Jak co wtorek: Krzysztof Stanowski

Piłka ląduje na trzydziestym metrze. Z tej pozycji i tą nogą Maciej Rybus nigdy wcześniej nie strzelił gola. Pomyślał sobie, że spróbuje. A może po prostu w ogóle nie myślał, może zadziałał instynkt? W każdym razie – bez względu na to, co nim kierowało – machnął nogą z całej siły i ku własnemu zaskoczeniu niezwykle soczyście trafił stopą w piłkę. Ta błyskawicznie nabrała bardzo dużej prędkości, jak i zaczęła zakręcać w kierunku okienka bramki Spartaka Moskwa. Zawodnik mógłby przysiąc, że strzał nie miał sensu, ponieważ szansa, że zakończy się golem była bardzo, bardzo znikoma. Ale jednak uderzył, a teraz zdawało się, że piłka jakimś cudem zatrzepocze w siatce.
Wytężył wzrok i z narastającym podnieceniem śledził trajektorię lotu futbolówki. I tak. Zatrzepotała. Gol!

Po powrocie do Warszawy, grupka młodych piłkarzy – jeszcze nienasycona i żądna dłuższego świętowania – postanowiła udać się do pobliskiej agencji towarzyskiej, mieszczącej się przy ulicy Wiertniczej, a więc w bardzo bliskim sąsiedztwie siedziby właściciela klubu. Nie wiedzieli jeszcze, że mają „ogon” w postaci fotoreporterów „Super Expressu”. Gdyby wiedzieli, byliby uważniejsi, dyskretniejsi, ale fantazja wzięła górę i w efekcie wszystko poszło nie tak. Zdjęcia ukazały się w prasie, trener się wściekł, narzeczone wpadły w szał, a agencję szybko zamknięto, bo który burdel mógłby funkcjonować, skoro klienci przy wyjściu są obfotografowywani przez największe tabloidy? Pracę straciła 24-letnia Olga. Nie mogąc znaleźć żadnej innej, szybko wróciła na Ukrainę, gdzie czekał na nią 4-letni synek. Nadstawiając tyłka warszawskim cwaniakom, chciała zarobić trochę waluty i zapewnić chłopcu odrobinę lepszą przyszłość. Pewnie nie był to najlepszy pomysł na życie, ale lepszego nie znała. Brzdąc i tak się nigdy niczego miał nie dowiedzieć.

A teraz? Co począć? Znowu zatrudnić się w roli kelnerki w małej knajpce pod Łuckiem, do której i tak nikt nie przychodził? Pensja podła, a napiwków brak. Tyle że spokój i cisza, no i godności jakby więcej. – Ale cóż mi po tej godności, kiedy małemu zabawki nie mogę kupić? – zastanawiała się czasami Olga. I trzęsła się wieczorami ze strachu, w obawie, że o jej powrocie w rodzinne strony dowie się ojciec dziecka, Andrij – agresywny pijak ze wsi oddalonej o 30 kilometrów. Gdyby się dowiedział, że uciekinierka wróciła – mógłby zabić.

Trzy miesiące później – dowiedział się.

* * *

Piłka ląduje na trzydziestym metrze. Z tej pozycji i tą nogą Maciej Rybus nigdy wcześniej nie strzelił gola. Pomyślał sobie, że spróbuje. A może po prostu w ogóle nie myślał, może zadziałał instynkt? W każdym razie – bez względu na to, co nim kierowało – machnął nogą z całej siły i ku własnemu zaskoczeniu niezwykle soczyście trafił stopą w piłkę. Ta błyskawicznie nabrała bardzo dużej prędkości, jak i zaczęła zakręcać w kierunku okienka bramki Spartaka Moskwa. Zawodnik mógłby przysiąc, że strzał nie miał sensu, ponieważ szansa, że zakończy się golem była bardzo, bardzo znikoma. I rzeczywiście – chociaż próba początkowo wyglądała na obiecującą, nadmierna rotacja sprawiła, że ostatecznie piłka o cały metr minęła bramkę rosyjskiego zespołu.

Niestety, gola nie ma.

Powrót do Warszawy był smutny. Ech, ten Spartak. Szans nie dał, znowu puchary przed telewizorem. – Rybka, po co ty strzelasz z 30 metrów gorszą nogą? – wściekał się w samolocie trener. – Nie mogłeś dośrodkować, tak jak ćwiczyliśmy na treningach? – dopytywał. Ale to było tylko takie gadanie, bez sensu, sztuka dla sztuki. Nikomu na poważnie nie chciało się dyskutować o tym meczu. Puste lotnisko – a przecież mogło być wypełnione o tej porze wiwatującym tłumem – potęgowało uczucie przygnębienia.

– Ktoś, coś, gdzieś? – zapytał jeden z piłkarzy. Ale nikt nie był w nastroju. Wszyscy zawodnicy rozjechali się po domach, do kochających żon i dziewczyn.

Gdzieś w willi przy ulicy Wiertniczej w Warszawie, w małym pokoju w środku agencji towarzyskiej, 24-letnia Olga czekała na klientów. Pierwszych klientów tego dnia. Ale prawie nikt się nie zjawiał. Raz tylko rozchyliła nogi dla jakiegoś podstarzałego biznesmena. Liczyła, że zakończony mecz – bo przecież ochroniarze coś oglądali w telewizji – napędzi jeszcze kilku facetów. Może kibice z kasą, a może – o, to by było najlepsze – jacyś piłkarze, bo przecież od czasu do czasu niektórych obsługiwała. Ale nie, nic z tego. Czekała do północy, do pierwszej, do trzeciej. I nic. Wyjątkowo nudny dzień, chyba najnudniejszy w roku.

Nie przejmowała się tym jednak – burdel dobrze funkcjonował, a ona – jakkolwiek to zabrzmi – zarabiała godnie. Może nie w godny sposób, ale godnie, dużo, no i na czas. Obliczyła sobie, że jeśli wytrzyma jeszcze 15 miesięcy to uzbiera dokładnie taką sumę, po jaką przyjechała. A potem wróci do siebie, pod Łuck, gdzie kupi skrawek ziemi, trochę bydła i zajmie się dokładnie tym, co od początku planowała. Nie wiedziała jeszcze, że za trzy miesiące owinie wokół palca jednego z bogatych klientów, najpierw zostanie jego utrzymanką, a później żoną. Sprowadzi synka do Warszawy, będzie się kształcił w międzynarodowej szkole. – Kiedyś zostanie ministrem – powtarzała z dumą.

* * *

Efekt motyla – tak to się nazywa. A bardziej fachowo – chaos deterministyczny. Historia Olgi jest oczywiście zmyślona, ale wszystko, co ją poprzedzało to już prawda. Jeden strzał, kluczowy dla losów dwumeczu i nastrojów, w jakich młodzi ludzi wracają do kraju. Rzeczywiście odwiedzili agencję, rzeczywiście zrobiono im zdjęcia i rzeczywiście między innymi z tego powodu przybytek został zamknięty. Łatwo można sobie wyobrazić, że gola nie ma, fotek nie ma, za to prostytutki dalej są. Ł»ycie dziewczyn odbija się na życiu setek obsłużonych bądź nieobsłużonych klientów. Tych, którzy w jednym wariancie całowali cycki, a w drugim klamkę.

Można byłoby brnąć dalej – wymyślić jeszcze bardziej pokręcone alternatywne życiorysy Olgi, dołączyć właściciela agentury, który zależnie od wyniku meczu albo zamyka lokal i popada w wielkie długi, których nie daje rady spłacać (w efekcie zapija się na śmierć), albo rozkręca biznes dalej, kupuje najnowsze ferrari, którym niestety pewnej deszczowej nocy ładuje się prosto w drzewo (mocniejsza wersja – potrąca dziecko, które gdyby doszło szczęśliwie do domu, to 35 lat później zostałoby pilotem samolotu). Możemy dołączyć wzmiankę o fotoreporterze „SE”, który albo robi głośne zdjęcia i zgarnia sowitą premię, albo po raz kolejny wraca do redakcji z pustymi rękoma i traci pracę. Wszystko to ma wpływ na jego rodzinę.

I wszystko to zaczyna się od pewnego incydentu w Moskwie, gdy Maciej Rybus bierze zamach swoją słabszą, prawą nogą. Jeszcze wówczas nie wie, że jeśli trafi, to zapewni sobie milionowy kontrakt w Rosji, a jeśli chybi – czeka go niechybnie ławka w Warszawie.

* * *

Maciej Skorża był młodym i zdolnym trenerem, jednak w oczach kibiców ciągle mu czegoś brakowało. Jakiś taki niewyraźny, trudno to zdefiniować, ale po prostu nie stawałeś na baczność, gdy się zbliżał i nie miałeś poczucia, że w czasach wojny poprowadziłby chociaż jeden oddział do bitwy, raczej by mu się wszyscy rozpierzchli po okolicznych lasach. On ciągle miał nadzieję, że przyjdzie taki mecz, którym zapewni sobie sławę i przede wszystkim szacunek. Czuł, że jego reputacja nie jest taka, jak powinna być.

Kiedy piłka wylądowała pod nogami Macieja Rybusa, kiedy ten wziął zamach gorszą, prawą nogą, pomyślał sobie: – Nie rób tego, wrzucaj! Tak jak ćwiczyliśmy!

Ale gówniarz wiedział swoje. Skorża bardziej z obowiązku niż z ciekawości odprowadził piłkę i ta poleciała dokładnie tak, jak przewidywał. Metr obok bramki. Perfidny los. Znowu łomot w pucharach i znowu kłopotliwe pytania dziennikarzy. „Dlaczego odpadliście?”. Dlatego, kurwa, bo Rybus nie trafił! Dlatego, bo miał wrzucać! Dlatego odpadliśmy! Czego tu jeszcze nie rozumieć?!

Był przygnębiony i rozdrażniony. Wiedział, że nie poprowadzi drużyny do końca sezonu. Mówiono mu, że w gotowości czeka już Jan Urban…

Z czasem okazało się, że to był strzał w dziesiątkę. Urban cieszył się wielkim uznaniem zwłaszcza po meczu w Bukareszcie. Wprawdzie Legia zaczęła go fatalnie, w pierwszej fazie to przeciwnicy robili co chcieli, zupełnie jak kiedyś w Moskwie (tego jednak nie wiedział, bo meczu ze Spartakiem nie oglądał). Niemniej w końcu udało się wyrównać, a później Dominik Furman strzelił nie pół metra nad poprzeczką w wymarzonej sytuacji (chociaż wiele osób takie właśnie uderzenie widziało oczami wyobraźni), ale prosto w okienko. Później jeszcze poprawił Jakub Kosecki, wprawdzie z minimalnego spalonego, ale tak minimalnego, że sędzia musiał się pomylić. Wynik 1:3 przesądził sprawę awansu i nawet dwa gole szybko zdobyte przez Steauę w Warszawie zdały się na nic.

Od tamtej pory mówiono: – Urban, to jest trener na miarę Europy, nie to co Skorża. Potrafi zestawić zespół. Awans do Ligi Mistrzów wywalczył już w pierwszym spotkaniu, w Rumunii!

W 2014 roku Skorża pracował w Bełchatowie, chociaż ciągle łudził się, że otrzyma propozycję ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Dwa lata wcześniej szwajcarski menedżer przekonywał go, że jest to możliwe, ale nagle przestał dzwonić i co gorsza przestał też odbierać telefony. Na mieście mówiono, że menago nakłania Urbana, by rzucił tę Legię w diabły i jechał do szejków, zarabiać prawdziwe pieniądze, ale Janek się broni.