– Nie można zignorować tego, że moja książka zapoczątkowała rewolucję seksualną w tym kraju – oznajmiła w styczniowym wywiadzie dla tygodnika Wprost pisarka Blanka Lipińska. Ja z kolei nie mogłem zignorować tak mocnego zdania. Postanowiłem więc zabrać się za lekturę dzieła, którego pierwszy rozdział faktycznie wywołał u mnie rewolucję. Żołądka.
Spotkanie z książką „365 dni” rozpoczęło się całkiem przyjemnie, od intrygującej obietnicy na okładce: „Ojciec chrzestny i Pięćdziesiąt twarzy Greya w jednym”. To zdanie, połączone z odważną zapowiedzią autorki, sprawiło, że spodziewałem się prawdziwej czytelniczej uczty. Postanowiłem podzielić ją sobie na dziesięć części, które w najbliższych dniach wam tutaj przedstawię. O ile wcześniej nie zrejteruję, bo niestety już pierwsza strona lektury uświadomiła mi, że o jakimkolwiek wyrafinowaniu mogę zapomnieć.
„Jestem mokra, potrzebuję kary”. Takiego SMS-a wysłała do głównego bohatera niejaka Anna. Szczęśliwy adresat skomentował to swojskim „mój penis poruszył się w spodniach, a ja z westchnieniem poprawiłem go i mocno ścisnąłem”. Wyobrażacie sobie, żeby Brando w filmie Coppoli rzucił na dzień dobry takim tekstem? No właśnie.
W sumie Marlon, nawet w czasach prime’u swojej urody, nie miałby szans, by równać się z naszym Włochem. Z pierwszego rozdziału wynika jedno: to tak atrakcyjny mężczyzna, że nawet Jon Kortajarena jest przy nim zwykłym pasztetem. To także facet, którego popęd seksualny dorównuje urodzie, dlatego puka absolutnie wszystko, co się rusza.
I tu ciekawostka: on nawet nie potrzebuje błyskotliwego tekstu otwarcia, żeby zaliczyć. Dowiedziałem się o tym ze strony drugiej: „Przywitałem się z pilotem i usiadłem na miękkim fotelu, a stewardesa podała mi whisky z jedną kostką lodu. Zerknąłem na nią: wiedziała, co lubię. Patrzyłem pustym wzrokiem, a ona czerwieniła się i uśmiechała zalotnie. A czemu nie? pomyślałem i energicznie podniosłem się z miejsca”.
Czy muszę dodawać, że to kochanek idealny? Z opisów jego erotycznych przygód wynika, że swoimi łóżkowymi umiejętnościami zdumiałby nawet rekordzistkę świata w zaliczaniu jednego faceta po drugim. Ale ale, żeby nie było, że mamy do czynienia z jakimś prostakiem – ów mężczyzna dwukrotnie podziękował rzeczonej stewardesie za możliwość odbycia stosunku. Co ciekawe, doszło do niego… w trakcie startu samolotu.
Rażące naruszenie zasad. Jestem wstrząśnięty, że ktoś na nią nie doniósł i nie ukarano tej dziewczyny zakazem uprawiania zawodu.
A nie, czekajcie – przecież nikt nie mógł tego zrobić, bo to była PRYWATNA MASZYNA naszego bon vivanta.
I tu rodzi się istotne pytanie: jak się jej dorobił? Przeszedł drogę od pucybuta do mafijnego milionera? Grał w kasynie ramię w ramię z Piskorskim? Założył jakiś zajebisty start up, a dopiero potem, z nudy, został gangusem?
Nie moi drodzy, nasz przystojny jebaka to po prostu synalek bogatego tatusia. Dowiadujemy się o tym na samym początku powieści, kiedy pyszni się przed nami swoją historią: „Jestem głową rodziny Toriccellich i to nie jest przypadek, tylko przemyślana decyzja mojego ojca. Niemal od dziecka byłem przygotowywany do tego, żeby rodzina weszła w nową erę, gdy obejmę władzę”.
Na moje, oko gdyby nie był mafiozem, byłaby to era pozwów o wykorzystywanie seksualne, ale co ja tam wiem?
Dobra, teraz najważniejsze: pierwszy rozdział książki zdradził, że nasz big boss ma słaby punkt.
Czy jest to choroba weneryczna?
Ja wiem, że nasuwa się to jako pierwsza myśl, ale nie, nic z tych rzeczy. Massima nęka co innego, czyli… Pani.
– Kim jest ta kobieta? – spytacie. Odpowiadam: nie mówimy tu o dominie, której jedno chlaśnięcie pejczem sprawia, że nasz kozak staje się potulnym pieskiem z wywieszonym językiem. Nie, Pani to laska, którą wyobraża sobie ZAWSZE wtedy, gdy uprawia seks.
„Poznałem ją w swoich wizjach, kiedy byłem w śpiączce. Zapach jej włosów, delikatność skóry – niemal czułem, jak ją dotykam. Za każdym razem, kiedy kochałem się z Anną czy jakąkolwiek inną kobietą, kochałem się z nią. Była moim przekleństwem, obłędem i wybawieniem”.
I teraz hit: pięć stron po tym wstrząsającym wyznaniu Toriccelli spotyka tę dziewczynę w realnym świecie! Oczywiście jakby się nad tym porządnie zastanowić, nie może nas to dziwić, przecież Massimo najprawdopodobniej ma zdolności telepatyczne level Kaszpirowski z najlepszych lat.
Teraz zapewne myślicie, czy to gorąca Włoszka w stylu Moniki Bellucci? A może chłodna, jasnowłosa niemiecka blond piękność a’ la Heidi Klum? Otóż nie moi drodzy, nic z tych rzeczy. Dziewczyna-marzenie króla włoskiej mafii jest – werble – Polką!
„Miała imię, nazwisko, przeszłość i przyszłość, której nawet się nie spodziewała!” (moim zdaniem czytelnik może ją łatwo przewidzieć – zostanie wybzykana w jakimś nietypowym miejscy typu śmigłowiec, a potem usłyszy swojskie dziękuję)
No dobrze, to teraz wypada przedstawić ten obiekt westchnień naszego bohatera. Gdyby Laura Biel, bo tak nazywa się to dziewczę, wystąpiła kiedyś w „Trudnych Sprawach” u Ewy Drzyzgi, podpisano by ją tak: „Jest uzależniona od różowego Moeta i czuje się z tym dobrze.”
Laura pije, bo jest na wymarzonych wakacjach w Italii, gdzie oczywiście przypadkowo dostrzegł ją Massimo. Laura pije, bo w wieku 29 lat poczuła się wypalona zawodowo. Laura pije bo uważa, że jej facet, z którym przyleciała do Włoch w towarzystwie znajomej parki, woli spędzać czas na messengerze z kolegami niż z nią w pościeli.
Ów facet jest zresztą najlepszym przykładem na to, że nie należy oceniać ludzi po wyglądzie. Opis: „Jego ogromne przedramiona zdobiły tatuaże, w zasadzie wytatuowane miał całe ciało z wyjątkiem nóg. Był potężnym, ważącym ponad sto kilogramów mężczyzną”.
Po kimś takim spodziewałbym się, że na śniadanie zostawi Laurze wybór w stylu: zjemy królika, którego właśnie rozprawiłem, albo umrzemy z głodu. A tymczasem ten pozbawiony włosów gość (ponoć łysi są bardziej namiętni, czyżby to była jego przewaga nad Toriccellim?) przymila się mówiąc: – Chcesz kakao czy herbatę z mlekiem?
Łysy, umięśniony, wytatuowany, bogaty i czuły. Byłby to ideał, gdyby nie fakt, że nie chędoży naszej bohaterki tak często, jakby tego sobie życzyła.
No ale od czego jest ten rozpłodnik Massimo! Co prawda w pierwszym rozdziale Włoch nie zdążył jeszcze spenetrować Laury, ale już się na nią zasadził, więc spokojnie, czuję, że niebawem dojdzie do konsumpcji.
Toriccelli spotkał ją kilkukrotnie: na lotnisku, w klubie, w którym świętowała swoje urodziny, oraz dzień później, kiedy leczyła kaca. Szczególnie zetknięcie numer dwa zrobiło potężne wrażenie na pannie Biel: „Jego lodowate spojrzenie przeszywało mnie na wylot. Nie byłam w stanie się ruszyć, kiedy tak patrzył na mnie prawie zupełnie czarnymi oczami. Było w nim coś, co przerażało mnie tak, że w sekundę wrosłam w ziemię”.
Nie trzeba mieć umiejętności dedukcyjnych detektywa Rutkowskiego, by dojść do wniosku, że już wtedy pomyślała coś w stylu: „gdyby ten typ zrobił mi minetę, przez tydzień wyciągałabym prześcieradło z tyłka”.
No, na razie nie zrobił, ale nie smućcie się, wszystko przed nami. Przypominam, że to była zaledwie pierwsza z dziesięciu części, które zamierzam dla Was napisać…
KAMIL GAPIŃSKI
Fot. Materiały promocyjne filmu „365 dni”
