Mediolańskie rewolucje. „Keep calm and trust Galliani”

Jeszcze parę lat temu Milan przypominał ekskluzywne ferrari, olśniewające swym pięknem konkurentów. To ferrari przepadło jednak w wyścigu zbrojeń, „wypaliło się”, jakby to powiedział pewien ekspert telewizyjny, o czasach świetności przypomina jedynie fasada. Towarzysząca przez lata łatka „domu (nie)spokojnej starości” odklejana jest dopiero teraz. Wzruszające majowe pożegnanie weteranów – Nesty, Zambrotty, van Bommela, Gattuso, Seedorfa czy Inzaghiego – choć bolesne, musiało kiedyś nastąpić. Fani niechętnie popierali te przemiany, stanowiące wyższą konieczność. W końcu drużynę można budować wokół Thiago Silvy oraz Zlatana Ibrahimovicia, dwóch genialnych piłkarzy. Sęk w tym, iż również żegnają się z Mediolanem, utrwalają w pamięci obraz San Siro, gdzie nie przyjdzie im zagrać w roli gospodarza. Jednak fani „Rossoneri” nie powinni pogrążać się w rozpaczy z tego powodu i zamykać się przed światem w ciemnych pokojach bez klamek, uprzednio wykupując z aptek wszelkie możliwe antydepresanty. Taka jest nowa rzeczywistość. Należy do niej przywyknąć, czasu na to było wystarczająco wiele.
Pieniądze. To jedyna przyczyna podwójnego transferu. Władze „Rossoneri” gdyby nie chciały puścić swoich gwiazd nie zrobiłyby tego. Ani Thiago Silva ani Ibra nie palili się do wyjazdu do Paryża, ba – Brazylijczyk niedawno podpisał nową umowę z klubem. To panowie Galliani i Berlusconi wypchnęli ich z klubu, jak niegdyś Kakę. Nie bez powodu były premier Włoch przyznał, że to właśnie on sprzedał swoich podopiecznych i dzięki temu posunięciu Milan zaoszczędzi przynajmniej 150 milionów na przestrzeni najbliższych kilku lat (kwota z transferu + pensje zawodników). W ostatnich latach klub z San Siro regularnie przynosił straty rzędu 70 mln rocznie. Jedynymi wyjątkami od tej reguły były lata 2006 oraz 2009, gdy za grube miliony do Anglii oraz Hiszpanii emigrowali Andrij Szewczenko oraz Kaka. Nawet rok 2007, zakończony zwycięstwem w Lidze Mistrzów przyniósł deficyt w wysokości 30 mln euro.

Letnia rewolucja została podporządkowana finansom, konkretniej wyzbyciu się piłkarzy pobierających wynagrodzenie niewspółmierne do roli w ekipie. W zespole pozostał np. Mathieu Flamini, lecz jego pensja została obcięta o połowę. Na ile ta operacja okazała się (nie)udana, dowiemy się pod koniec roku z raportów finansowych.

Tajemnicą poliszynela jest fakt, iż wyprzedaż zawodników do PSG jest spowodowana trudną sytuacją finansową holdingu medialnego Berlusconiego oraz jego planami powrotu do polityki.

Odejście Thiago Silvy oraz Zlatana Ibrahimovicia jest gorsze dla Serie A aniżeli Milanu – liga włoska w jednym momencie traci dwóch najlepszych, najbardziej rozpoznawalnych piłkarzy będących w światowej czołówce, jeśli nie na jej szczycie (jak Brazylijczyk). Dla „Rossoneri” niesie to za sobą poważne skutki – gruntowna zmiana taktyki, jaka czeka Maxa Allegriego. Niezależnie od tego, czy Szweda zastąpi jego faworyt, Edin Dzeko, kandydat Gallianiego, Carlos Tevez czy pupil kibiców, Mattia Destro, zmiany są koniecznością. Przez ostatnie dwa lata strategia opierała się na jednym punkcie – „napierdalać długie piłki na Ibrę, on coś wymyśli”. Przeciwko słabszym rywalom działało to znakomicie, mocniejsi nie dawali się na to nabrać. Nie bez powodu Milan w dziesięciu spotkaniach z czołówką Serie A (Juventus, Udinese, Lazio, Napoli, Inter) tylko raz zdobył komplet punktów. Czasy Ibradependencii muszą odejść w niepamięć i w dłuższym okresie czasu może to wyjść z pożytkiem dla klubu. Szwed i tak prawdopodobnie opuściłby San Siro w przyszłym roku. Sprzedaż „Ibrakadabry” popierałbym nawet w świetnej sytuacji finansowej. To zawodnik uzależniający bardziej niż najgorszy narkotyk, potrafiąc mieć czasem – niezamierzenie – destrukcyjny wpływ na drużynę.

Pole do popisu może znaleźć dla siebie Alexandre Pato, o ile odkryje antidotum na swe problemy ze zdrowiem i wróci do formy. Nie bez przyczyny Brazylijczyk najlepsze mecze rozgrywał w sezonie 2010/11, gdy Ibrahimović często opuszczał spotkania. Jednocześnie Allegri zostanie zmuszony do częstszego stawiania na młodzież. Wielki talent w osobie Stephana El Shaarawy’ego musi dostać więcej szans na grę, a potencjał ma spory, co udowodnił w poprzednim sezonie. Z tego powodu fani Milanu chcieliby ujrzeć Destro w swoich barwach – liczą na większy wpływ krajowej młodzieży. „Rossoneri” stają się coraz bardziej włoską drużyną. Gdyby dzisiaj rozgrywano pierwszy mecz o stawkę, w podstawowym składzie znalazłoby się prawdopodobnie siedmiu zawodników rodem z Italii.

Najbliższe lata przed fanami Milanu rysują się jako okres przejściowy, z możliwymi wzlotami oraz nierzadkimi upadkami. Nadrzędnym zadaniem władz klubu jest utrzymanie klubu w Lidze Mistrzów, co nie będzie łatwe z ograniczonymi funduszami. Włosi przewidują, że już w przyszłym sezonie Milan wyleci poza podium i nie zawita do europejskiej czołówki. Kibicom „Rossoneri” pozostaje zaufać Adriano Gallianiemu, którego nieraz kibice chcieli spalić na stosie za exodus gwiazd pokroju Kaki czy Szewczenki – z biegiem czasu trzeba jednak pogratulować „Łysemu” kapitalnego wyczucia w kwestii sprzedaży. Dziś fani nie zapowiadają żadnych, nawet najmniejszych protestów. Ufają władzom i czekają na ich ruchy transferowe, wykazują się zrozumieniem. „Galliani jest numerem jeden jeśli chodzi o rynek transferowy”, mówią przedstawiciele Curva Sud, trybuny zrzeszającej najzagorzalszych fanatyków.

„Wujek Fester” będzie musiał wytężyć swe siły by w nowych realiach konkurować o wzmocnienia pozwalające walczyć o mistrzostwo Włoch, choć z ograniczonymi środkami działa od lat. Z pozytywnym skutkiem. Pieniądze to nie wszystko, i można nimi zarządzać na różne sposoby. Mając do dyspozycji 80 mln można je przeznaczyć na Andy’ego Carrolla, Stewarta Downinga oraz Jordana Hendersona lub w Zlatana Ibrahimovicia, Thiago Silvę czy Ezequiela Lavezziego.

ŁUKASZ GODLEWSKI

JEŚLI CHCESZ NAPISAĆ SWÓJ TEKST O LIDZE ZAGRANICZNEJ, WYŚLIJ MAILA. DLA NAJLEPSZYCH NAGRODY PIENIĘŁ»NE!

[email protected]
[email protected]
[email protected]
[email protected]