Jeśli Tomek Smokowski, dla którego szklanka zawsze jest do połowy pełna, mówi: „chcielibyśmy mieć co komentować, a państwo mieć co oglądać”, to wiedzcie, że jest źle. Słowo „źle” nie do końca oddaje jednak to, co zobaczyliśmy dziś w Bełchatowie. W starciu drużyny, która walczy o puchary z drużyną, która w teorii powinna się bić o utrzymanie, jakości piłkarskiej było tyle, co w ogrodzie pod domem seniora. Pa-to-lo-gia.
Jeżeli ktoś jakimś cudem spędził to piękne popołudnie przed telewizorem, a nie miał wcześniej styczności z Ekstraklasą, to bankowo zrazi się do niej na amen. Niewykluczone, że był to w ogóle najgorszy mecz w historii futbolu i to licząc te czasy, kiedy grano boso, a o zasadzie spalonego nawet nie myślano. Niby na boisku Tuszyński, Gajos, Mak, a tempo i dynamika jak na TVN Meteo. Całe szczęście, że mikrofon powierzono wspomnianemu Smokowskiemu, bo akurat ten komentator ma dar do utrzymania widzów przed telewizorem. A to się pośmieje z bełchatowskich trybun, a to zacytuje Reagana… Tak, tak, dobrze czytacie. To spotkanie (nie nazywajmy go „meczem”) sprzyjało odpływaniu tak bardzo, że gdyby odbywało się ono w pucharze i sędzia musiałby doliczyć dogrywkę, to w końcu usłyszelibyśmy wywody o historii Tadżykistanu. Zawsze to ciekawsze.
Wypadałoby – zamiast szukać kolejnych barwnych epitetów i porównań – napisać coś o spotkaniu, ale… sami powiedzcie – co? Że Modelski uratował swoją drużynę ofiarną interwencją, Drągowski tak się wynudził, że piłka nie kleiła się do rękawic, Mackiewicz zaliczył kilka efektownych rajdów, a Tuszyński – jak już znalazł się w sytuacji sam na sam – to zbierał się do piłki tak długo, że bramkarz zdążył zamówić, odebrać i zjeść pizzę? Najlepsze podsumowanie to fakt, że chłopak dostał od nas minusa meczu, a od widzów NC+ plusa. Oczywiście – dla beki.
Ręce opadają. Wszystko opada. Panowie, nie róbcie nam tego więcej.
