Pochwała niezłomności, czyli niezwykła historia Marka Cavendisha

W czasie, gdy cały świat emocjonuje się Cristiano Ronaldo i jego zmaganiem z przemijaniem, przypomniał o sobie inny wybitny sportowiec z rocznika 1985 – Mark Cavendish. Brytyjczyk wygrał wczoraj 35. (!) etap Tour de France w karierze, stając się tym samym samotnym rekordzistą tego wyścigu. Biorąc pod uwagę, z iloma demonami walczył w ostatnich latach, spokojnie można napisać, że to jedno z najniezwyklejszych sportowych zwycięstw XXI wieku.

Kolarstwo nie cieszy się dziś w Polsce taką popularnością, jak tenis, co w dobie sukcesów Igi Świątek jest jak najbardziej zrozumiałe. Z piłką też oczywiście nie ma co rywalizować, dlatego mam wrażenie, że środowy, wybitny wyczyn Cavendisha przeszedł u nas trochę bez echa; zwrócili na niego uwagę chyba tylko zapaleńcy dwóch kółek. 

Zapewne znacie te wszystkie sportowe reklamy, mówiące o tym, że nigdy nie można się poddawać i że jesteś w stanie osiągnąć wszystko, co tylko sobie zamarzysz. Oczywiście – te spoty bywają czasem inspirujące, ale na dłuższą metę mogą irytować. Wątpliwe, by dla oglądającego je na przykład człowieka w depresji, który ma przy okazji dwadzieścia kilogramów nadwagi, były długotrwałą inspiracją do zmiany życia. 

ZERO RYZYKA do 50zł – zwrot 100% w gotówce w Fuksiarz.pl

Za to historia Brytyjczyka naprawdę może taką być. Bo to facet, który nie miał prawa wygrać wczorajszego etapu, głównie dlatego, że nie… ma już prawa jeździć na tym poziomie. Oczywiście w teorii, bo praktyka – na szczęście – znów pokazała, że w sporcie niemożliwe nie istnieje.

Być może nie śledziliście zbyt mocno historii Cavendisha, więc poinformuję was, że wczorajszy etap wygrał gość, który jeszcze kilka lat temu zmagał się z ciężką depresją. Był w tym czasie nieznośny dla całego otoczenia: począwszy od swojej partnerki, Pety Todd, po kolegów z teamu. Mrok pochłonął go maksymalnie, ale mimo to był w stanie się z niego wygrzebać i kontynuować karierę. Choć przez jakiś czas wydawało się, że jeśli jeszcze wsiądzie na rower, to po to, by uczyć jazdy swoje dzieci, a nie się ścigać. 

Wygrał go też kolarz, u którego zdiagnozowano kiedyś wirus Epsteina-Barr. – Gdy ścigamy się z tą infekcją, jest coraz gorzej i gorzej, aż dochodzimy do momentu, kiedy wystartowanie w takiej imprezie jak Tour de France jest niemożliwe – mówi w dokumencie “Mark Cavendish: Nigdy dość” doktor Helge Riepenhof, lekarz Brytyjczyka. Czyli znowu: facet nie powinien z tym ustrojstwem rywalizować nawet w wyścigu dookoła własnego domu, a mimo to zaszalał na wielkim tourze!

Wygrał go zawodnik, który zaliczył kilka naprawdę spektakularnych kraks, ocierając się tym samym o śmierć. Te najbardziej znane to wjechanie w słupek drogowy podczas Milan – San Remo i finisz TdF, podczas którego Peter Sagan wepchnął Brytyjczyka w barierki, za co zresztą został zdyskwalifikowany z wyścigu. To dawne czasy, w tych bardziej współczesnych, rok temu, Cavendish połamał obojczyk, w efekcie czego musiał się wycofać z francuskiego wyścigu. Po sezonie 2023 miał kończyć karierę, ale ostatecznie uznał, że nie można odejść nie zostając samodzielnym liderem Tour de France. 

Efekt? Dokonał czegoś absolutnie niezwykłego. Na wczorajszym finiszu ograł kolarzy, którzy wychowywali się na jego startach, a dziś należą do absolutnej sprinterskiej czołówki – m.in. Jaspera Philipsena czy Fabio Jakobsena. Stał się tym samym drugim najstarszym etapowym zwycięzcą w historii (!), po Pino Ceramim, ale jego wyczyn to sportowa prehistoria – rok 1963. We współczesnych czasach tak dojrzali zawodnicy, a w szczególności sprinterzy, po prostu we Francji nie wygrywali. Do czasu „Cava”.

Mało? To dodam jeszcze, że środowy odcinek wygrał facet, który kilka razy, ze względu na słabszą sportową dyspozycję, nie załapał się do swoich ekip na Tour de France. I działo się to wtedy, gdy był utytułowanym zawodnikiem po trzydziestce, a nie nastoletnim młokosem.

Doprawdy, Cavendish jest przykładem niezwykłej niezłomności. Zresztą zupełnie jak Ronaldo. Pytanie: czy Cristiano będzie go w stanie przebić tego lata? Żeby to zrobić, musiałby chyba sięgnąć z Portugalią po kolejne mistrzostwo Europy…

Fot. Newspix.pl

CZYTAJ WIĘCEJ O KOLARSTWIE:

• Tadej Pogacar chce być najlepszym w dziejach. I ma na to szansę
• Cesarz kolarstwa i jego poddani. Jak wygrywał Rik van Looy
• „Śmierć, która ocaliła wielu”. Jak kolarze zaczęli nosić kaski