Już za chwilę, już za moment doczekamy się ostatnich kopnięć piłki na ekstraklasowych boiskach w tym roku. Póżniej rankingowo-podsumowujące eldorado będzie trwać w najlepsze, ale my niczym kujon z pierwszej ławki postanowiliśmy wyrwać się przed szereg. Już tłumaczymy – szkoda by było, aby to zestawienie utonęło w morzu innych, ci goście zasłużyli na chwilę uwagi. Jeśli mielibyśmy powiedzieć, z czym kojarzy nam się ten sezon, powiedzielibyśmy – być może nawet w pierwszej kolejności – że z nędznymi, beznadziejnymi wręcz napastnikami.
Z dziadami. Postanowiliśmy zebrać ich w jednym rankingu, bo dawno nie było tak źle. Jasne, przez te wszystkie lata przewinęli się przez naszą ligę tacy goście, że napastnikami nazwalibyśmy ich chyba dopiero wtedy, gdyby napadli na kogoś w ciemnym zaułku (nie zachęcamy!), ale ten sezon to jakaś kumulacja. Momentami czujemy się trochę tak, jakby futbolowi bogowie postanowili wybrać najgorszego atakującego właśnie w czasie tego sezonu Ekstraklasy, więc tak pokierowali ruchem na transferowym rynku, że ci paralitycy wylądowali u nas. Oczywiście przesadzamy, ale i tak zadajemy sobie jedno pytanie…
Ech, czym sobie na to zasłużyliśmy? Dobra, nie ma co drążyć i się mazgaić, więc pora podsumować te wygibasy. Ranking liczy 10 pozycji. Spokojnie mógłby z 20, ale postanowiliśmy odpuścić tym, którzy rozegrali mniej niż 100 minut, a także tym, którzy grają raczej słabo, ale coś zrobili. Czasem nawet spore “coś”, bo taki Rafała Kujawa, którego braliśmy pod uwagę, walnął nawet hat-tricka.
Minuty w Ekstraklasie: 116
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne (ekstrastats.pl): 3/0
Jasne, trochę mało tych minut, Grek ledwie przekroczył założony próg, ale mamy wrażenie, że to, co widzieliśmy (szczególnie okazja zmarnowana na Wiśle), wystarczy, by stwierdzić, że to snajper tak niskich lotów, że zahacza o ziemię. Tym bardziej, że widzieliśmy go też w Pucharze Polski (łącznie 141 minut w dwóch meczach) i w zasadzie trzeba uznać, że jest jednym z architektów odpanięcia Portowców już po drugim spotkaniu za sprawą pierwszoligowej Stali. Przechodził do Polski po mizernym sezonie (5 goli w 34 meczach dla Asterasu), ale wierzyliśmy w pion sportowy Pogoni, który zapracował sobie na spore zaufanie. Okazało się, że Manias jest ich jedyną pomyłką w letnim okienku.
Może jeszcze odpali w obliczu odejścia Buksy? Cóż, na miejscu władz Pogoni już rozmawialibyśmy z celami transferowymi.
Minuty w Ekstraklasie: 298
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 7/4
W poprzednim sezonie, głównie w końcówce, zapakował 6 bramek i wydawało się, że coś z niego będzie. Obecny rozpoczął w pierwszym składzie, na dzień dobry wywalczył karnego. A później była dupa – jak mawiał klasyk – z majonezem. U Radosława Sobolewskiego dłużej zagrał tylko w debiucie trenra, no i w Pucharze Polski, gdzie raz strzelił bramkę na wagę awansu, ale za drugim razem zobaczył czerwoną kartkę ze Stomilem w meczu, po którym Nafciarze pożegnali się z rozgrywkami. No nie mamy przekonania, że schodzi do pierwszej ligi, dajmy na to do GKS-u Jastrzębie, i wali jak zły. Dżemik.
Minuty w Ekstraklasie: 315
Gole: 1
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 14/3
Rekord transferowy, tak zwane pójście na grubo po tym, jak latem wysypały się Jadze inne opcje. To znaczy w normalnym świecie wyjście na frytki, ale z perspektywy Białegostoku i naszej ligi 600 tysięcy euro to jest wydatek. Wydawało się, że to inwestycja dość rozsądna – nawet pomimo tego, że Mudrinski ma już 28 lat i nigdy nie sprawdził się poza ojczyzną, choć próbował sił w 2. Bundeslidze i Szwajcarii. Za to w Serbii – choć nigdy nie był królem strzelców – cieszy się statusem najskuteczniejszego piłkarza w historii ligi, a 18 z 65 goli zapakował w ostatnim sezonie.
Bramka z Lechią w czwartym występie rozbudziła apetyty, ale potem człowiek musiał głodny chodzić. Jasne, nie tacy nie wytrzymywali konfrontacji w obrońcami z Ekstraklasy, gdzie w co drugiej drużynie po boisku biegają nasze odpowiedzi na Nestę i Maldiniego, ale to jednak niespodzianka. Przykra tym bardziej, że zimą Jagiellonia władowała się w podróżnika Scepovicia, który najpierw się błaźnił, a póżniej rozsypał. Ale przełknąć ją trochę łatwiej, bo pięknie wypalił Klimala. Mudrinskiego co prawda jeszcze nie skreślamy, ale najpierw musiałby się skupić na futbol – z tego, co słyszymy, miewa z tym pewne problemy, dzięki czemu choć część zainwestowanych w niego pieniędzy można odzyskać. Tak, w postaci kar.
Minuty w Ekstraklasie: 398
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 7/3
Małe odkrycie poprzedniej rundy. 5 goli, 3 asysty, wywalczony rzut karny – to był jego czas, nawet jeśli prawie połowa tego dorobku to mecz z Koroną, bo maczał też place przy innych golach, czego w wymienionych statystykach nie widać. Jednak jesienią nie potrafił udowodnić, że jest kimś więcej niż graczem pierwszoligowym. Licha kadrowo Wisła bardzo go potrzebowała, chociażby jako zmiennika dla Pawła Brożka, ale dostała tylko zmarnowane – i to w dość spektakularny sposób – sytuacje i kopanie się po czole. Na koniec odniósł poważną kontuzję i na jakiś czas może wybić sobie piłkę z głowy.
Minuty w Ekstraklasie: 226
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 5/1
Dwa sezony temu strzelił 15 goli w drugiej lidze słoweńskiej, sezon temu załadował 15 w najwyższej klasie rozgrywkowej tego kraju, a u nas nie zaliczył jeszcze nawet 15 dobrych zagrań. Ba! Nie zaliczył dziesięciu. No postawmy sprawę jasno – skompromitował go Bartosz Białek, który mimo sporych braków z miejsca pokazał, jak wykorzystać tak dobrą linię pomocy, którą mają Miedziowi. 18-latek strzelił dwie bramki, zaliczył asystę, wywalczył karnego, dał kluczowe podanie, a Sirk oglądał to wszystko z ławki rezerwowych, bo okazał się cieniutki.
Strzelił dwie sztuki Stilonowi w Pucharze Polski, co jasno pokazuje, że na poziomie lubuskiej IV ligi mógłby się wyróżniać. W Ekstraklasie raczej nie.
Minuty w Ekstraklasie: 480
Gole: 0
Asysty: 1
Strzały/strzały celne: 12/1
Ujmijmy to tak – przy każdym z wymienionych nazwisk odczuwamy smutek, ale w przypadku Żyry jest to smutek innego rodzaju. Gdzie byłby dziś, gdyby nie został zaatakowany przez rzeźnika z Championship i gdyby później nie trapiły do kolejne kontuzje? Tego nie wiemy, ale zakładamy, że nie w Koronie Kielce. Jeszcze rok temu był na naszym rynku łakomym kąskiem, ale sezon w Pogoni wystarczył, by ustalić, że ten Żyro niewiele ma wspólnego z gościem, który Ekstraklasę opuszczał.
Ale żeby nie zrzucać całej winy na ślepy los, trzeba przyznać, że w tym, iż cała Korona strzeliła tyle samo bramek co Gytkjaer i Imaz, a mniej niż Niezgoda, spora też zasługa Żyry. Do jakichś sytuacji dojść potrafił, ale oczywiście ich nie wykorzystał i tu jest też pies pogrzebany.
Minuty w Ekstraklasie: 268
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 6/2
Przyznajemy się bez bicia – nie za bardzo wierzyliśmy w to, że odpali w Rakowie Felicio Brown Forbes. Również bardzo mocno wątpiliśmy w upór w stawianiu na Musiolika, a piłkarz ten zaczyna coś pokazywać. No ale okazuje się, że – cóż za niespodzianka – Marek Papszun nie jest czarodziejem, który dotyka swoją różdżką beznadziejnych napastników, po czym da się ich oglądać. Przypomina nam o tym właśnie Aleksandyr Kolew.
Już sam pomysł wyjęcia go z Arki Gdynia, gdzie strzelił jednego gola przez sezon był absurdalny i tak samo wygląda gra Kolewa w ekipie beniaminka. Jeden jedyny raz przyniosło to korzyść, gdy Kolew nie trafił w piłkę, która później odbiła się od zaskoczonego Wójcickiego i wpadła do bramki. Jednak takie rzeczy mogą zdarzyć się raz czy dwa w sezonie, więc czekanie na nie jest pozbawione sensu. Tak jak zatrudnianie Kolewa. Raków to jego czwarty przyzwoity polski zespół – jeśli znajdzie piąty, chyba zawiadomimy pewne organy.
Strzelił w Pucharze? No nie da się ukryć – Olimpii Elbląg, na 4-0. Bohater!
Minuty w Ekstraklasie: 308
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 5/3
Jeśli to jest nasza największa nadzieja, jeśli chodzi o środek ataku, a taki wniosek można było wyciągnąć po tym, jak na mundialu U-20 był pierwszym wyborem u Jacka Magiery, jesteśmy zgubieni – dokładnie to pomyślelibyśmy sobie, gdyby nie fakt, że nawet po zakończeniu kariery przez “Lewego” Piątek, Milik, Świderski czy Kownacki jeszcze pograją, a w międzyczasie wychowani zostaną kolejni. Przynajmniej taką mamy nadzieję.
Albo dużo cierpliwości ma do niego Waldemar Fornalik, albo po prostu inni jego młodzieżowcy (poza Milewskim) nadają się tylko do tarcia chrzanu i to pod specjalnym nadzorem, żeby niczego nie spieprzyć. Regularnie wchodzi na boisko z ławki, ale obok Pawki Tomczyka chłopak nawet nie stał. Mimo słabej gry i zmarnowanych szans dwa z trzech ostatnich meczów rozpoczął w pierwszym składzie. Raz Fornalik wytrzymał 62 minuty, potem już tylko 45 minut, a w drugiej połowie, już bez Steczyka, udało się odrobić wynik z ŁKS-em. Wydaje nam się, że właśnie tu leży granica u szkoleniowca Piasta.
Minuty w Ekstraklasie: 800
Gole: 0
Asysty: 1
Strzały/strzały celne: 33/17
Cóż to jest za gość. Jego występ z Arką Gdynia to być może najgorszy indywidualny popis tego sezonu, w pierwszych dwudziestu minutach mógł strzelić cztery bramki. Najpierw nieczysto trafił w piłkę przy próbie uderzenia z pierwszej. Później przyjmował, ale za każdym razem przerastał go właśnie ten, jak mogłoby się wydawać, dość prosty element. W innych meczach podobał nam się mniej więcej tak samo. Wymowne jest to, że najprędzej dało się go oglądać w meczu ostatniej kolejki z Cracovią, gdy wszedł na 20 minut, a Korona grała w “10”, a po pięciu minutach z boiska wyleciał też Żubrowski. Nikt nie wymagał od Czarnogórca atakowania bramki, tylko utrzymywania się przy piłce i było… dobrze.
Na jego nieszczęście w futbolu, a już szczególnie u napastników, chodzi o strzelanie. To wielka ludzka tragedia. Djuranović próbuje często, połowa z tych prób jest nawet celna, ale tak nieudolnie, że nic nie wpada. Choć raz Korona miała z tego korzyść – jego niezgrabne, leciutkie uderzenie przewrotką okazało się asystą przy zwycięskim golu Papadopulosa z Zagłębiem Lubin.
Minuty w Ekstraklasie: 685
Gole: 0
Asysty: 0
Strzały/strzały celne: 12/2
Gdy był mały, podobno wpadł do kociołka. Niekoniecznie wypełnionego magicznym napojem. A nawet na pewno nie, ale więcej o jego zawartości nie powiemy – poza tym, że nie była to też czekolada.
Heroiczna i na swój sposób piękna była ta jego walka, by oddać celny strzał w Ekstraklasie. Udało się w trakcie ostatniego weekendu, po 660 minutach. I tak się rozochocił, że kilka chwil później posłał taką bombę, iż Forenc w zasadzie cudem uniknął poważnego uszczerbku na zdrowiu.
W styczniu zapakował hat-tricka w Eredivisie, w grudniu prawdopodobnie nie byłby w stanie zapakować swoich klamotów na pakę Żuka (choć wszyscy w Gdyni na to liczą). Futbol jest niesamowity. Na plus (tak jest!) to, że pozwolił się powalić Stecowi z Pogoni w polu karnym, dzięki czemu Arka miała karnego. Trudno to było spieprzyć, ale facet jest wyjątkowo zdolny. Trzeba przyznać, że to duża sztuka – przyjść za Kolewa i wyglądać jeszcze gorzej niż on.
Czpaki z głów!
Ilu z tych gości trafi w ostatniej kolejce? Znając nasz nos – ze trzech, w tym oczywiście Serrarens w meczu z Lechem!
Fot. FotoPyK/400mm.pl
