Po pierwsze – wiadomo – za to, że umie świetnie grać w piłkę. Bo chociaż strzela nieprawdopodobne liczby bramek (120 goli w Primera Division w ciągu 6 sezonów), to wciąż, aż do tych mistrzostw, pozostawał trochę niedoceniany. A, to tylko Forlan z Villarreal, to tylko Forlan z Atletico. Gdzie mu tam do największych gwiazd? I takie tam pieprzenie laików, dla których ktoś, kto nie gra w Barcelonie, Realu czy Chelsea, ten do niczego się nie nadaje.
Ale jego niepodważalne umiejętności to jedno. A zupełnie inną sprawą jest charakter. Patrzy się na niego i kogo widać – normalnego faceta, bez najmniejszych objawów sodówki. Profesjonalistę, który nigdy nie miał nawet kilograma nadwagi. Piłkarza, który się nie obraża, nie macha rękoma, nie odpuszcza, chamsko nie fauluje. Zasuwa. Wystarzy rzut oka, by wiedzieć, że to ktoś, kto nie pójdzie na dyskotekę dzień przed meczem i nie powie trenerowi, że nie wejdzie na boisko z ławki (jak np. wielki Patryk Małecki). Widzieliście, jak trener ściągnął go z boiska w meczu półfinałowym, przeciwko Holandii? Inny piłkarz z takim dorobkiem zacząłby kręcić nosem. A on po prostu zszedł.
Urugwajczyk ma już 31 lat, ale nie widać po nim spadku motywacji, jak chociażby u Macieja Ł»urawskiego, który od trzydziestego roku życia sprawia wrażenie piłkarza, który wszystkie mecze, jakie miał rozegrać na sto procent, już rozegrał.
Fochy i fanaberie z chęcia wybaczami wielkim wirtuozom. Maradonie, Bestowi czy Romario różne afery i aferki dodawały uroku i autentyczności. Ronaldinho czy Ronaldo poszli w tango, przytyli – trudno, swoje już w życiu wygrali, byli wielcy. Najgorsi są średniacy (w odpowiedniej skali, oczywiście), którzy zaczynają świrować – jak np. Robinho, van Persie czy Cassano. Na takich patrzy się z zażenowaniem.
Forlan uosabia skromość i takie podejście do zawodu, którym po prostu zjednuje ludzi. Ma klasę. I właśnie z tego powodu żałujemy, że Urugwaj nie zajął trzeciego miejsca.
