Hazard szukał dobrych zawodników. Jeden rozwalił ruletkę w kasynie

O hazardzie, który szukał dobrych zawodników. O plotce, według której pewien polski piłkarz w dwie godziny przegrał pół miliona złotych. O papierosach palonych w szatni pod prysznicem. O tym, jak po 0:7 w Piaście kibice “przywitali” piłkarzy akcją bokserską. O piłkarzu, który terroryzował szatnię muzyką braci Golców. O ofertach z Wisły, Legii, MLS. O tym jak w Groclinie więcej do powiedzenia miał często Krizanac od Radolskiego. Anegdotycznie o Michale Probierzu. O klepaniu biedy, ale i dobrej atmosferze w Polonii Bytom.

O tym, że ludziom bardziej w pamięć zapada złe niż dobre.

O tym, że piłkarz czasem ma jeden moment, w którym dobra albo zła decyzja rzutuje na całe jego życie.

I o tym, że wciąż nie może rozstać się z piłką, cały czas czując ogień mimo czterdziestki na karku.

Zapraszamy do dużego wywiadu z Marcinem Radzewiczem, byłym reprezentantem Polski, piłkarzem między innymi Odry Wodzisław, Groclinu, Polonii Bytom.

***

MARCIN RADZEWICZ: – Piłkarskiego bakcyla złapałem dzięki tacie, który zabierał mnie na Kasztanową na mecze GKS-u Jastrzębie. Jastrzębie wtedy zawsze znajdowało się na pograniczu pierwszej i drugiej ligi – dawnej, czyli dzisiejszej Ekstraklasy i pierwszej. Pamiętam migawki, jak choćby mecz z Gwardią Warszawa, kiedy zapadł mi w pamięć stawiający pierwsze kroki w piłce Roman Kosecki. Miał długie loki, błyskotliwość, technikę… 3:2 Gwardia wygrała, nawet wynik pamiętam.

To był pan skazany na piłkę, jak od małego zabierano pana na stadion.

Nic mi nie było nakazywane – od, tata mnie zabierał, jak to syna. Skoro widział, że się interesuję, to posłał mnie na testy do szkółki MOSiR-u. Dostałem się i w wieku 12 lat zacząłem trenować, czyli dosyć późno.

Ten stadion Jastrzębia chyba szczególnie się nie zmienił od tamtej pory.

Trochę pozmieniali, bo dziś są wymogi licencyjne. Ale na pewno “kręgosłup” jest ten sam. Ma swój unikalny klimat, niełatwo znaleźć stadion tak ulokowany, w środku blokowiska, ale to też rodzi problemy. Ciężko tam autokarem dojechać. Policja też narzeka.

Dla pana liczyła się tylko piłka, czy miał inne pasje?

Jeszcze łyżwy mnie interesowały, bo w Jastrzębiu mocny jest też hokej. Tu też za brzdąca praktycznie co weekend chodziłem na mecze. Dziś też potrafię o 2 w nocy wstać i NHL oglądać.

Trafił pan do Wodzisławia, które wtedy dobrze szkoliło, wygrało nawet w 1998 roku mistrzostwo Polski juniorów starszych.

Warunki treningowe szczerze mówiąc lepsze były w Jastrzębiu. Przynajmniej na trawie trenowaliśmy, nie na żwirze czy glinie. Natomiast ja się do tych juniorów mistrzowskich nie załapałem. Powiedział mi, że się nie nadaję. Przyjeżdżałem i trenowałem jeszcze z dwoma zawodnikami. To były takie chwile zwątpienia. Momentami byłem załamany. Nie pamiętam nazwiska trenera, który do nas wtedy przychodził, ale wielki szacunek dla niego. Było nas trzech, a on przychodził, tylko dla nas.

Myślał pan, żeby rzucić piłkę nożną?

Tak. Kurczę, może nic ze mnie nie będzie? Miałem 17 lat. Trzeba się w tym wieku powoli określać. Ale ojciec mówił, żebym nawet nie rozważał rzucenia piłki. Kwestia była taka, że ja miałem drobną budowę, mniejszy byłem, wątły. Później dojrzałem fizycznie. Trenerzy tymczasem przez to twierdzili, że się nie nadaję, że za mały jestem. Tata mówił, że mam się nie przejmować, tylko robić swoje i trenować. Paradoks jest taki, że wielu z tamtej mistrzowskiej drużyny nie liznęło większej piłki.

Ostatnie pół roku w juniorach zagrałem już bardzo dobrze, chciano mnie zostawić, ale ja nie chciałem grać w rezerwach. Prowadził mnie tu trener Wieczorek, który akurat kończył karierę piłkarską. Odpaliłem. Wiedziałem na co mnie stać, chciałem szansy w pierwszym zespole. To nie te czasy, kiedy młody trzy razy piłkę kopnie, i już wszyscy go chcą, pchają go do składu. Wtedy na odwrót. Trener mi powiedział:

– Sorry Radza, jesteś za młody żeby grać.

Dziś takie hasło jest nie do pomyślenia.

Chciałem odejść. Odra robiła mi pod górkę. Tata musiał zapłacić za mnie 20 tysięcy złotych, które Odra chciała za wyszkolenie. To był duży koszt dla rodziców. Tata był na emeryturze górniczej, mama nie pracowała. W domu nie przelewało się. Odra myślała, że w ten sposób mnie zatrzyma, ale tata zaskoczył wszystkich.

Czuł pan presję ze względu na to, że takie pieniądze z własnej kieszeni wyłożył za pana tata?

Odebrałem to tak, że we mnie wierzy. Jak rodzice w ciebie wierzą, to jest wielka pozytywna mobilizacja. Mogę być im tylko na zawsze wdzięczny. Sam stawiałem przed sobą cel – jak najszybciej trafić do Ekstraklasy. Wiem, że czas szybko płynie młodemu piłkarzowi. Gdy przekroczy się pewien wiek, jest już ciężko się wybić. Historie takie jak Mariusza Przybylskiego, który w wieku 27 lat trafił do ekstraklasowej Polonii Bytom, są sporadyczne.

Czym pana zaskoczył folklor niższych lig?

Poszedłem do MK Górnika Katowice, który sponsorowała pierwsza kopalnia mojego taty. Tata znał dyrektora. Gra tutaj uczyła charakteru. Prawie wszyscy moi koledzy z drużyny zjeżdżali co dzień do pracy na kopalni. Trenowali dla frajdy, w wolnej chwili. Dobra, twarda szkoła. Takie towarzystwo uczy, żeby doceniać to, jeśli możesz z samej piłki się utrzymać. Graliśmy dobrze, byliśmy nawet liderem po rundzie, ale ich nie interesował awans. Nie było ich stać na grę wyżej.

Było otwarcie mówione: panowie, nie robimy awansu?

Czy tak było mówione oficjalnie – nie wiem. Ja miałem wtedy osiemnaście lat. Jeśli coś było ustalane wprost, to ze starszymi.

Stamtąd trafiłem do Ceramedu Bielsko-Biała, który kilka lat później przemianowano na Podbeskidzie. Klub miał większe ambicje. Trenerem był Wojciech Borecki, w zespole grali Marek Sokołowski czy Tomek Moskała. Grał z nami też Grzesiu Więzik, który przyjechał z Niemiec, a swego czasu wygrał z Kaiserslautern DFB Pokal. Bardzo dobry zawodnik, choć już wtedy miał problemy z kolanami. Pamiętam, bardzo lubił muzykę braci Golców. Wracaliśmy po zwycięstwie z jakiegoś meczu, a Grzegorz:

– Śpiewać, wszyscy głośno śpiewać!

Ktoś się odezwał:

– Ale ja tego nie znam.

– No to, ku*wa, nuć!

Oczywiście ówczesny futbol inny świat: młody musiał sprzątnąć, roznieść sprzęt, zrobić swoje za starszyznę. Dziś młody jest często głaskany, uchuchany. Zaraz pojawia się telewizja, dziennikarze. Wtedy bywało, że na młodego czekało tępienie i fala. Mógł się obronić dobrą grą, tym, co zespołowi daje.

Pamiętam jakie potrafiły być chrzty. Jeśli starzy kogoś nie lubili, to jak dostał pasem po tyłku serię, potem nie usiadł przez dwa tygodnie. Dzisiaj za coś takiego byłaby pewnie dyskwalifikacja albo sąd. Żeby nie było, że wylewam żale: nie byłem i nie jestem zwolennikiem takiego podejścia, które dominowało kiedyś, ale też wiem, że pomogło mnie to ukształtować. Zhardziałem dzięki niemu. Nigdy nie mówiłem: nie gram, bo trener mnie nie lubi, nie gram bo coś tam. Albo daję radę albo nie, koniec opcji.

Przełomem dla pana był Piast Gliwice, z którym zrobił pan awans do dawnej II ligi, zaliczył kilkanaście asyst i kilka bramek.

Piast, mimo, że grał niżej, był już wtedy jednym z najlepiej zorganizowanych klubów na Śląsku. I miał bardzo dobry skład. Kaszowski. Kryger. Bodzioch. Grający trener Zagórski. Na warunki tamtej ligi, znakomity zespół. Ale przede wszystkim niczego nam nie brakowało. Pensje na czas. Odżywki, sprzęt. Pozazdrościć tamtemu Piastowi mogły kluby z Ekstraklasy.

Z szatni pamiętam, że Artur Opeldus był wtedy w programie TVN, gdzie gdyby wygrał, to opłaciliby mu ślub. Adam Kryger jeździł, kibicował Arturowi. Ostatecznie zajął trzecie miejsce. Ze świętej pamięci Tomkiem Szeją próbowaliśmy się siłować na rękę, ale nikt nie miał szans. Pamiętam też doświadczonego zawodnika, który grał na lewej obronie, a taki był harpagan, że zimą trenował bez skarpetek. Stara szkoła.

Najcięższe treningi, jakie pamięta pan ze swojej kariery?

Byli tak zwani kaci. W Piaście trener Cholewa. Starszej daty. Zagrałem u niego dwa sparingi w jeden dzień – z Concordią i Góralem Żywiec. Czułem się zmęczony, ale jednak przede wszystkim cieszyłem się, że zagrałem dwa mecze. Miałem nawet potem siłę dalej biegać. Dzisiaj pewnie dwa tygodnie musiałbym się odkręcać. A jeszcze tamte dwa sparingi były na boisku typowym pod kontuzję: żwir, na żwirze śnieg. Treningi, które aplikował trener Cholewa… trzeba się było do nich mentalnie nastawić. Jasne, że trzeba ostro trenować, ale to musi być robione z głową. Po zimie z trenerem Cholewą nie mieliśmy sił, chyba po trzech kolejkach został zwolniony, a przyszedł trener Dankowski. Z badań krwi wywnioskowali, że potrzebujemy ze dwóch tygodni, żeby dojść do siebie. Mnie trener Dankowski kazał trenować z obciążeniami amatora.

Pamiętam jak przegraliśmy 0:7 z Włókniarzem Kietrz, choć byliśmy liderem. Szatnia – jedna wielka cisza, nikt nic nie mówił. Wtedy, po przyjeździe do Gliwic, “powitali” nas kibice. Co powiesz kibicowi po 0:7? Jesteś bez argumentów. Pokazali trochę boksu. Mi się upiekło, ale niektórzy dostali po szczęce. Na drugi dzień przyszedł prezes Żemajtis, sytuacje wyjaśnił. Było potem spotkanie z kibicami. Przepraszali. Dwa razy jeszcze miałem taką sytuację w Tychach, ale tam bardziej trzymano nerwy na wodzy.

A wtedy, w Gliwicach, jak się czuliście po takim zajściu?

Skupiliśmy się na graniu, co nam zostało? Zaraz był następny mecz. Tematem zainteresowała się policja, ale wszystko zostało wyjaśnione, nie będziemy się obrażać.

Czy taką porażkę, 0:7, odreagowywaliście? Wiem co się potrafi dziać w autokarze wracającym z meczu, sam takim wracałem.

Po takim meczu? Nie było chęci. Są tacy, którzy piją, są tacy, co nie piją. Ale tu nie było mowy. Nikt nie miał ochoty.

A kiedy można?

Nie ma złotego środka – czy po przegranym, czy po zremisowanym. Musi być atmosfera w drużynie, ale w tym wszystkim trzeba też zachować głowę. Kiedyś bywało z tym różnie.

Trenerzy też pozwalali na więcej w tamtych czasach.

Trenerzy nie mieli też czasem nic do gadania. Jak ci nie płacą od siedmiu miesięcy, to co ci mógł trener powiedzieć? Jeszce tylko pogorszyłby atmosferę.

Gdzie była najlepsza atmosfera do takich rzeczy?

W trzecich ligach. Ludzie pracowali, sport traktowali jako dodatek. Czasy były ciężkie, okres przejściowy po przemianach ustrojowych. Nikt tego nie kontrolował. Powrót z meczu? Piwo – klasyka. Kto chciał, to wódkę.

Musiał pan biegać starszyźnie po alkohol?

Ja nie, ale niektórzy biegali. Szczególnie na obozach. Młody musiał to robić, inaczej drużyna by go nie przyjęła.

A jak było z papierosami? Ostatnio rozmawiałem z pana kolegą z Groclinu, Piotrem Rockim, który przyznawał, że palił całą karierę.

Wielu było takich, najczęściej palili pod prysznicem. Niektórzy trenerzy o wszystkim wiedzieli, ale jak zawodnik bronił się na boisku, tak jak Piotrek, to się tym nie przejmowali. Krzysiu Łągiewka, bardzo fajny chłopak, w Arce opowiadał, że trenerzy w Rosji wiedzieli o papierosach, ale rozliczali cię za boisko.

Pan palił?

Jak miałem szesnaście lat zapaliłem Marlboro. Jednego wypaliłem i powiedziałem, że dziękuję. Nie miałem ciągot do papierosów, hazardu czy jakiegoś wielkiego picia. Piwo – nie powiem, wypiło się, normalnie. Tylko trzeba wiedzieć kiedy.

Zdarzyło się jednak, że z piwem pana trener złapał w złym momencie?

Trener Licka mnie złapał z piwem w torbie. Lecieliśmy na obóz do Turcji. Rozmawiam w ubikacji lotniska we Frankfurcie z kolegą z drużyny. On pyta:

– Radza, masz piwo?

– Mam, mam.

Trener chyba musiał to usłyszeć albo dowiedzieć się swoim kanałem, bo zwołał całą drużynę na lotnisku, ustawił wszystkich, a potem pyta.

– Panowie. Ile Radza ma piw w torbie?

I wszyscy zgadywali.

– Jedno.

– Dwa.

– Trzy.

Adrenalina mi skoczyła. Co zrobi trener? A on w ramach kary wyznaczył mi, że… mam wszystkim w Turcji po piwie postawić.

To ile miał pan tych piw? Dziś już można konkurs rozstrzygnąć.

Dziesięć. Ale trener Licka rozumiał, że to ani tylko dla mnie, ani na dzisiaj, tylko żeby usiąść i z kolegami po jednym wypić w dogodnym momencie. Dlatego nie robił problemu. To był bardzo inteligentny człowiek, rozumiał szatnię i piłkarzy. Wiedział, że jesteśmy odpowiedzialną drużynę, która sama się kontroluje i nikt nie będzie chodził pijany. Umiał rozsądnie wychodzić z sytuacji, do dzisiaj dobrze go wspominam.

Dużo piłkarzy, których pan znał, miało problem z hazardem?

W Odrze Wodzisław jeden zawodnik rozwalił ruletkę w kasynie. Wiadomo, to nie było takie kasyno jak w Warszawie, ale tak się zdenerwował, że ją rozwalił. Były sytuacje, gdzie wypłaty klub przelewał nie zawodnikom, tylko rodzicom. Inaczej wypłata od razu szłaby na “inwestycje”. To bardzo trudna sytuacja, gdy ktoś wpadnie w taki nałóg.

Hazard jest najgroźniejszą pułapką czyhającą na piłkarza?

Papierosy, piwo – to jest pikuś. Tylko chciałbym, żeby nikt nie miał wrażenia, że to rzeczy spotykane tylko w polskiej lidze. Rooney o szóstej rano koło słupa z piwem stał i Ferguson się o tym dowiedział.

Ale hazard rujnował, nie tylko kariery, ale życie. I tak jakoś zawsze było, że hazard dobrych zawodników szukał. Jak przestudiuję tych, co znałem, to wszyscy mieli umiejętności na bardzo wysokim poziomie. Ale zamiast odpoczywać, zdarzało się, że zrywali nocki. Później grali na internecie, obstawiali mecze.

Również polskie?

Nie, ale na przykład trzecią ligę hokeja. Fińskiego.

I faktycznie się na tym znali?

Nie wiem. Niektórzy coś tam wygrywali, ale jakby zsumować – to zawsze i tak wychodziło na minus. Czasem zgłaszali się tylko po pożyczki.

Największa pożyczka na hazard, jaką ktoś pana poprosił?

Nie pożyczałem, jak wiedziałem, że to idzie na taki cel. Miałem nawet sytuację, że z zawodnikiem nie widziałem się siedem lat. On do mnie dzwoni, gadka szmatka, “cześć Radza”. A potem mówi, że chciałby pożyczyć pieniądze. Wiedziałem na co. Powiedziałem, że nie. Za kwadrans zadzwonił, że ma dziecko chore. To było w czasach Arki. Nagabywał mnie jeszcze:

– Człowieku, przecież ci w Arce dobrze płacą.

To naprawdę jest choroba. Żeby była jasność: nie mówię o takim graniu, że ktoś w autokarze karty rozda, żeby czas minął. To jest normalne, chłopaki dzisiaj sobie żetony kupują.

Widać było czasem po treningach, że ktoś zarywa noce?

Starali się ukrywać, ale drużyny nie oszukasz. Pierwsi zazwyczaj dowiadywali się kibice – ktoś kogoś zobaczył. Potem szło to do klubu, rozmawiali na spokojnie z piłkarzem. Ja teraz, dzięki Bogu, nie mam takiego przypadku w drużynie. Mówię chłopakom, żeby się bronili, bo to trudno wyleczyć.

Pan sam też był w kasynie?

Raz. Jak poleciałem z Arką do Stanów i byliśmy w Atlantic City. Dostaliśmy żetonów na trzydzieści dolarów. Przemnożyłem je do 1500 na jednorękim bandycie i ruletce, klasycznej, z krupierką. Pamiętam tę ciszę przy ruletce. Nikt nic nie mówi. Koncentracja. I oczy na kulkę. Koniec końców te 1500 dolarów przegrałem, byłem na zero. To było moje jedyne wyjście do kasyna, na zasadzie doświadczenia: zobaczyć jak to jest.

Poczuł pan tą adrenalinę? Słyszałem od Artura Bugaja, że najgorsze to za pierwszym razem wygrać – pan po części to ten przypadek.

Nie czułem. Nic z tego nie miałem. Może jakbym wyszedł, gdy byłem te 1500 na plusie. A tak, choć byliśmy tam na siedem godzin, wyszedłem po czterech.

Największe pieniądze, o jakich słyszał pan, że któryś z polskich piłkarzy przegrał w kasynie?

Pół miliona złotych w dwie, trzy godziny. Takie rzeczy się słyszało, ale ile w tym prawdy? Byli tacy, co kupowali samochody za osiemset tysięcy, a za rok sprzedawali je za trzysta. Żal takich ludzi. Po prostu.

Wróćmy do piłki. Piast był dla pana przełomem. Mówił pan w jednym z wywiadów po tamtym sezonie: “Telefon dzwonił niemal codziennie. Czasami nie wiedziałem już, kto do mnie telefonuje”.

Miałem osiem ofert z Ekstraklasy. Górnik. Wisła Płock. Amica. Odra. Ruch. Zagłębie. GKS Katowice. I jeszcze nie pamiętam kto. Praktycznie wszędzie byłem na rozmowach. Nie miałem wtedy menadżera.

Pamiętam, prezes Dmoszyński przyjechał, siedzieliśmy przy Stadionie Śląskim, a on na serwetce napisał mi warunki kontraktowe. Pojechałem do domu, przeanalizowałem, ale nie patrzyłem wtedy na pieniądze. Widziałem, że w Wiśle sporo takich, którzy mają jeden, dwa występy, a potem się gubili. Byłem w Ekstraklasie anonimową osobą. Chciałem grać, a w Odrze byli ludzie, których znałem. Stawiało się tu na młodych, czego dowodem byli Nowacki i Kwiek. Z trenerem Wieczorkiem pracowałem wcześniej, wiedziałem, że jego treningi będą mi pasować. Ufałem mu, już wcześniej zbudował mi formę. Żałuję tyko, że nie zażyczyłem sobie, żeby z powrotem dali te dwadzieścia tysięcy, które tata zapłacił.

Jak pan wspomina trenera Wieczorka?

Pamiętam, że na jednym z pierwszych wyjazdów zawodnicy mnie wypuścili.

– Radza, jest taki zwyczaj, że nowy piłkarz idzie na stację i kupuje piwo.

Poszedłem zapytać trenera, czy mogę. Spojrzał spode łba:

– Radza, ty tak szybko jak przyszedłeś z III ligi, tak szybko do niej wrócisz.

Oczywiście mówił to z przymrużeniem oka, w tle słyszałem tylko śmiech chłopaków.

W Odrze zostaliśmy rycerzami jesieni. Byliśmy liderem. Fajny skład, mieszanka doświadczonych z młodzieżą. Ja grałem po strojnie z Wojtkiem “Zenkiem” Górskim. Nieoceniona pomoc. Jak Zenek zabezpieczał, to mogłem się koncentrować na obronie.

Wtedy przyszło też powołanie, wystarczyła jedna runda.

Trener Janas kojarzył mnie ze sparingu… reprezentacji Polski z Piastem Gliwice. Zagraliśmy swego czasu taki mecz bez kibiców na Stadionie Śląskim. Na tym spotkaniu był też w roli skauta Amiki trener Michniewicz. Trener Janas też był blisko z Amicą – dostałem już w Piaście, zimą, ofertę z Wronek, ale klub ją odrzucił, powiedział, że mogą wrócić do rozmowy po awansie.

To z kogo w reprezentacji pan tak wiatraka robił?

Nie pamiętam. Tak byłem skoncentrowany na sobie. Powiedziałem, że piłkę nie oddaję, jadę i mijam wszystkich. Wiem, że grali wtedy Tomek Hajto, Piotr Świerczewski, Radosław Kałużny. Trener Janas apamiętał mi chyba odwagę w tym, co robię. Miałem ciąg na bramkę.

Na kadrę Poleciałem bodajże na Maltę, ale pamiętajmy, że to było zgrupowaniu dla zawodników ligowych, więc troszkę słabszy skład. Niemniej wciąż postacie: Marcin Wasilewski, Marcin Baszczyński, Irek Jeleń. Było co podpatrzeć. Utkwiła mi w pamięć przebojowość Marcina Wasilewskiego. Odważny w szatni, odważny na boisku. Charyzma. Z tego co wiem, trener był ze mnie zadowolony, ale musiałbym dalej grać dobrze w klubie, a ja potem odszedłem do Grodziska i dobre granie się skończyło.

Wyrzuca pan sobie ten wybór?

Po Odrze na horyzoncie pojawił się pan Kołakowski i z perspektywy czasu źle zrobiłem, że mu nie zaufałem. Złe wybory. W złym kierunku. Dziś mam kontakt z panem Jarkiem, a wtedy mogę powiedzieć, że w pewnym momencie go oszukałem.

W jaki sposób?

Nie chcę oficjalnie mówić. On wie. I nie odwrócił się ode mnie.

Najlepsza oferta, jaka przeszła panu koło nosa?

Mogłem jechać do Chicago Fire po pierwszym półroczu w Odrze. Nawet nie patrzyłem na pieniądze, choć były dobre – sto tysięcy dolarów rocznie plus bonusy za bramki i asysty. Miałem też aneks, według którego jeśli w sezon zrobię ileś bramek lub asyst, to następny kontrakt będzie większy o trzydzieści tysięcy dolarów. Oferowali mi kontrakt na trzy lata. Zapewnione było mieszkanie. Samochód. Nauczyciel angielskiego. Kontrakt z Nike na sprzęt. Ogółem życie, że można funkcjonować na bardzo fajnym poziomie. A jeszcze trenerem był Robert Warzycha, więc można było złapać wspólny język z rodakiem.

Ale MLS jeszcze nie była wtedy tak postrzegana, jak dzisiaj, i odmówiłem. Myślałem o reprezentacji. Czy z MLS będę dostawał powołania? To nie było takie oczywiste. Wydawało mi się wtedy, że to ekstremalny kierunek. Niemniej praktycznie w ostatnim momencie się rozmyśliłem. Mogę żałować, ale z drugiej strony – zostałem, ożeniłem się i i mam dwie wspaniałe córeczki.

To był ten moment, kiedy pan się rozminął z menadżerem Kołakowskim?

Nie, jak z Odry do Grodziska szedłem, gdzie miałem oferty z Legii i Wisły Kraków. Legia oferowała trzyletni kontrakt, a Wisła pięcioletni. Trener Kubicki bardzo chciał mnie w Legii. W Wiśle z kolei prawie sami reprezentanci Polski. Patrzyłem na Wisłę i myślałem o tych, którzy się nie przebili. Wisła kupowała wszystkich, którzy się wyróżniali, ale część z nich ginęła. Potem szła na jakieś wypożyczenia, pałętała się. Rozmawiałem z trenerem Kasperczakiem, byłem na rozmowach w Telefonice – chcieli mnie przekonać. Ale nie przekonali.

 Ja byłem wtedy na swoim szczycie. Miałem 23 lata, a za sobą udany sezon i pierwsze mecze w kadrze. Ale piłka to nie tylko bieganie za piłką, to – powtórzę – wybory. Trzeba mądrze decydować. To była kulminacja mojej kariery. Nawet Canal+ robiło o mnie reportaż, a ja na nim wykręcałem imponujące czasy szybkościowe. Czasem tak jest, że pojawia się taki moment i bardzo wiele później zależy od tego, co tylko w tym momencie zrobisz.

2