Gówno, a nie historyczny awans. Awans wstydu. Wyżebrany podczas losowania.
– Panie, panie, my już ze dwadzieścia lat czekamy, wylosuj pan coś! Panie, prosimy, prosimy…
No i wylosował najlepiej jak mógł, a i tak awans wisiał na włosku. Patrzenie na tych piłkarzy ustawionych i zmobilizowanych przez tego trenera było równie przyjemne jak jedzenie własnych rzygów łyżką stołową. No sorry bardzo, można było się pokusić o łagodniejsze porównanie, ale też Legia mogła się pokusić o mniej żenujący mecz.
Dno dna. Besnik Hasi jeśli ma honor, powinien po ostatnim gwizdku wejść na środek boiska i popełnić honorowe samobójstwo, a jakąś smętną oprawę muzyczną mógłby do tego dorobić Steeven Langil. Ale pozostając w sferze tego, co się faktycznie zdarzyć by mogło – mogłaby się zdarzyć dymisja trenera, za którą cała Warszawa trzyma kciuki. Człowieku, idź sprawdź, czy cię nie ma w Albanii.
Ustalmy fakty.
Pierwszy fakt: Dundalk nie umie grać w piłkę.
Drugi fakt: Dundalk umie grać w piłkę podobnie do Legii.
Różnica jest taka, że legionistom się wydaje, że są panami piłkarzami, a chłopaki z Dundalk jutro będą tłumaczyć, dlaczego ich dziś nie było w pracy.
Nie będziemy o tym meczu pisać, bo musielibyśmy przeklinać. Niech za streszczenie tego widowiska wystarczy to, że najpopularniejszą pieśnią było „nie poddawaj się Legio Warszawa”. Obawiamy się o repertuar na mecze w fazie grupowej. Są na świecie piłkarze, którzy dwumeczem z Legią zapewnią sobie tytuł króla strzelców całych rozgrywek.
Ta Legia, która wywalczyła awans do Ligi Mistrzów, jest najgorszą Legią od niepamiętnych czasów. Przez niepamiętne czasy rozumiemy ostatnie dziesięciolecie i to nie dwa, tylko więcej. Klub zamierza wypłacić piłkarzom ponad 10 milionów premii za awans, a naszym zdaniem należałoby tę kwotę zachomikować, zamiast nagradzać ludzi, którzy zbłaźnili się w meczu z irlandzkim Dundalk. Jedynym, który na kasę zasłużył, jest ten gość od mieszania kulkami, ale przekazanie mu pieniędzy niestety jest nielegalne.
