Jerzy Dudek ma marzenie – zagrać po raz ostatni w reprezentacji Polski i wejść do klubu “Wybitnego Reprezentanta”. I, tak, naszym zdaniem należałoby mu to umożliwić. Na razie ma na swoim koncie 59 spotkań w reprezentacji i chociaż większość z nich była nieudana, jest mimo wszystko symbolem człowieka sukcesu. Czterech Polaków sięgało po Puchar Europy. Dudek, jako ostatni, zrobił to w sposób niezwykle efektowny. Polska piłka odczuwa taki deficyt pozytywnych wzorców, tak mało jest w niej radości, że może warto rozegrać pożegnalny, benefisowy mecz rozpoznawalnego w całej Polsce zawodnika?
Niech to będzie święto futbolu, niech to będzie wydarzenie, o którym będzie mówić cały kraj. Jerzy Dudek gra po raz ostatni w kadrze i wkracza do klubu “Wybitnego Reprezentanta”. Niech ma. Spróbujmy spopularyzować piłkę, pokażmy, że chłopak z Knurowa może ruszyć w świat i wrócić obwieszony medalami. I tak rozgrywamy tylko spotkania towarzyskie – co nam szkodzi? Sport może na chwilę zejść na dalszy plan, za to może warto puścić w Polskę przesłanie trochę sympatyczniejsze niż “reprezentacja Polski nie wygrała ósmego meczu z rzędu”.
Powołajmy Dudka, wstawmy go na pełne 90 minut, niech całe spotkanie toczy się wokół niego. Jak będzie karny – dajmy mu strzelić. Niech ta historia ma happy-end. Niech kilkadziesiąt tysięcy dzieciaków usiądzie przed telewizorami i niech pomyślą sobie: też bym tak chciał. Ich nie przyciągniemy do futbolu obietnicą grania u boku Dawida Plizgi w Zagłębiu, albo pracowania pod okiem Marka Motyki w Kolejarzu Stróże. Musimy im pokazać ludzi sukcesu – Dudka właśnie.
Nie osiągnął Dudek niczego wielkiego w kadrze, ktoś może powiedzięć, że z tego względu nie zasługuje na miejsce w klubie “Wybitnego reprezentanta”. Ale on Polskę reprezentował w inny sposób – w koszulce Liverpoolu, w finale w Stambule. I chociaż w drużynie narodowej puszczał szmaty, należy do najwybitniejszych polskich piłkarzy w historii.
Niech PZPN zrobi wreszcie coś pożytecznego, miłego, z uśmiechem. Niech zorganizuje mecz dla Dudka.
