Dariusz Dudka – wciąż mentalność dziecka

Dariusz Dudka na łamach “PS” ostrzega: – Mam dużo do powiedzenia na temat Fernandeza i niektórych spraw związanych z tym klubem, tylko muszę poczekać. Nie będę robił bałaganu.
I dalej w tekście, że trener niesprawiedliwy i że ma pupilków. Ł»e zrobił z niego zapchajdziurę. I że go nie szanuje.

Dareczku kochany, rzuć okiem na tabelę Ligue 1. Jeśli koniecznie chcesz opowiadać o trenerze, to chyba masz ostatni moment – za chwilę Auxerre będzie grało w Lidze Mistrzów i wówczas zupełnie nikt nie będzie zawracał sobie głowy twoimi żalami. W czasie gdy ty będziesz zrzędził w prasie, trener będzie podrzucany pod sufit. Kiedyś Anatolij Dorosz opowiadał w prasie, jak go w Legii niszczą. Pamiętasz? Nie? No właśnie. Nikt nie pamięta Dorosza.

Dudka najwidoczniej nie rozumie jednego – Auxerre płaci mu rocznie wielkie pieniądze i zapewnia dostatek do końca życia. Mógłby okazać trochę wdzięczności. W drużynie piłkarskiej potrzebny jest ktoś do grania i ktoś na ławkę. Temu co siedzi na ławce, płaci się za gotowość wskoczenia do składu w każdym momencie. Dudka teraz wskoczył, robi swoje, w tym sezonie zagrał łącznie w 15 spotkaniach – nie najgorzej. Nie został przesunięty do rezerw, nie kazano mu trenować w pojedynkę o szóstej rano, nikt go nie niszczył. Po prostu gra od czasu do czasu. Nawet często. A on się spłakuje. I oczernia faceta, dzięki któremu ma szansę osiągnąć największy sukces w życiu.

Mówi też, że czuje się, jakby był na uboczu grupy. Język znasz? Szczerze kibicujesz kolegom, którzy wygryźli cię z jedenastki, czy brzęczysz pod nosem, jak w tych wywiadach? Co zrobiłeś, żeby zintegrować się z resztą zespołu? To zawodowy futbol – masz 27 lat, nikt nie będzie cię tu niańczył…