Poznajmy rywala. Jak gra Edson Alvarez, lider reprezentacji Meksyku?

Meksykańskie media długo nie były pewne, czy Edson Alvarez zagra w meczu z Polską. Ostatecznie pomocnik Ajaksu Amsterdam ma znaleźć się w składzie zespołu Gerardo Martino, co wcale nas nie dziwi. W naszej analizie Marek Mizerkiewicz sprawdził, jaki wpływ na grę swojej drużyny ma centralna postać linii pomocy.

Przyglądając się niedawnej grze Meksykanów, można dostrzec całą masę desperackich prób przedarcia się pod pole karne rywali, lecz większość zagrań i strzałów (aż 205!) spełzła na niczym. Piłkarze Gerardo Martino w kwalifikacjach do Mundialu potrzebowali aż 1,54 gola oczekiwanego (xG) do zdobycia bramki, co uczyniło ich trzecim najgorszym zespołem pod tym względem w swojej strefie eliminacyjnej, zaraz przed takimi peryferyjnymi drużynami jak Kajmany czy Grenada.

Tymczasem oglądając grę lidera kadry „El Tri”, czyli Edsona Alvareza, można odnieść wrażenie podobne do tego, którym podzielił się Vincente del Bosque, obserwując Sergio Busquetsa: dzięki niemu widzi się cały mecz oraz przyczyny tego, w jaki sposób gra jego drużyna. Na przykładzie pomocnika reprezentacji Meksyku możemy przybliżyć sposób gry rywali Polaków na Mistrzostwach Świata w Katarze.

Zawodnik z numerem 4 pełni rolę defensywnego pomocnika i najniżej ustawionego rozgrywającego. Mapa jego zagrań z minionej edycji Ligi Mistrzów wskazuje na to, że w swojej drużynie klubowej, czyli Ajaksie Amsterdam, operuje głównie w strefach centralnych – na szerokości pola karnego, gdzie podejmuje próby podań krótkiej i średniej długości (jasnobłękitny kolor).

Reklama

W tamtych rozgrywkach wyróżniał się przerywaniem akcji przeciwnika (destrukcją), grą kombinacyjną oraz grą w powietrzu…

… natomiast dane z tego roku pokazują, że rozwinął się w kwestii podań w stronę bramki przeciwnika (progresywnych), stając się bardziej wszechstronnym zawodnikiem. A jak gra Edsona Alvareza w klubie przekłada się na występy w kadrze „El Tri”?

Edson Alvarez – analiza pomocnika reprezentacji Meksyku

Gra w ataku

Były piłkarz Clubu America pełni w reprezentacji bardzo podobną funkcję, co w Ajaksie. Najczęściej ustawia się najniżej spośród wszystkich graczy drugiej linii, zaraz przed dwójką stoperów. W budowie ataków od niskich stref jego zadaniem jest tworzenie opcji podań za napastnikami drużyny przeciwnej, kiedy wychodzi z ich cienia.

Reklama

25-latek jest zarazem organizatorem gry Meksyku w ofensywie i wskazuje partnerom, gdzie zwolniła się przestrzeń i jak można ją wykorzystać. Pod względem komunikacyjnym należy określić go mianem lidera i centralnego punktu zespołu.

Ustawienie blisko osi środkowej boiska powoduje również, że sam „bierze sprawy w swoje nogi” i decyduje o kierunku ataków Meksykanów. Dysponuje silnym i celnym podaniem, za pomocą którego może, podobnie jak w Ajaksie, zmienić stronę gry (tzw. centrum) jednym podaniem – krótkim, średnim…

… a nawet crossowym, które nierzadko wymierzone jest w punkt do partnera, zajmującego przeciwległe skrzydło.

Do zagrań w poprzek boiska i po skosie (diagonalnych) Alvarez dokłada ponadto podania progresywne (zdobywające), które mijają czasem linie ataku, pomocy…

… a nawet obrony rywali. Przerzut piłki ponad głowami defensorów pozwala piłkarzom Gerardo „Taty” Martino na bezpośredni atak bramki przeciwnika. Jest to możliwe właśnie dzięki umiejętnościom Alvareza.

W tym miejscu warto zauważyć, że pomocnik Meksyku stanowi wtedy często górny wierzchołek tzw. diamentu złożonego z trzech obrońców i właśnie Alvareza. To pozwala z kolei rozszerzyć grę „El Tri” na połowie przeciwnika, dzięki czemu powstaje więcej wolnego miejsca między formacjami rywali. Jak widać, Edson potrafi te przestrzenie rozpoznać i wykorzystać.

W przypadku wyższego pressingu przeciwników Alvarez często schodzi do linii obrony i pozycjonuje się przed samym bramkarzem. Za pomocą takiego ruchu jest w stanie sprawić rywalom problemy w kryciu i stworzyć przewagę w rozegraniu o linię wyżej.

Należy przyznać, że reprezentacja Meksyku w ten sposób bezpośrednio czerpie z gry swojego pomocnika w klubie. W drużynie z Amsterdamu Alvarez (6) równie często balansuje między linią pomocy i obrony, dzięki czemu koledzy w wyższych strefach stają się wolnymi zawodnikami.

Nie inaczej dzieje się w kadrze „El Tri”. Stałym motywem w grze piłkarzy Martino jest zejście Edsona pomiędzy środkowych obrońców. Dzięki temu Meksykanie mogą uzyskać przewagę liczebną 3 na 2 względem napastników przeciwnika, który broni np. w 4-4-2.

W przypadku zmiany kierunku ataku Alvarez pojawia się także obok stoperów, co wymusza na przeciwnikach dodatkowe przesunięcie. Tym samym więcej miejsca powstaje w sektorze środkowym, gdzie kolejny pomocnik ma swobodę w rozegraniu.

W takich momentach ustawienie Meksyku zmienia się z wyjściowego 4-3-3 na 3-2-5 lub 3-1-6. Edson, rzecz jasna, jest w tej strukturze swoistym punktem odniesienia dla całej drużyny.

Statystyki podań meksykańskiego zawodnika dość celnie charakteryzują jego grę w ataku. Jest topowym pomocnikiem w ligach europejskich pod względem posiadania piłki (podania, celne podania) i potrafi „doprowadzić” swój zespół pod pole karne przeciwnika (podania w tercję ataku), gdzie tworzy się sytuacje strzeleckie. Pod względem bezpośredniego kreowania gry jest jednak gorzej (kluczowe podania, asysty oczekiwane, asysty), co wynika wprost z jego roli w zespole – głęboko ustawionego rozgrywającego.

Niskie ustawienie nie oznacza jednak, że Edson nie podłącza się do akcji ofensywnych, gdy Meksykanie przechodzą z atakiem na połowę rywali. W takich momentach Alvarez przytomnie wypełnia przestrzenie pomiędzy liniami przeciwników i daje partnerom wsparcie w rozegraniu – do utrzymania piłki w posiadaniu, zmiany strony gry lub podania prostopadłego.

Funkcja pomocnika w zespole wpływa również na to, że nie ma zbyt wielu okazji do uderzenia na bramkę. Błędne natomiast byłoby myślenie, że w wykończeniu akcji nie bierze w ogóle udziału. Kiedy jego partnerzy z przednich formacji okupują pole karne przeciwnika, sam znajduje się na przedpolu szesnastki, gdzie może np. zebrać wybitą piłkę (tzw. drugą) po dośrodkowaniu i oddać strzał z dystansu, kiedy rywale są niezorganizowani i ograniczają pole widzenia swojemu bramkarzowi.

Warunki fizyczne Alvareza (187 cm wzrostu) czynią go także niebezpiecznym graczem podczas stałych fragmentów gry. W przypadku rzutów rożnych Edson wbiega w pole karne z dalekich stref i często zmienia kierunek, co dobrze współgra z wyblokiem ze strony kolegów z drużyny. Meksykanie nierzadko decydują się na dośrodkowania odchodzące od bramki, dzięki czemu zawodnik z numerem 4 może wykorzystać kontrującą siłę uderzenia piłki. W ten sposób zdobył gola m.in. w przedostatnim meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata w Katarze przeciwko Hondurasowi.

Gra w obronie

Alvarez okupuje wysokie strefy boiska również w defensywie. Meksyk, tak często jak się da, przechodzi do wysokiego pressingu, przez co „szóstka” jest także zaangażowana w bezpośredni doskok do rywala pod jego polem karnym. Edson odznacza się w takich momentach nieustępliwością oraz agresją.

Jeśli piłkarze „El Tri” spychają przeciwników do linii bocznej i wykorzystują krycie indywidualne, Alvarez również się tam pojawia. Nie stroni od gry w kontakcie, przejmuje piłkę i dobrze chroni ją przed rywalem, który chce odzyskać posiadanie. Wyjście spod presji i opanowanie futbolówki przez Edsona pozwala Meksykowi na powtórną budowę ataków pozycyjnych.

Problemy zaczynają się pojawiać, gdy rywale mijają pierwsze linie meksykańskiego pressingu. Wówczas obrońcy nie skracają pola gry na połowę przeciwników, w związku z czym Alvarez – jako jedyny nisko ustawiony pomocnik – ma do zaasekurowania ogromną przestrzeń przed defensorami.

Jeśli przeciwnik wejdzie z nim wtedy w pojedynek, zmieni kierunek ataku i wykorzysta swoją dynamikę, Edson może zostać w tyle. Jego warunki fizyczne, o ile są przydatne w rywalizacji w powietrzu przy stałych fragmentach gry, tak w innych fazach meczu znacząco ograniczają jego zwrotność. Jeśli zatem rywal minie go i zaatakuje wolną przestrzeń, Meksyk może pozostać z zaledwie dwoma środkowymi obrońcami poniżej linii piłki.

Boczni defensorzy bardzo często zajmują wysokie pozycje w ataku. Wobec tego, jeśli przeciwnik dysponuje liczną grupą zawodników w pierwszej linii, może stworzyć przewagę w sektorze środkowym oraz w obu bocznych.

Niewątpliwie bardziej sprzyjające dla Alvareza są sytuacje, gdy Meksykanie grupą, a nawet całym zespołem w porę odbudują niższy blok obronny. Wtedy defensywny pomocnik może w odpowiednim tempie zaasekurować wszystkie miejsca pomiędzy obrońcami (tzw. półprzestrzenie), wykorzystać swoją grę ciałem i odebrać piłkę w okolicy pola karnego.

Charakterystykę gry Alvareza w obronie dobrze określają szczegółowe statystyki. Pomocnik ten jest bardzo skuteczny w przechwytywaniu piłki, wybiciach oraz pojedynkach, lecz głównie daleko od bramki przeciwnika (w strefie średniej i niskiej). Niewątpliwie wpływa na to organizacja w grze obronnej całego zespołu i ustawienie Alvareza daleko od szesnastki rywali.

Manolo Ponce Garcia: Kiedy nikt w nas nie wierzy, gramy dobrze. A nikt w nas nie wierzy

***

Nie ulega wątpliwości, że Edson Alvarez stanowi „spoiwo” dla całej drużyny Meksyku. To on najpierw odpowiada za kształt akcji ofensywnych i przejście z piłką pod pole karne przeciwników, jak również odgrywa bardzo istotną rolę w fazie defensywnej. Jako jedyny defensywny pomocnik ma natomiast do zaasekurowania bardzo rozległe strefy, co może wykorzystać w swoich atakach reprezentacja Polski.