Lewandowski nie był pierwszy. Pięć najbardziej z dupy powołań do kadry

Minęło już trochę czasu od ostatnich powołań Smutnego Waldka, ale że ciągle nie możemy tego przetrawić (Mariusz Lewandowski?!), postanowiliśmy jeszcze raz lekko ruszyć ten temat. Tym razem w inny sposób. Najbardziej dziwaczne i absurdalne wybory selekcjonerskie ostatnich lat. Nie te z reprezentacji ligowców, tylko z normalnej, walczącej o jakieś punkty reprezentacji. Bez Gliwy, bez Woźniaka, bez innych typowych wymysłów na grudniowe turecki wycieczki. Pięć strzałów. Możecie dopisywać własne.
1. Jerzy Dudek
Niekwestionowany lider zestawienia. W czerwcu tego roku miał okazję zagrać 45 minut przeciwko Liechtensteinowi. Dudek, który zawiesił już korki na kołku, spisał się całkiem poprawnie w starciu z tak wymagającym rywalem. Widać nawet na golfowych polach nie zapomniał, jak się kopie w piłkę. A miał prawo, bo ostatnie swoje oficjalne spotkanie rozegrał jeszcze w barwach „Królewskich” w maju 2011 roku. W reprezentacji szpaleru nie było, ale Dudek mógł odejść z misją dobrze wykonanej roboty.

Ba, był nawet tak przejęty, że w rozmowie pomeczowej z reporterem TVP pomylił rywala, z którym graliśmy. Liechtenstein, Luksemburg, jeden chuj. Emerytowany Dudek na boisku – ten widok na pewno pozostanie w naszej pamięci na długo. To miało być pożegnanie utytułowanego bramkarza z drużyną narodową, ale chyba nie na takie zasłużył. Po co ten cały cyrk? Dudkowi brakowało jednego meczu do sześćdziesięciu z orłem na piersi. Zaliczył je, odbębnione i tym samym mógł wejść do elitarnego Klubu Wybitnego Reprezentanta. Jawny skandal, bo w takim razie swoją szansę powinien dostać także np. Lesław Ćmikiewicz. On ma tylko trzy mecze mniej niż wymagana liczba. A co!

2. Mariusz Lewandowski
Słyszeliśmy kiedyś o grającym trenerze, ale grający bank informacji? To tylko w Polsce. Fornalik nie krył się z tym, że powołał Mariusza Lewandowskiego tylko dlatego, że ten dobrze zna piłkarzy naszego najbliższego rywala w eliminacjach do MŚ. Lewandowski rzeczywiście ogarnia Ukraińców nieźle, w tamtejszej lidze występuje od 2001 roku. Ale w kadrze nie grał nawet za czasów Smudy. Ostatni raz był w niej w 2009 roku . Jawna drwina z jednego z najlepszych polskich reprezentantów ostatnich lat. Skoro Fornalik nie zna naszego przeciwnika i musi podpierać się doświadczonym piłkarzem, to dlaczego właściwie nie powołał go już przed pierwszym meczem z naszymi wschodnimi sąsiadami? Wtedy wiedział o nich wszystko, a po jednym rozegranym z nimi meczu nie wie nic? Cyrk na kółkach.

Lewandowski przyjeżdża na kadrę, której kompletnie nie zna. Zagra z ludźmi, którzy w większości kojarzą go z opowieści czy z telewizji. O zgraniu nie mam mowy. Może trzeba było Lewandowskiemu powołać jeszcze Emmanuela Olisadebe i Radosława Kałużnego? Obaj przecież znają smak zwycięstwa nad Ukraińcami. Strzelali im gole. Miejmy nadzieje że Mariusz Lewandowski to ostatnie absurdalne powołanie, jakie wysłał Fornalik w roli selekcjonera. Prawdopodobnie już niedługo wysłać to co najwyżej będzie mógł kartkę pocztą.

3. Paweł Sibik
Klasyczny wybór „z kapelusza”. Tuż przed mistrzostwami świata w Korei i Japonii cała Polska nagłe usłyszała, iż istnieje taki zawodnik jak Paweł Sibik. Piłkarski anonim, wówczas zawodnik Odry Wodzisław. Do reprezentacji trafił w wieku 31 lat. Na mundialu zagrał kilkanaście minut z USA i nigdy później nie wystąpił już z orłem na piersi. Przynajmniej nie był to dla niego debiut w kadrze. Wcześniej zaliczył bardzo wartościowe wejścia w spotkaniach Polski B z Wyspami Owczymi i Estonią. Docenili go później nawet w Dzierżoniowie – został wybrany honorowym obywatelem tego miasta.

O tym, jak bardzo był zaskoczony powołaniem na mistrzostwa świata w 2002 roku, mówił niedawno w wywiadzie dla serwisu 2×45. – Naprawdę się nie spodziewałem, to było jak spełnienie najskrytszego marzenia. Pół roku wcześniej poleciałem z drużyną na Cypr i na stadionie Apollonu rozegraliśmy sparing z Wyspami Owczymi. Trener Jerzy Engel powiedział mi wprost: „Paweł, jesteś u mnie na piątym miejscu w rankingu i musiałby się stać cud, żebyś znalazł się w kadrze na mundial”. I ten cud się stał. Niemal w ostatniej chwili zadzwoniono do klubu i otrzymałem powołanie – wspominał. Sibik na mundial do Azji pojechał. Tomasz Iwan nie. Engel nie wziął zawodnika, który grał wtedy od lat na Zachodzie i tym samym sam popsuł atmosferę w swoim zespole. I weź tu zrozum selekcjonera…

4. Waldemar Adamczyk
Wyobraźcie sobie, że napastnik drużyny spadającej do II ligi dostaje powołanie do polskiej kadry. Pierwsze w życiu i ostatnie. Adamczyk ze swoim Hutnikiem Kraków zajął w sezonie 1996/1997 szesnaste miejsce w I lidze. Krakowski klub z hukiem zleciał z najwyższej klasy rozgrywkowej. Adamczyk musiał więc zrobić „takie oczy”, gdy usłyszał, że Antoni Piechniczek zaprasza go na mecz z Anglikami do Chorzowa w ramach eliminacji do mundialu 98. I to nie w roli widza na trybuny, a piłkarza. Można powiedzieć, że tonący brzytwy się chwyta. Piechniczek po tym spotkaniu podał się do dymisji.

Adamczyk go nie uratował, nie pokonał bramkarza Anglików, a miał na to 38 minut. Jakby tego było mało, to napastnik Hutnika pobył z kadrą następne kilka dni, przygotowując się do meczu z Gruzją. Nowy tymczasowy trener Krzysztof Pawlak wpuścił go jednak dopiero w 90 minucie. Dwa mecze – zero goli, bilans mało pocieszający. Ale dla Adamczyka chyba sam występ w reprezentacji był nie lada wydarzeniem. Jego powołanie było zaskakujące i dla niego i dla trenerów, o czym wspominał później w wywiadzie dla strony Zagłębia Sosnowiec. – Powołanie otrzymałem od trenera Piechniczka. Fantastyczny człowiek. Pamiętam, jak przyjechałem do Warszawy, ukłoniłem się przed szkoleniowiec, ten mnie nie rozpoznał.

5. Jarosław Bieniuk
Podobny przykład co Adamczyka. O ile ten pierwszy był wezwany jako napastnik spadającego z ligi Hutnika, to Bieniuk już jako zawodnik ekipy z niższej ligi. Był sezon 2009/2010, a doświadczony obrońca występował w Widzewie Łódź. W Widzewie, który bił się o powrót do Ekstraklasy w I lidze. Bieniuk tak bezpardonowo zatrzymywał napastników Górnika Łęczna czy Stali Stalowa Wola, że ówczesny tymczasowy selekcjoner Stefan Majewski nie miał wyjścia – musiał go powołać. Bez niego dwumecz eliminacji MŚ 2010 z Czechami i Słowacją na jesieni 2009 roku nie mógł się odbyć. W tym drugim spotkaniu stoper Widzewa zagrał nawet pełne 90 minut. Choć ani on, ani cała Polska do dziś nie chcą o tym starciu pamiętać.

Po kompromitującej grze przegraliśmy wówczas w śnieżycy 0-1 ze Słowakami, a zwycięstwo zapewnił gościom Seweryn Gancarczyk, który zaliczył wspaniałe „golasso” do własnej bramki. Co do Bieniuka, to nie krył on zdziwienia tamtym powołaniem. – To dla mnie zaskoczeniem. Jednak bardzo się z niego ucieszyłem. Jak widać, nawet grając w I lidze, można zostać wyróżnionym i otrzymać szansę gry w drużynie narodowej – powiedział wtedy PAP-owi. Dodajmy, że był to jak dotychczas ostatni występ Bieniuka w barwach biało-czerwonych.