„Ja i Legia? To nie pasuje. Nie wierzę, że odważyłaby się mnie zatrudnić”

– Legia nigdy nie zatrudni Probierza, bo woli zagranicznych trenerów. Najlepiej dać posadę szkoleniowca komuś, kto się uczy. Trenerzy zza granicy zawsze są lepsi. Cieszę się, że Legia bierze wynalazki. Może będą następne. Polak zawsze mógłby coś powiedzieć. Probierz i Legia? To nie pasuje. Nie wierzę, że ktoś odważyłby się mnie tam zatrudnić. Poza tym, ludzie by tego nie przeżyli, bo Probierz z Cracovią zawsze wojuje i teraz by im tego brakowało – ironizuje szkoleniowiec krakowian. 

Gino Lettieri po porażce w dwumeczu z Arką Gdynia przedłużył kontrakt z Koroną Kielce. Klub wciela w życie plan trzyletni, w którym normą ma być obecność w pierwszej ósemce.

Gąska został w tym sezonie już raz „wytransferowany”. 1 kwietnia na oficjalnej stronie suwalskiego zespołu pojawiła się informacja o jego odejściu do kazachskiego Irtyszu Pawłodar. Do przenosin nie doszło, bo był to tylko primaaprilisowy żart, latem pomocnik ma odejść już naprawdę. Wśród zainteresowanych pozyskaniem Gąski są między innymi: Śląsk Wrocław, Cracovia, Wisła Płock, Wisła Kraków i Pogoń Szczecin.

Mateusz Machaj chce jeszcze grać w Ekstraklasie. Najlepiej z obecnym klubem.

– Ekstraklasa to dla mnie nie jest zamknięty temat. Jeśli będzie konkretna oferta, oczywiście podejmę rękawicę, chociaż nadal liczę, że awansuję do niej samodzielnie. Z moim Chrobrym – mówi środkowy pomocnik głogowian Mateusz Machaj. Ma 29 lat, a krajowa elita zweryfikowała go kilka sezonów temu negatywnie. Najpierw zrezygnowano z niego w Lechii, potem w Śląsku, ale dziś kolejny raz można się zastanowić, czy czasem nie zrobiono tego zbyt pochopnie. Rozgrywa sezon życia i – według nieoficjalnych informacji – ma klauzulę odstępnego opiewającą na sumę, której absolutnie nikt z ekstraklasy nie uzna na zaporową. 

Krzysztof Stanowski w swoim felietonie ciekawie o kibicach i o tym, że w wielu klubach marzą o zupełnie innej sytuacji niż obecnie.

Żaden prezes klubu nie powie tego głośno z wiadomych przyczyn, ale co najmniej połowa marzy o świecie polskiej piłki nożnej bez zorganizowanych grup kibicowskich. Nie bez kibiców, absolutnie. Bez zorganizowanych grup. Marzy o klientach, którzy nie czują potrzeby rejestrowania stowarzyszeń, tylko raczej czują potrzebę zjedzenia hot-doga i popicia go wodą za siedem złotych. Marzy nie o ośmiu skaczących za sobą w ogień kumplach, tylko o czterech duetach ojciec plus syn.

Dlatego hasłem stadionowym, które najbardziej mnie w ostatnim czasie rozśmieszyło, było: „nic o nas bez nas”. Z prostej przyczyny – jeśli przedstawiciele klubów w ten czy inny sposób knują, jak wymienić publikę na inną albo skasować możliwość jeżdżenia na mecze wyjazdowe, to przecież nie będą tego konsultować z osobami, które miałyby być eliminowane. Elementarna logika, prawda? Nikt nie pyta się karpia, jakie powinny być potrawy na Boże Narodzenie. Aż wyobraziłem sobie świąteczny protest ryb i hasła: „nic o nas bez nas”.

Pora na Magazyn Lig Zagranicznych. A tam też jest co czytać. Napoli jeszcze wierzy w zdobycie mistrzostwa Włoch. By nadzieje nie przepadły, musi wygrać po raz pierwszy na nowym stadionie Juventusu – pisze Dominik Mucha.

Chcą tego samego, choć reprezentują dwa inne światy i hołdują odmiennym modelom sportowo-biznesowym. Juventus to klub blichtru, maksymalizacji zysków, skutecznej współpracy z kibicami, dysponujący niezbyt dużym, ale supernowoczesnym stadionem. Turyńczycy stworzyli sprawnie działającą maszynę do zdobywania trofeów (12 w ciągu dekady), w ostatnich trzech latach dwukrotnie zagrali w finale Ligi Mistrzów. Ich rywale z południa w tym sezonie nawet nie przebrnęli fazy grupowej Champions League. Neapolitańczycy od lat próbują zmniejszać dystans, jaki dzieli ich od potęgi zbudowanej po 2011 roku w Piemoncie. Jednak kiedy zestawimy archaiczny stadion San Paolo w stolicy Kampanii z całkowicie przebudowaną dzielnicą Turynu Continassa, gdzie znajduje się centrum klubowe Juve – dostrzeżemy jak w soczewce wszelkie kontrasty w funkcjonowaniu klubów z tak odległych od siebie, nie tylko geograficznie, regionów. 

Jeden punkt dzieli kopciuszka z Girony od europejskich pucharów. Walczy też o miano najlepszego debiutanta w historii ligi hiszpańskiej.

Zanim Pep Guardiola w pojedynczych meczach decydował się na zmianę ustawienia Manchesteru City na 3-5-2, nocami studiował jak w tym systemie poruszają się piłkarze Girony. Tam wypracowali fantastyczne mechanizmy, które warto naśladować – zdradził nam analityk mistrzów Anglii Carles Planchart.

Nie tylko kataloński beniaminek zyskuje na współpracy z najlepszym zespołem na Wyspach Brytyjskich. Guardiola wie, że nawet najlepsi powinni podglądać pracę trenera Pablo Machina. Zresztą pamięta go doskonale jeszcze sprzed dziesięciu lat, gdy w trenerskim debiucie w LaLiga jego Barcelona przegrała 0:1 z Numancią. Wtedy obecny szkoleniowiec Girony był dopiero obiecującym asystentem, a gola na wagę trzech punktów strzelił Mario Martinez, dziś walczący o skład w pierwszoligowej Olimpii Grudziądz. – Zawsze kiedy się widzimy, Pep od razu zaznacza, że mam mu nawet o tym nie przypominać. To był policzek. Myślał, że wszystko posypie się na początku jego przygody z Barceloną – mówi nam Machin.

Polski bramkarz Marcel Lizak siedział już na ławce Girony w Primera Division, ale na granie jeszcze będzie musiał poczekać. Na razie czeka go wypożyczenie, o czym mówi drugi trener rewelacji La Liga.

Nad czym szczególnie musi popracować?

Z trenerem bramkarzy Omarem Harrakiem rozmawiamy o wszystkim. I na razie widzi postęp w każdym elemencie. Jedyne czego mu teraz brakuje to rywalizacja. W kolejnym sezonie może jeszcze z nami trenować, ale już w następnym musi gdzieś odejść, żeby grać. Może trenować jak mistrz świata, ale w niczym nie zastąpi to doświadczenia meczowego. To nie jest łatwe, kiedy jesteś zaangażowany każdego dnia, a na koniec tygodnia lądujesz przed telewizorem albo na trybunach. To wymaga od niego dużego poświęcenia. Jak ja to widzę? Albo zostanie drugim bramkarzem u nas, albo powinien zostać wypożyczony do drugiej albo nawet trzeciej ligi. Byle regularnie grać. Powinienem tam popełniać błędy, uczyć się i dopiero wtedy wrócić do Girony.

Andres Iniesta po mundialu w Rosji kończy z wielką piłką. Od lipca będzie grał i robił interesy w Chinach. Przed nim ostatni finał Pucharu Hiszpanii, w którym rywalem będzie Sevilla.

Od kilku lat Chińczycy starali się przekonać Iniestę do opuszczenia Camp Nou. Kapitan Barcelony długo odrzucał oferty, ale wreszcie dał się przekonać. Po sobotnim finale Pucharu Króla niespełna 34-letni piłkarz ma ogłosić, że przenosi się do Chongqing Dangdai Lifan, średniaka Chinese Super League. – Podjąłem już decyzję i nic jej nie zmieni – zapowiedział.

Kilka miesięcy temu wydawało się to niemożliwe. Na początku października Hiszpan podpisał dożywotni kontrakt z Barcą. Była to pierwsza taka umowa w historii. – Zostanę w klubie, dopóki nogi i mózg mi na to pozwolą – przekonywał wówczas Don Andres, jak nazywają go na Półwyspie Iberyjskim. Zawodnik często jednak podkreślał: – Nie będę piłkarzem Barcelony tylko po to, by nim być. Nie wyobrażam sobie spędzenia dwóch lat na ławce rezerwowych.

Manolo Jimenez jako trener Sevilli był w stanie wyeliminować Barcelonę z Copa del Rey. Teraz też wierzy w triumf andaluzyjskiego zespołu.

Barbara Bardadyn: Czy Sevilla jest w stanie pokonać Barcelonę i zdobyć Puchar Króla? 

Manolo Jimenez: Jest wystarczająco mocną drużyną, aby pokonać każdego rywala, co udowodniła już wcześniej. To prawda, że Barcelona jest bardzo silnym zespołem, jednym z najlepszych na świecie, ale Sevilli też niczego nie brakuje, więc jeśli wyjdzie jej dobry mecz, może zaskoczyć Barcę.

A więc kto jest faworytem tego finału?

Większość ludzi myśli zapewne, że faworytem jest Barcelona, ale zwolennicy Sevilli mocno wierzą w umiejętności swojej drużyny, która w ostatnich latach potrafi wygrywać finały jak mało kto. Myślę więc, że Sevilla nie stoi na straconej pozycji.

Jarosław Koliński podsumowuje erę Arsene’a Wengera w Arsenalu. Po sezonie Francuz odchodzi z klubu.

(…) Zanim wiadomość obiegła świat, usłyszeli ją przebywający w ośrodku treningowym piłkarze. Przemowę menedżer rozpoczął od słów: „Mam złe wieści”, chociaż z pewnością duża rzesza fanów z Emirates Stadium polemizowałaby, czy aby na pewno są one takie złe. Francuz przeżywa właśnie najgorszy sezon, od kiedy wylądował w Londynie. Ostatnia porażka z Newcastle była jedenastą Kanonierów w bieżących rozgrywkach, co jest wyrównaniem rekordu Wengera z sezonu 2005/06.

A i tak tamte rozgrywki przy aktualnych były udane, ponieważ drużyna zajęła 4. miejsce i awansowała do Ligi Mistrzów. Dziś Arsenal jest na szóstym miejscu, 33 punkty za nowym mistrzem Manchesterem City. W tym roku londyńczycy nie przywieźli z wyjazdów choćby punktu, w zawodowych ligach w Anglii nie ma drugiej takiej drużyny. Kibice coraz częściej wnosili hasła o zwolnienie trenera, frekwencja na Emirates spadała, bo ludzie bojkotowali mecze tak słabo spisującego się zespołu. Według „The Guardian” Wenger zdał sobie sprawę, że wobec tak fatalnych wyników i atmosfery wokół klubu istnieje realne zagrożenie, że po sezonie zostanie zwolniony. Nie chciał w taki sposób żegnać się ze stolicą Wielkiej Brytanii, dlatego ubiegł ewentualny ruch szefów i sam złożył rezygnację.

O Wengerze pisze też Przemysław Rudzki w swoim felietonie.

Łatwo nam wszystkim mówić, że powinien odejść już wcześniej. Ale dla Arsene’a Wengera praca w Arsenalu i obcowanie z Premier League były jak narkotyk, od tego nałogu Francuz długo nie potrafił się uwolnić. Bez względu na to, w jakich okolicznościach podjął decyzję o rozstaniu z londyńskim klubem, bez względu na wyniki w ostatnich latach, a właściwie ich brak, to wielka strata dla angielskiej piłki.