Trochę pozwiedzali, trochę pobiegali. Teraz pora wracać…

No, to piłkarską jesień mamy już praktycznie z głowy. Legioniści zapowiadali, że lecą do Tel Awiwu po ostatnie zwycięstwo, które zapewni im dobre humory na święta. Ale tak prawdę mówiąc – gdyby zabrać dzisiejszemu widowisku tę całą otoczkę – przyzwoity stadion, kibiców, komentatora i kolorową relację w TV, poczulibyśmy się najwyżej, jak na niezłym sparingu. Ciekawym test-meczu, bez szalonej determinacji i wypruwania żył za wynik. Chociaż można to było przewidzieć. Gdyby stawka spotkania była poważna, legioniści prawdopodobnie nie wybieraliby się na wycieczkę do Jerozolimy i na chwilę przed meczem nie zwiedzali bezstresowo miasta.
Skorża zapowiadał, że da szansę rezerwowym i tak zrobił, choć Ljuboja z Radoviciem przetrwali na placu do ostatniej chwili. Jóźwiak zaproszony do studia Polsatu nie przebierał w słowach i wprost stwierdził, że rezerwowi zawiedli, choć mieli idealną okazję, by pokazać, że kiedyś mogą się jeszcze przydać. Legia wyszła do gry, jak za dawnych lat – z Astizem oraz Choto w obronie i przede wszystkim ten drugi pokazał, że wiele pożytku już z niego nie będzie. Facet zagrał w Ekstraklasie 55 minut, a wyglądał, jakby w nogach miał dwadzieścia meczów morderczej walki. Około 25. minuty biegł za rywalem, jakby miał przyczepione do pleców sanie i w efekcie uratował go tylko refleks Skaby.

Ale dziś refleks Skaby nie był czymś, co można by chwalić.

Przy pierwszym golu odstawił rasowego „Przyrosia” i zamiast zawczasu uświadomić sobie, że piłka wpada mu prawie w środek bramki, on tylko odprowadził ją wzrokiem. Gracz Hapoelu kopnął soczyście – z odpowiednią siłą i rotacją – ale z całym szacunkiem, nie było w tym uderzeniu pewnej recepty na gola. Skaba miał obowiązek zareagować.

Choć analizując to po kolej – lepiej zareagować powinien też Choto, który chwilę wcześniej dopuścił się faulu. Wreszcie – inaczej powinien zachować się debiutujący Łukasik, który zamiast uruchomić partnera, uruchomił Hapoelowi szybki kontratak. Mimo wszystko, za pierwsze 45 minut nie można go ganić. Przerywał sporo podań, często był „pod grą” i starał się robić coś więcej, niż tylko zagrywać do najbliższego.

Legia po raz drugi z rzędu – podobnie, jak w meczu z Cracovią – nie wykorzystała gry w przewadze. Sędzia jeszcze przed przerwą mógł bez mrugnięcia okiem wywalić z boiska gracza Hapoelu, ale w końcu facet i tak nie wytrzymał presji i nagrabił sobie na czerwień. Kilka razy wydawało się, że już za chwilę, już za momencik legioniści doprowadzą do wyrównania, a tymczasem dostali drugi bolesny cios w zęby. Jak od rasowego boksera – precyzyjny, nie z maksymalną, ale odpowiednią siłą w czułe miejsce.

Legia kończy jesień w sposób daleki od oczekiwań, choć jeśli chodzi o styl i nastawienie – w sposób możliwy do przewidzenia. Nie będzie premii za kolejną wygraną, nie będzie rankingowych punktów, o których tyle mówił Skorża. Ale jest awans – niekwestionowany sukces sportowy i finansowy, a już za moment będą urlopy.

Tylko prosimy – nie idźcie drogą piłkarzy Wisły i nie życzcie sobie już dziś Manchesterów. Bierzcie w ciemno jakiś Metalist Charków, a być może kilka ciepłych słów będzie można o was powiedzieć także na wiosennym etapie pucharów.

PAWEŁ MUZYKA