Współcześni często biorą George Weaha na cel. Zobaczcie, zdobył Złotą Piłkę, uważany był za najlepszego piłkarza świata, a strzelał po raptem kilkanaście goli – dwudziestkę przekroczył raptem dwa razy i to we Francji, nie w Milanie. Ale prawda jest taka, że Weah jest symbolem tego jak zmienił się futbol, a także perspektywa oceniania zawodników.
Cristiano Ronaldo i Messi zmienili grę. Wykręcają takie rekordy, tak nieprawdopodobne liczby i to z taką regularnością, że aż… opatrzyło nam się. Przyzwyczailiśmy się, że piłkarz na topie musi mieć w zasadzie tyle samo bramek co meczów, a najlepiej solidną górkę. Otóż albo trafili nam się dwaj absolutni dominatorzy (co możliwe) albo też kiedyś futbol był bardziej wyrównany. Oczywiście, że łatwiej wykręcać znakomite liczby w dzisiejszej Barcy i Realu niż w Barcy i Realu połowy lat dziewięćdziesiątych.
Bardziej też kiedyś ceniono błysk, efektowność, a nie tylko regularność. To prawda, że mistrzostwa zapewniają liczne gole, a nie te piękne, jednak dwadzieścia lat temu wciąż królowało nieco bardziej romantyczne podejście. Weah potrafił z niego skorzystać, czasem jak miał dzień był po prostu nie do zatrzymania. Tutaj idealny dowód: słynna bramka Liberyjczyka z Veroną.
