelił łącznie 34 gole, między innymi dzięki jego bramkom zagrali w kwalifikacjach do Ligi Europy (Ishak strzelił jednego gola Andorczykom). Wtedy przypomnieli sobie o nim Niemcy, ale tym razem nie z Kolonii, a z Norymbergi. Ta odbudowywała się wówczas w 2. Bundeslidze, wyciągnięcie czołowego strzelca ligi duńskiej za 330 tysięcy euro nie było dla nich większym problemem. Ishaka kupili zimą, wiosną nie pograł za dużo, ale już w kolejnym sezonie na jego bramkach stanął awans Norymbergi do Bundesligi. W pierwszej połowie sezonu strzelił jedenaście goli, dorzucił później jeszcze jedno trafienie, ale wiosną doznał urazu i wypadł ze składu. Norymberga mimo tego zdołała awansować, a Ishak został drugim najlepszym strzelcem drużyny.
Zimą miał oferty, latem interesowało się St. Pauli
Co tam po awansie? Znów był numerem jeden w ataku – grał najwięcej, strzelał najwięcej (cztery gole w lidze, dwa w pucharze), ale zespół był za cienki w uszach i spadł z ligi.
Po spadku dla Ishaka nie było za bardzo miejsca w składzie. Norymberga grała systemem z jednym napastnikiem, a to miejsce przypadło wypożyczonemu z Fenerbahce Michaelowi Freyowi. Przez cały sezon Szwed strzelił tylko jednego gola. Zimą przebąkiwał o odejściu. – Mój agent zgłosił się z kilkoma opcjami, ale żadnej nie zaakceptowałem, bo nie miałem do nich przekonania. Muszę być pewny w wyborze. Zobaczymy, co będzie latem – mówił. Sugerował też, że więcej szans może dostawać, gdy trener przejdzie na system z dwoma napastnikami. Ale w całym sezonie rozegrał nieco ponad 600 minut. Jego kontrakt wygasł. Według “Bilda” mógł zostać na poziomie 2. Bundesligi, bo mówiło się o zainteresowaniu m.in. St. Pauli, ale wiemy już, że Isak wybrał Lecha. W poniedziałek wieczorem przyleciał razem z partnerką i synem do Poznania, we wtorek czeka go seria testów medycznych.
Raczej mobilny napastnik niż kołek do gry głową
Pooglądaliśmy sobie jego klipy z występów, poprzeglądaliśmy statystyki i wydaje się, że Lech ściąga piłkarza nieco podobnego do Gytkjaera pod względem stylu gry. Kawał byka, całkiem silny, co dość istotne – obunożny. Pod względem gry głową lepiej wyglądał raczej Duńczyk, natomiast u Ishaka widzimy cechę, której obecny snajper Lecha nie ma – zapieprza po boisku srogo. W barażach o utrzymanie z Ingolstadt przebiegł najwięcej kilometrów ze wszystkich piłkarzy. A mówimy tu przecież o napastniku.
Lubi dostać piłkę za plecy obrońców, raczej nie naparza się przez półtorej godziny z obrońcami rywala stojąc plecami do bramki. W polu karnym to już typowy typ “co spadnie, to uderzę”, a że strzela podobnie z obu nóg, to raczej nie poprawia sobie piłki trzy razy. Z tego co widzimy – głową gra dość przeciętnie. Nie jest zatem kołkiem do strącania piłek, woli dostać raczej podanie do nogi albo – jak już wspomnieliśmy – na dobieg.
Biorąc pod uwagę, jak gra Lech, to spodziewamy się, że stylem Ishak może tam przypasować. Gytkjaer przecież też nie wykańcza wielu akcji głową (z 21 goli w tym sezonie tylko trzy z bańki), a trio Ramirez-Moder-Tiba wolą obsługiwać Duńczyka podaniami do nogi lub za obrońców. Powiemy tak – Szwed w grającej na wrzutki Cracovii mógł by się nie sprawdzić, ale do Lecha może się wpasować.
Co może niepokoić, co budzi optymizm?
Na pewno martwić fanów z Poznania może to, że ostatni sezon ich nowy napastnik miał słabszy. Przecież nawet Denis Thomalla potrafi strzelać w 2. Bundeslidze. Ale z drugiej strony – Ishak grał mało. Przejrzeliśmy sobie kilka tekstów z niemieckich mediów i przewija się tam sporo nierozumienia wobec decyzji trenera co do odstawienia Szweda od składu, bo przecież dołożył swoją cegiełkę do awansu, a i w Bundeslidze był jedną z ważniejszych postaci. Szukaliśmy też jakiegoś marudzenia Ishaka w mediach na to, że nie grał w zeszłym sezonie, ale nie znaleźliśmy choćby pół krytycznej wypowiedzi. Kibice Norymbergi też w przeważającej części narzekają, że klub tak łatwo go odpalił.
Co ciekawe – jeszcze w sezonie 2017/18, gdy strzelił te jedenaście goli na zapleczu Bundesligi, był rozpatrywany w mediach jako jedna z opcji Szwedów podczas gry na mundialu. Ostatecznie jednak nie dostał żadnego powołania, nie pomogła mu też kontuzja, której nabawił się wiosną. Licznik występów w kadrze zatrzymał się zatem na czterech występach – wszystkie miały miejsca w sparingach jeszcze w 2015 roku, strzelił gola Estonii i zaliczył asystę w starciu z Finami.
Odejście Gytkjaera przesądzone
Jeśli we wtorek nic nie wysypie się na ostatniej prostej, to Ishak podpisze trzyletni kontrakt z Lechem. I jest to równoznaczne z tym, że Kolejorz jest już pogodzony z odejściem Christiana Gytkjaera, bo najzwyczajniej w świecie poznaniaków nie stać dziś na utrzymanie dwóch tak drogich piłkarzy. Lechici zatem jeszcze zanim sezon się skończy, mają mniej więcej posklejaną kadrę – bo przecież wcześniej podpisano już umowy z Filipem Bednarkiem i Alanem Czerwińskim. Chociaż i tak zdać sobie sprawę trzeba z tego, że wiele w kontekście kolejnych ruchów do klubu będzie uzależnionych od tego, kto z zespołu odejdzie. Mamy tu na myśli młodzież – Jóźwiaka, Modera, Kamińskiego czy Puchacza. Ale też od tego, co dalej będzie z Kostewyczem (zimą wygasa mu kontrakt) czy powracającym z wypożyczenia Amaralem.
Cóż, na papierze ruch z Ishakiem wygląda na względnie rozsądny. Gość jeszcze rok temu strzelał gole na poziomie Bundesligi, dwa lata temu był wyróżniającą się postacią najlepszego klubu 2. Bundesligi, trzy lata temu był czołowym strzelcem ligi duńskiej. Ostatni sezon miał słaby, to nie podlega wątpliwości, ale mówimy tu o pierwszym słabym sezonie od 2013 roku, gdy błąkał się po Serie B. Stylem gry powinien przypasować do Lecha, nie ciągnie się za nim żadna skandaliczna historia, jest w idealnym wieku do poważnego grania (27 lat). Nie jest mu obca gra pod presją, bo na Norymbergę regularnie chodziło po 30 tysięcy widzów.
Oczywiście, wszystko się może tu spieprzyć, ale na papierze wygląda to na przemyślany ruch Lecha.
fot. NewsPix
