Zawodowo – najlepszy obecnie polski płotkarz, półfinalista igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro. Prywatnie – syn znanego przed laty piłkarza Dariusza Czykiera. Damian Czykier opowiada Weszło m.in. o pięknych chwilach, które spędził ze zmagającym się z chorobą alkoholową ojcem, o swoim żeńskim fan-clubie, o tym dlaczego biegacze na 110 m ppł. przewracają się podczas startów, a także o nietypowym spotkaniu z Robertem Lewandowskim poza Europą. Zapraszamy.
Dlaczego biegasz dziś zawodowo na bieżni obok boiska piłkarskiego, a nie po nim, jak twój tata?
Za dzieciaka chodziłem do klasy sportowej, próbowałem sił w futbolu, ale też w koszykówce i hokeju. W piłce nożnej po prostu mi nie szło, byłem słaby technicznie.
W naszej lidze to żadna przeszkoda!
Też prawda, ale ja naprawdę nie miałem za dużo talentu. Do dziś pamiętam żonglerkę na treningach. Za cholerę mi nie wychodziła, chociaż uczyłem się jej sporo. Podbijałem piłkę trzy-cztery razy i tyle, rzadko kiedy zdarzyło mi się więcej, rekord to chyba dwanaście kopnięć. Trenowałem tak do piątej-szóstej klasy podstawówki, potem odpuściłem.
Pod koniec XX wieku twój ojciec grał w Legii Warszawa i Jagiellonii Białystok, miałeś wtedy plus minus osiem lat. Pamiętasz go z boiska?
Jak przez mgłę. Bardziej kojarzę, że po meczach rozdawał ludziom autografy i robił sobie z nimi zdjęcia. Byłem wtedy dumny, że kibice tak go cenią. Pamiętam natomiast tatę z tych późniejszych lat, kiedy występował w Supraślance Supraśl, czy też w meczach oldbojów. Lubiłem te klimaty, z wielu przyczyn. Super było słuchać jak ludzie skandują nazwisko „Czykier!”, poza tym po spotkaniach był taki zwyczaj, że koledzy ojca wyjmowali ze swoich toreb słodycze na środek szatni, wszyscy je jedli, ale ja miałem do nich dostęp jako pierwszy, mogłem wybierać co tylko zapragnąłem.
Jakie cechy Dariusza Czykiera z boiska najbardziej ci imponowały?
Waleczność – zawsze grał na maksa, biegał do upadłego, nie było u niego gwiazdorzenia. Tata był gościem od roboty, lubił się zmęczyć na boisku. Potem przejąłem te cechy od ojca na koszykarskim parkiecie. Wraz ze szkolną drużyną zdobyliśmy mistrzostwo Białegostoku, ja nie byłem tym odrzucania decydujących punktów, zamiast tego robiłem za gościa, który gania z obrony do ataku i z powrotem. Moją najciekawszą przygodą w tym sporcie był udział w pokazowym meczu przeciwko dorosłym zawodnikom. Za bardzo nie poszalałem, oni mieli po dwa metry, ja – z metr trzydzieści.
Twoja mama, Elżbieta Stankiewicz, była właśnie koszykarką. Mieszka w Białymstoku, nie odwiedzasz jej za często, w jednym z wywiadów powiedziałeś, że raz na pół roku.
No, raz na kwartał. Częściej nie mam czasu, jeżdżę na obozy, dużo trenuje, w weekendy mam przecież zawody, a w tygodniu sporo czasu zajmowało mi studiowanie na Politechnice Warszawskiej. Mamie zdarzało się za to wpadać na moje starty w całej Polsce. Zresztą – nie tylko jej. Mam swój żeński fan club, w jego skład wchodzą jeszcze babcia i dziewczyna Aneta.
Pani Elżbieta pojawiała się też w stolicy z legendarnymi słoikami dla syna?
Przyjeżdżała, owszem, ale bez nich – ja nie lubię odgrzewanego jedzenia. Przywoziła więc ze sobą głównie jajka i pyszne ciasta. Ciepłe rzeczy robię sam – jestem mistrzem kurczaka na patelni! Ewentualnie żywię się w stołówkach, albo tej Polibudy albo przy AWF-ie. Daję radę, głodny nie chodzę.
A jakie masz dziś relacje z ojcem?
Za bardzo nie chcę rozmawiać na ten temat. Obecnie jest w takim a nie innym stanie, mam nadzieję, że kiedyś będzie jeszcze normalnie funkcjonował, że pokona wreszcie swoją chorobę.
Co czujesz w stosunku do niego? Złość?
Nie, raczej bezradność – naprawdę nie wiem co trzeba byłoby zrobić, żeby zerwał z nałogiem. A przecież kiedy nie pije, jest mega fajnym facetem. Pamiętam, że po jednym z odwyków nie pił przez dwa lata, mieliśmy wtedy rewelacyjny kontakt. Moje dzieciństwo też było świetne. Co prawda rodzice rozwiedli się gdy byłem w drugiej klasie podstawówki, ale nie przeżywałem tego jakoś strasznie.
Darek był ojcem, który cię rozpieszczał?
Tak, przykładowo kiedyś zimą udaliśmy się do Egiptu. Byłem wtedy uczniem gimnazjum, pojechaliśmy z kilkoma piłkarzami, między innymi z Olkiem Kwiekiem. Na miejscu zupełnie przypadkowo spotkaliśmy Roberta Lewandowskiego. Pewnego dnia akurat stałem przy hotelowym basenie kiedy “Lewy” przechodził obok niego. Chyba nie kojarzył czyim synem jestem, wiedział natomiast, że jestem Polakiem. Postanowił więc zażartować i z zaskoczenia… wepchnął mnie do wody. Świetny wypad, bardzo dobrze go wspominam.
To twoje jedyne wakacje z tatą?
Nie, wybraliśmy się jeszcze chociażby do Ustronia. Ja codziennie jeździłem na nartach, pewnego dnia ojciec stwierdził, że też spróbuje. Zabrał się do tego z wielkim zapałem: wypożyczył na cały dzień kijki, narty, kupił karnet, wjechał wyciągiem na górę. Stanął na deskach, spojrzał przed siebie i ruszył. Nie szło mu za bardzo, zaliczył glebę, kasa wyleciała mu z kieszeni, chodziliśmy po stoku i ją zbieraliśmy. Wkurzył się, po kilkunastu minutach uznał, że to nie dla niego i zdał sprzęt (śmiech).
Przyznałeś kiedyś, że w związku z chorobą ojca masz wstręt do alkoholu i przez długi czas w ogóle nie piłeś.
Zdarzało się, że koledzy za nastolatka coś tam kombinowali z procentami, ja unikałem tego jak mogłem. Sytuacja trochę się zmieniła gdy zaczęły się osiemnastki znajomych. Wtedy „ruszyłem”, ale oczywiście delikatnie. Sączyłem tylko tyle, żeby mieć humorek i dużo się bawić, nie przekraczam tej granicy, nie odczuwam potrzeby popadania w codziennie picie.
Przepłakałeś przez ojca wiele nocy?
Ani jednej. Ja jestem twardy, raczej nie rozczulam się nad sobą.
W jakich jeszcze sytuacjach pokazywałeś tę cechę charakteru?
Choćby na pierwszym roku studiów w Warszawie. Godziłem wtedy ciężkie studia z intensywnymi treningami, naprawdę nie było łatwo, momentami miałem dosyć. Ale wytrzymałem, inaczej niż czterej pozostali koledzy-płotkarze, którzy ćwiczyli ze mną i trenerem Pawłem Rączką, i po dwunastu miesiącach się wykruszyli.
Dlaczego ty w ogóle wybrałeś budownictwo na Politechnice Warszawskiej, a nie klasyczny dla sportowców AWF?
Pod koniec liceum nie byłem poważnym lekkoatletą. Znajdowałem się co prawda w czołówce krajowej juniorów, ale na seniorskich płotkach biegałem wtedy 110 m w czasie 14.80, do jakiegokolwiek minimum brakowało jeszcze sekundy, a to sporo. Nie wiedziałem więc, czy coś ze mnie będzie, a że zawsze uczyłem się dobrze, to postanowiłem studiować ambitny kierunek. Wybrałem PW bo to najlepsza uczelnia w kraju. Sport był dodatkiem, nie spodziewałem się wtedy, że „wystrzelę”. Zresztą tak od razu do tego nie doszło, poprawiłem się dopiero po dwóch latach ciężkiej pracy ze wspomnianym trenerem Rączką. Sam uważam się za takiego full wyczynowego sportowca dopiero od 2015 roku.
Powiedziałeś kiedyś, że chciałbyś pracować po zakończeniu kariery w miejskim transporcie. Nie zmieniłeś zdania?
Tak, mógłbym zająć się chociażby projektowaniem linii tramwajowych albo autobusowych, to są interesujące dla mnie sprawy.
Biegacze na 110 m ppł. sporo trenują, a potem w ważnych zawodach często widzimy taki obrazek: jeden z was zahacza o płotek i pada na ziemię jak długi. Jakim cudem?
Cała zabawa polega na tym, żeby pokonać jak najniżej płotek, trzeba wręcz o niego „szurać”. Robi się to zgodnie z zasadą: im bardziej płaski bieg, tym jesteś szybszy. Dlatego wielu biegaczy jest podczas startu zabijakami, wychodzą z założenia: albo ja, albo płotek, ktoś tu musi zginąć. No i czasem bywa, że to oni polegną (śmiech).
Ja mam z tą agresją trochę problemów w początkowej fazie biegu – pierwsze dwa-trzy płotki pokonuję o kilka centymetrów za wysoko. Jeśli uda mi się to poprawić, mogę jeszcze wykonać spory skok do przodu. W tej dyscyplinie naprawdę diabeł tkwi w szczegółach.
Stresująca jest nie tylko wizja upadku, ale i zrobienia falstartu. Już pierwszy wyklucza zawodnika z biegu.
Ostatnio niezłe jaja działy się podczas mityngu Copernicus Cup. Najpierw jeden z zawodników zrobił falstart, potem zepsuł się sprzęt, następnie nie wystrzelił pistolet, a na końcu znowu zawiódł sprzęt. Dopiero za piątym podejściem daliśmy radę pobiec. Mimo to udało mi się wygrać tę serię, ale i tak nie pobiegłem optymalnie, te wszystkie historie negatywnie na mnie wpłynęły, czułem się nimi zdekoncentrowany.
Właśnie, jak skupiasz się przed startem?
Włączam dynamiczne utwory, które potrafią dać kopa. Przeważnie są to wykonawcy w stylu Tiesto i Davida Guetty.
Na playliście nie ma disco-polo? Nie może być, przecież jesteś z Białegostoku!
Słucham tej muzyki, ale w innych okolicznościach, przeważnie wieczorem z dziewczyną, gdy robimy kolacje. Wtedy można skupić się na tekstach i trochę z nich pośmiać, nie oszukujmy się, wiele z tych utworów jest zabawnych.
Najlepszym naszym płotkarzem był w ostatnich latach Artur Noga. Na igrzyskach olimpijskich w Pekinie zajął piąte miejsce. Jesteś na tyle dobry, żeby pójść w jego ślady?
Bardzo bym chciał. Udział w finale IO w Tokio w 2020 roku to mój cel, podobnie jak bieganie na poziomie rekordu Polski, który należy właśnie do Artura i wynosi 13.26.
Masz 25 lat, dla pływaka to już dojrzały wiek, a dla płotkarza?
Słyszałem, że najlepszy przedział dla ludzi uprawiających moją dyscyplinę to 24-28, a zatem w najbliższych sezonach powinienem być w szczytowej formie. Potem też mogę jeszcze szybko biegać. Mój organizm nie jest zniszczony kontuzjami, nie miałem wielkich obciążeń treningowych, czuję się bardzo dobrze.
Tata pewnie opowiadał ci, że piłkarze często robią sobie dowcipy. Jak to jest z płotkarzami?
Też się zdarza. Kiedyś miałem zajęcia ze wspomnianym Arturem i Dominikiem Bochenkiem. Początek sezonu, listopad, treningi były raczej lekkie. Chłopaki podpuścili mnie jednak i powiedzieli: ścigamy się. Przyjąłem wyzwanie. Ustawiliśmy się wszyscy i ruszyłem z grubej rury. Biegłem co sił w płucach, żeby wygrać, oni truchtali 20 m za mną i śmiali się na maksa. Młody dał się wypuścić w maliny, to mieli radochę. Ale chociaż byłem konsekwentny: jak już zacząłem ten bieg sprintem, to sprintem go skończyłem, nie zwolniłem nawet wtedy, gdy okazało się, że padłem ofiarą żartu.
Wykorzystałeś kiedyś swoją szybkość, żeby przed kimś uciec?
Opowiem ci lepszą historię: próbowałem ją wykorzystać, żeby kogoś dogonić i… nie dałem rady. Za dzieciaka dostałem od ojca zarąbistą piłkę Nike, graliśmy na dworze i jak to bywa na podwórku – bez prawdziwych bramek. Strzeliłem gola i piłka przeleciała kilkanaście metrów za nasze „boisko”. Stali tam jacyś goście, wzięli ją i zaczęli zwiewać. Poleciałem za nimi, ale nie udało mi się odzyskać futbolówki. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że ci chłopcy byli na oko z sześć lat starsi (śmiech).
ROZMAWIAŁ KAMIL GAPIŃSKI
Fot. archiwum prywatne Damiana Czykiera
