Kibice Torino wymodlili wiadomość, której oczekiwali od kilku(nastu?) miesięcy. Kamil Glik w końcu podjął decyzję co do swojej przyszłości. Od dawna mówiło się, że stoper PZPN-u wkrótce zmieni otoczenie, bo obserwująÂ go coraz poważniejsze firmy, ale on sam, jak widać, uznał, że lepsze wrogiem dobrego i postanowił zostać w miejscu, w którym:
a) wszyscy go kochają
b) jest kapitanem
c) osiągnął porządny, europejski poziom.
Jak ocenić decyzję Kamila? Naszym zdaniem, dokonał najlepszego możliwego wyboru. Ktoś się pewnie przyczepi, że skoro faceta obserwują Roma, Lazio czy kluby Bundesligi, to grzechem byłoby nie przetestować się na jeszcze wyższym levelu, ale z drugiej strony… Glik – o czym wszyscy wiedzą – to defensor perfekcyjnie skrojony pod system 3-5-2, gdzie pełni funkcję ostatniego obrońcy, typowego przecinaka i doskonale się z niej wywiązuje. Przypomnijmy zresztą fragment naszego wywiadu sprzed trzech miesięcy.
Na początku, grając jako półprawy obrońca w czwórce, nie mogłem atakować na raz. Trener chciał, byśmy zostawiali rywalom jeden-dwa metry. W 3-5-2 mogę sobie pozwolić na bardziej agresywną grę i dojście do przeciwnika. Za plecami zawsze jest ktoś, kto może cię zaasekurować. Tutaj dwójka może pójść mocno na rywala, a trzeci dostaje wszystkie „brudne“ piłki i przebitki.
Jak spisałby się Glik, gdyby – piszemy czysto hipotetycznie – umieścić go obok Hummelsa lub Suboticia w Borussii? Cóżâ€¦ Tak, jak cenimy tego chłopaka i podziwiamy za nieprawdopodobny krok do przodu, jaki zrobił we Włoszech, tak nie wierzymy, że nagle przeskoczyłby do 4-4-2, nauczyłby się wyprowadzania piłki i w nowym otoczeniu znów uchodziłby za gwiazdę.
A tak to po trzech sezonach w Torino czekająÂ go (przynajmniej na papierze) kolejne trzy. Prosta droga do zostania małą ikoną tego klubu.
Fot. FotoPyK
