Wszyscy wiedzieli, że Hiszpanie będą mocni, wystarczyło spojrzeć na nazwiska. Cały skład był oparty na zawodnikach z Barcelony i Realu, a jedynym rodzynkiem był Joan Capdevila (rzucić w oczy może się też nazwisko Davida Villi, ale “El Guaje” do stolicy Katalonii przenieść się miał po zakończeniu tego prestiżowego turnieju). Z tiki-taką już cały świat się przywitał, pytanie było jedno: czy to może być znów skuteczne?
Hiszpanie po lekkim falstarcie i porażce ze Szwajcarami ogarnęli się i do końca turnieju stracili tylko jednego gola. Wszystko wygrywali, nie było na nich mocnych. Nawet Niemcy, którzy byli głównymi pretendentami do zgarnięcie głównej nagrody, musieli uznać wyższość kadry Vicente del Bosque. Finał miał być truskawką na korcie wisienką na torcie po całych mistrzostwach. Stawili się w nim Holendrzy, którzy zrobili niemałą niespodziankę zarówno kibicom, jak i bukmacherom na całym świecie.
Ciężko było wskazać zespół, który był lepszy i miał przewagę. Trafiły na siebie wyrównane poziomem umiejętności ekipy. Nawet po czerwonej kartce dla Johna Heitingi w 110. minucie spotkania, nie było widać jakiejś wielkiej dysproporcji. Obie drużyny nadal atakowały. Aż nadeszła 116. minuta. Jesus Navas narobił wiatru na prawej stronie, potem niezbyt udany przerzut Torresa skończył na nodze van der Vaarta, który pomylił się dwukrotnie w jednej akcji. Najpierw to beznadziejne wybicie, a następnie nieumiejętne próbowanie założenia pułapki ofsajdowej. Piłka trafia do Iniesty, a resztę historii już znamy.
Z okazji tamtego finału powstała nawet oddzielna produkcja win. Nowa generacja hiszpańskich piłkarzy niedawno zachwycała na polskich boiskach, ale choćby nawiązanie do wspomnianych sukcesów seniorów, będzie dla niej niezwykle trudnym zadaniem.
