Gdybyście chcieli w wyszukiwarce odpalić zapytanie „rekordowe miejsce Polski w rankingu FIFA”, ładnych parę wyników by wam wyskoczyło. Praktycznie miesiąc po miesiącu kadra Nawałki bije rekordy – w kwietniowym notowaniu znów jest najwyżej w historii naszej reprezentacji. Już tylko o jeden maleńki kroczek od pierwszej dziesiątki.
W grudniu i styczniu – już na rekordowym 15. miejscu. W lutym – na rekordowym 14. Marzec to kolejny rekord – pozycja numer 12. I wreszcie kwiecień. Po zwycięstwie nad Czarnogórą, po raz kolejny wspinamy się w rankingu tam, gdzie jeszcze nas nie było. Na 11. pozycję. Wiadomo, rekordową.
Z 78. pozycji, na której kadrę obejmował Adam Nawałka w listopadzie 2013 roku, wyprowadził ją pod drzwi pierwszej dziesiątki, do których – niewykluczone – zapukamy zdecydowanie, by wyrzucić stamtąd jednego z domowników jeszcze w pierwszym półroczu 2017. Selekcjoner zbudował drużynę, która przegrywa niezwykle rzadko, w meczach o stawkę brak porażek czyniąc wręcz regułą. Nie dziwota więc, że od jakiegoś czasu regularnie notujemy awans za awansem.
Najlepiej ten progres obrazują jednak nie cyferki, wykresy czy choćby tak działające na wyobraźnię stwierdzenia, jak to, że jesteśmy ponad Włochami, Anglikami czy Urugwajczykami, a zaledwie jedną pozycję pod Hiszpanami. Najbardziej znamienne jest to, że tak naprawdę dziś przyjmujemy to jako normę. Że dokładnie trzy i pół roku po sięgnięciu dna, po znalezieniu się na 78. miejscu, za Haiti, Sierra Leone, Togo, Uzbekistanem, Libią i kilkunastoma innymi śmiesznymi reprezentacjami, jedenaste miejsce nie robi wielkiego wrażenia. Jest po prostu kolejnym krokiem kadry, której wreszcie nie trzeba się wstydzić.
***
A tak wygląda obecnie najlepsza dwunastka rankingu:
fot. FotoPyK
