– To nie jest tak, że najadłam się gołąbków, bo wrzuciłam zdjęcie z polskiej karczmy na Greenpoincie. To nie jest tak, że obżerałam się chipsami czy słodyczami, bo przed walkami mam naprawdę bardzo rygorystyczną dietę. Co ciekawe, podczas samych przygotowań byłam lżejsza, ale waga nagle skoczyła kilka dni przed walką i nikt nie mógł pomóc mi jej zbić. Chyba nawet sam lekarz nie wierzył, że dam radę to zrobić, ale pociągnęłam to psychicznie – opowiada Weszło Joanna Jędrzejczyk.
Z byłą mistrzyni UFC, która straciła pas po sensacyjnej przegranej z Rose Namajunas, spotkaliśmy się, kiedy ładowała akumulatory w rodzinnym Olsztynie. Zapytaliśmy, dlaczego zdecydowała się opowiedzieć publicznie o katorżniczym zbijaniu wagi tuż przed walką w nowojorskiej Madison Square Garden, czy nie przegięła prowokując wcześniej swoją rywalkę i co sądzi o fali hejtu, która zalała ją po utracie pasa.
***
Twarz zagoiła się bardzo szybko, a jak duma?
Wciąż mnie rozpiera.
Czyli nic się nie zmieniło?
Ta jedna walka nie zmieniła mnie jako fightera, jako człowieka. Z pasem mistrzowskim, czy bez, ja i tak wiem, że osiągnęłam w swoim życiu bardzo dużo. A czy ktoś to doceni lub nie, to już jest jego prywatna sprawa. W teatrze powiedzieliby, że jesteś tak dobry, jak twój ostatni występ, ale ja się z tym kompletnie nie zgodzę. Mam za sobą czternaście lat wspaniałej kariery, która mnie ukształtowała, nie można o tym zapomnieć.
Ale wciąż mi mało, dlatego z apetytem czekam na to, co przyniesie nowy rok. Już nie mogę się doczekać powrotu.
Te dwa miesiące spędzone w Polsce pozwoliły ci trochę oczyścić głowę?
I tak, i nie. Człowiek pewnie nigdy o tym nie zapomni, chociaż ja już pierwszej nocy po walce starałam się przewrócić stronę swojej historii. Wiele osób pewnie myślało, że załamię się i będę tylko płakać, ale ja zapewniam, że wrócę i pokażę się w jeszcze lepszej wersji niż do tej pory. Życie jest za krótkie, żeby siedzieć i rozpaczać o tym, co się wydarzyło 4 listopada w Madison Square Garden, bo przede mną jeszcze wiele pięknych wzlotów, chociaż wiem, że być może zdarzą się i upadki. Po prostu idę dalej.
Ludzie myślą, że jestem tylko sportowcem, ale to naprawdę nie jest całe moje życie. Moim filarem jest wiara, rodzina, a dopiero gdzieś dalej znajduje się sport, chociaż przez ciągłą rozłąkę moi bliscy cierpią. Ale to tylko etap, bo wiem, że za kilka lat chcę założyć rodzinę, być matką, chcę osiąść tu w Olsztynie.
Co powiedzieli ci rodzice po powrocie do kraju?
Nie było żadnego użalania się. Podczas walki w Stanach Zjednoczonych też towarzyszyła mi rodzina. Oczywiście były łzy, ponieważ to była dla nas wszystkich zupełnie nowa sytuacja, ale wiesz co? Umocnił mnie mój 7-letni siostrzeniec, któremu musiałam wytłumaczyć, że po prostu tak wygląda zawodowy sport: czasami upadamy, ale wstajemy i idziemy dalej. Dzięki niemu już następnego dnia potrafiłam obudzić się z uśmiechem na twarzy.
Oczywiście dalej jest we mnie ogromna złość na to, co się stało, że pozwoliłam na zaniedbania niektórych ludzi, ale już tego nie zmienię.
Kiedy miałaś za sobą kolejne udane obrony tytułu, pojawiała się myśl, jakie to będzie uczucie, jeśli w końcu przegrasz?
Nie ukrywam, bałam się z tym zmierzyć. Przed każdą walką wizualizuję swoje zwycięstwo – bo przygotowuję się do pojedynków zarówno fizycznie, jak i psychicznie – ale z tyłu głowy zawsze mam świadomość, że ten jeden cios może zakończyć walkę. I tak właśnie się stało w listopadzie.
Po tak wyraźnej przegranej spadła na ciebie fala krytyki. Buzuje w tobie chęć udowodnienia niektórym, że zbyt szybko postawili na tobie krzyżyk?
Wszyscy ciągle pytają mnie, jak radzę sobie z tym hejtem. Kompletnie się na tym nie skupiam, nie tracę na to energii. Nie jestem influencerem, instagramowiczem, blogerem, tylko sportowcem.
Czy mam coś do udowodnienia? Może właśnie to, że ludzie tak bardzo się mylą. Oni nie wiedzą, jak wyglądało te trzynaście tygodni przygotowań. Mówię o treningach, bo sama walka zwykle jest już tylko przyjemnością. Główna próba zawsze pojawia właśnie się podczas przygotowań, bo wstajesz rano z obitym nosem, wybitym palcem, siniakami, podkręconą kostką, ale wiesz, że i tak musisz iść na salę. Jestem wariatem treningowym, camp przed walką z Namajunas był najlepszym w moim życiu. Zniszczyło mnie jednak to zbijanie wagi. Mój główny trener powiedział zresztą, że byłam gotowa do walki dwa dni wcześniej.
Opowiadając o tym wszystkim w wywiadzie dla „Przeglądu Sportowego” chciałam tylko pokazać ludziom prawdę. Ale jak widać wielu z nich i tak nie chce tego słuchać, bo mają swoje teorie spiskowe. Ja i moi trenerzy jednak wiemy, co się naprawdę stało. I dziś już rozumiem, że przed kolejną walką będę jeszcze bardziej wymagająca nie tylko względem siebie, ale też wszystkich osób, z którymi współpracuję. Do tej pory nawet relacje biznesowe budowałam na bardziej ludzkiej stopie, ale wiem, że teraz nie będzie już wyjątków. Sama podczas przygotowań nigdy nie szukam żadnych wymówek, zawsze idę na sto procent, dlatego teraz każdy będzie rozliczany ze swojej pracy bardzo, ale to bardzo mocno. Bo w ostatniej walce nie zawinił nikt inny, tylko mój lekarz i dietetyk.
Długo zastanawiałaś się, czy ujawniać historię o zbijaniu wagi?
Długo. Już zaraz po walce usiedliśmy z trenerami, przeanalizowaliśmy to co się wydarzyło, bo nie było we mnie widać tego ognia, to nie byłam ja.
Zbijanie wagi uświadomiło mi też, że trzeba o tym z ludźmi rozmawiać, trzeba im to pokazywać. Bo sama dzisiaj przede wszystkim cieszę się z tego, że żyję, że jestem po tym wszystkim zdrowa.
Najważniejsze pytanie brzmi, jak na takim poziomie mogło dojść do takiej sytuacji? Jak to możliwe, że tuż przed walką mistrzyni waży o 7,5 kg za dużo i musi tak drastycznie ciąć wagę w ciągu 14 godzin (limit w kategorii słomkowej to 52,2 kg)?
Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. To skomplikowane. To nie jest tak, że najadłam się gołąbków, bo wrzuciłam zdjęcie z polskiej karczmy na Greenpoincie, gdzie zresztą nawet nic nie tknęłam. To nie jest tak, że obżerałam się chipsami czy słodyczami, bo przed walkami mam naprawdę bardzo rygorystyczną dietę.
Mój lekarz prawdopodobnie coś nieumiejętnie wyliczył. Co ciekawe, podczas samych przygotowań byłam lżejsza, ale waga nagle skoczyła kilka dni przed walką i nikt nie mógł pomóc mi jej zbić. Chyba nawet sam lekarz nie wierzył, że dam radę to zrobić, ale pociągnęłam to psychicznie. Uwierz mi, w przeszłości widziałam chłopaków, którzy odpuszczali, chociaż im zbijanie wagi idzie łatwiej. Ale ja powiedziałam, że nie odpuszczę, bo dla mnie będzie hańbą, jak nie wyjdę na ważenie. I to był cud, pięć minut przed 11 miałam zrobioną wagę. Po naprawdę katorżniczej walce, bo w pewnym momencie mój organizm już nic nie oddawał. Oprócz tego, przez czternaście godzin zbijania spałam dwa razy po piętnaście minut. Ale tak jak mówię, pociągnęłam to mentalnie.
Kiedy po siłowni kolejny raz wchodziłam do wanny z gorącą wodą, miałam tylko jedno w głowie – żeby wyjść do ludzi i dać im to, po co przyszli. Przecież to byłby ogromny wstyd, gdybym nie miała odpowiedniego limitu. Jasne, mogłam zgłosić się do lekarza, pojechać po kroplówki, wzmocnić się, tylko było bardzo duże ryzyko anulowania walki, bo komisja w stanie Nowy Jork jest najbardziej rygorystyczną jeśli chodzi o sport w Stanach Zjednoczonych.
Jak czułaś się przed ważeniem i samą walką, gdy już miałaś wymagany limit?
Kiedy wstałam z łóżka i zaczęłam ubierać skarpetki, poczułam mrowienie. To było najbardziej zaskakujące, chociaż lekarz nie widział w tym problemu. Ale na drugi dzień podczas walki czułam dokładnie to samo.
Nie ruszałam się tak bystro jak zawsze, a każdy wie, że moja praca nóg jest bardzo dobra. Jak my to mówimy, mózg był „zamrożony”, nie było przesyłu impulsów. Moje ciało po prostu nie nadążało za myślami, miałam ewidentne problemy z układem nerwowym. Dopiero później razem z trenerami zaczęliśmy o tym wszystkim czytać, analizować, co się w ogóle wydarzyło.
Każdy był w szoku, ale ja naprawdę wierzę, że tę walkę miałam wygrać i gdyby nie to zbijanie wagi, tak by się stało. Ale niestety, układ nerwowy po takim kopie nie zregeneruje się jednak odpowiednio w 24 godziny. Po prostu nie da rady. Organizm człowieka jest cwaną bestią. Podczas przygotowań do walk poddajemy go torturom, ale jak widać pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć. Sportowo nie mogę więc się w żaden sposób obronić, bo do tego podczas walki musiałoby być dwóch równorzędnych konkurentów. A wtedy w Nowym Jorku tak nie było.
Czy podczas zbijania wagi ktoś z twojego teamu wprost odradzał ci wejście do oktagonu?
Nie, bo oni wiedzieli, że i tak postawię na swoim. Wychodząc do walki, mimo że czułam to mrowienie nóg, naprawdę wierzyłam w wygraną. Ale jak widać, organizmu się nie oszuka.
My codziennie doprowadzamy swoje ciało do skrajności, codziennie przełamujemy pewne bariery, własne limity, ale tak trzeba, jeżeli chcesz się rozwijać. Przeszłam te zbijanie wagi, mój organizm był wycieńczony, ale po tylu tygodniach ciężkich treningów i bycia z dala od domu człowiek chciał po prostu dokończyć swoją robotę.
Spotkałem się z pytaniem, jak ty byś zareagowała, gdyby w takim sam sposób swoją porażkę usprawiedliwiała Namajunas.
Doskonale wiem, z czym ten sport się je, widziałam wiele różnych przypadków i na pewno wzięłabym to pod uwagę. Pamiętajmy też, że nie powiedziałam tego wszystkiego na konferencji prasowej tuż po walce, tylko dopiero po kilku tygodniach. To coś znaczy. Chciałam po prostu postawić kropkę nad „i”, powiedzieć ludziom, co naprawdę wydarzyło się przed walką. A czy oni już będą chcieli mi wierzyć, czy nie, to inna kwestia.
Co najśmieszniejsze, jestem w bliskiej relacji z Rondą Rousey i zawsze głupio mi było zapytać, jak ona czuła się w dniu, kiedy przegrała z Holly Holm, bo to też była bardzo głośna porażka. Ostatnio rozmawiałam ze swoim agentem – bo mamy tego samego – i właśnie zaczęłam mówić, jak było przed moją walką. Wspomniałam mu, że chcę zadzwonić do Rondy, a on na to: „Ona opowiadała mi, że czuła to samo”. To samo mrowienie nóg, to samo zamrożenie głowy, to samo uczucie, kiedy nie można zrobić ruchu.
Jak wyglądała twoja rozmowa ze specjalistkami z Perfecting Athletes już po walce? Co im powiedziałaś?
Nawet tego nie pamiętam. To był jednak ból, bo ja zapłaciłam najwyższą cenę za ich błąd. Sama być może też mogłam zrobić coś lepiej, tyle że jeśli chodzi o trening, całe przygotowania, nie mam sobie nic do zarzucenia. Moi trenerzy doskonale to widzieli i powiedzą to samo.
Ta sytuacja pokazała ci, że ciało ma jednak swoje granice?
Dokładnie. Doszłam do ściany.
Po wszystkim ktoś już powiedział ci, że jesteś szalona? Że może nie warto się aż tak katować?
Zdecydowanie nie było warto, jeśli mogłam przez to stracić życie, bo sporty walki pamiętają różne przypadki. Nie ma przecież pieniędzy, dóbr, które ci zwrócą życie. Wiem, że to było szalone, ale znajdę jeszcze lepszych specjalistów, którzy już zadbają o wszystko tak, jak powinni.
Prowadzisz już takie rozmowy?
Otrzymałam kilka propozycji współpracy, ale na razie chcę zamknąć ten rok i wejść z pompą w 2018. W pierwszych dniach stycznia wykonam pewnie już kilka telefonów, zacznę analizować niektóre możliwości.
Mówisz o współpracownikach, a sobie masz coś do zarzucenia po tej walce?
Słyszę, że zlekceważyłam rywalkę. Jak mogłam zlekceważyć kogoś na poziomie światowym i to jeszcze kiedy staję do szóstej obrony tytułu mistrzowskiego? Przecież to absurdalne, bo gdybym miała takie podejście, już dawno zostałabym zweryfikowana i już dawno straciłabym tytuł. W każdych przygotowaniach dokładam wszelkim starań, aby być gotowa na sto procent. Tutaj naprawdę nie ma żadnego kitu.
Tak samo jak ucinam spekulacje, że za bardzo zaangażowałam się w inne obowiązki. To, że ludzie widzieli mnie w reklamie sieci Play czy innej, jest dla mnie ogromnym wyróżnieniem, że takie firmy w ogóle chcą ze mną rozmawiać. Ale reklamę nagrywasz przez dzień, w okresie roztrenowania, a potem pokazuje się to przez najbliższe tygodnie i miesiące. Nie jest tak, że dwa tygodnie przed walką robię sobie przerwę i lecę kręcić reklamówkę. Przede wszystkim jestem sportowcem, chociaż oczywiście mam też swoje zobowiązania. Teraz też mamy zaplanowane pewne aktywności na kolejne pół roku, ale jeśli wcześniej będę miała walkę, to na nic nie przylatuję. Nawet gdyby ktoś rzucił mi milion zielonych. Nie i koniec. Dla mnie największą wartość ma teraz odzyskanie tytułu mistrzowskiego.
„Zgubiła ją pycha”. A jak reagujesz na takie opinie, bo też się pojawiają.
Że niby pycha kroczy przed upadkiem? Kolejny absurd. Poza tym z mojej strony to nigdy nie była pycha, tylko pewność siebie. To wszystko. Ja doskonale znam swoją wartość i zawsze chętnie wszystkich zapraszam, żeby przyszli i zobaczyli, jak ciężko trenuję. Ciekawe, jakie byłyby reakcje, gdyby to wszystko się nie wydarzyło i wygrałabym tamtą walkę.
Zmierzam do tego, że po przegranej z Namajunas niektórzy zarzucają ci pokazówkę. Chodzi o prowokacje przed walką.
Nie rozumiem, dlaczego kreowane są takie historię. Po pierwsze, to ja jestem jedyną osobą, która idzie na te ważenia, która staje twarzą w twarz z rywalką i która później wchodzi do oktagonu. Po drugie, w takich sytuacjach z mojej strony nie ma żadnej gry. To nie są działania pod publikę, nie jest tak, że nagle „klik” i jestem inną Joanną.
Te emocje są prawdziwe, ale – chciałabym to podkreślić – one zawsze są czymś uwarunkowane. Ludzie widzą czasami złą Joannę, ale uwierz mi, że wcale taka nie jestem. Telewizja manipuluje, ona zawsze pokaże ci obrazek, który się sprzeda. Niestety, często pokazywana jest jedna strona medalu, ta jedna osoba, na której pompuje się całą galę.
Nie masz poczucia, że może po prostu padło o kilka słów za dużo?
Moim zdaniem nie. Problem w tym, że nie pokazuje się powodów, dla których powiedziałam coś w kierunku Rose. A te powody były moim zdaniem haniebne. Tyle, że ludzie nie zawsze znają prawdę.
To jaka była więc prawda?
Przykład: dzień przed ważeniem jej partner naubliżał mojej asystentce. Jak można kobietę nazwać suką? Jak tak można? Takie rzeczy nie powinny mieć miejsca. Poza tym kim on w ogóle tam był, co on miał tam do powiedzenia?
Spójrz na moje konferencje prasowe. Ja nigdy nie mówię, że moje rywalki są głupie, tępe, walnięte, brzydkie, nie wsiadam na ich rodzinę. I nigdy tego nie zrobię, bo takich tematów nie powinno się dotykać.
Ale dotknęłaś.
Owszem, z mojej strony padło wcześniej sformułowanie, że Rose jest „mentalnie niestabilna”, ale wyniknęło to tylko i wyłącznie z tego, że znałam jej problemy tuż przed walkami. Wiedziałam, że w przeszłości bywały sytuacje, że pół godziny przed pojedynkiem mówiła, że nie wychodzi. Ona miała po prostu psychiczne wahania, ale chodziło mi o kwestie sportowe.
I naprawdę nie wiedziałaś, że w przeszłości w jej rodzinie były przypadki chorób psychicznych?
Nie śledzę rodzinnych historii moich rywalek. Skąd mogłam wiedzieć, że jej ojciec był chory i popełnił samobójstwo? Zapewniam, że gdybym to wiedziała, w ogóle nie podejmowałabym takich tematów, bo to jest poniżej poziomu.
Ludzie mnie oceniają, bo zobaczą tylko wpis w internecie, że Jędrzejczyk zrobiła to i tamto, ale nie obejrzą całego wywiadu czy konferencji prasowej. Nie znają kontekstu.
Co teraz?
W styczniu zacznę planować powrót do Stanów Zjednoczonych. Postanowiłam, że do końca roku w ogóle nie ruszam spraw biznesowych związanych ze sportem i moim pobytem za oceanem.
Myślę, że walka o odzyskanie tytułu w pierwszej połowie roku jest reala, chociaż jeszcze za wcześnie, żeby o tym dyskutować. Jak tylko będę znała datę, oczywiście się tym podzielę. Chcę jak najszybciej wejść do oktagonu, chociaż wiem, że po powrocie do Stanów będę potrzebowała około trzech miesięcy, żeby wrócić do pełnej formy.
Czujesz, że mimo tak niespodziewanej przegranej twoja pozycja w UFC wciąż jest mocna?
Spotkałam się z ludźmi z UFC i otrzymałam od nich ogromne wsparcie. „We need you back” – mówili. To było bardzo budujące, bo wiem, że tworzę jakiś filar tej firmy. Oni znają moją wartość, wiedzą, że jestem rzemieślnikiem, że zawsze bardzo ciężko pracowałam. Wiedzą, że to był tylko wypadek, tym bardziej, że oglądali mnie dwa dni wcześniej na treningu medialnym i później, kiedy do walki wyszła kompletnie inna osoba.
Poza tym mój powrót będzie miał większą wartość pod każdym względem – również dla mnie – niż ta szósta obrona, do której stanęłam. To będzie miało zupełnie inny wymiar.
Ma dla ciebie znaczenie, z kim ewentualnie zawalczysz?
Żadnego.
Dlaczego więc Joanna Jędrzejczyk znów będzie mistrzynią świata?
Bo jest po prostu najlepsza. Jest odpowiednią osobą, która powinna dzierżyć ten pas. I naprawdę kompletnie nie interesuje mnie, czy będę walczyć o tytuł z Rose, czy może inną zawodniczką, która wcześniej ewentualnie ją pokona. One wszystkie są tylko tymczasowe, to ja jestem prawdziwą posiadaczką tego tytułu mistrzowskiego.
Uważam, że udowodniłam to przez dwa lata i osiem miesięcy, kiedy miałam pas. Nie stanęłam do walki o tytuł raz, tylko siedem razy i to ma ogromne znaczenie. Wkrótce wracam po swoje.
ROZMAWIAŁ RAFAŁ BIEŃKOWSKI
Fot. UFC/FotoPyk
