Halo? Tu George Weah. Witam. Ali Dia to prawdziwa perełka, mój kuzyn. Polecam wam, w Southampton będzie wymiatał. To mówiłem ja, zdobywca Złotej Piłki – mniej więcej taki telefon w 1996 stał się fundamentem transferu Ali Dia do Southamptonu. Problem był jeden: w rzeczywistości dzwonił nie Weah, a kumpel piłkarza.
Jak na dłoni widać, że przez dwadzieścia lat kompletnie zmienił się piłkarski świat. Dzisiaj takie coś nie byłoby możliwe – mamy skauting, mamy internet, a świat się “skurczył”. Wtedy jednak Graham Souness przedstawiał amatora z dumą oświadczając, że polecił go Weah, który grał z nim w PSG. Kosmos, po prostu kosmos. Dia podkręcał sobie CV w locie – przed zameldowaniem się w Southampton, właśnie wrócił z reprezentacji, gdzie strzelił dwie bramki. Oczywiście znowu nie było wygodnego sposobu by to sprawdzić, więc wszyscy mogli ograniczyć się tylko do gratulacji, choć były go to gole trafione najwyżej w Sensible Soccer.
Wszystko powinno wyjść jednak w treningu, prawda? Tutaj nie oszukasz. Ale jednak, jakimś cudem, choć koledzy nazywali go “Bambi na lodzie”, dostał krótki kontrakt. Souness zawierzył opowieściom i poleceniu Weaha, to musiało odgrywać istotną rolę. A 23 listopada 1996, posłał Alego Dię w bój i napisała się historia.
43 minuty zdumiewającego występu. Jeśli zastanawialiście się co stałoby się, gdybyście sami weszli na mecz w Premier League, to po prostu poszukajcie tamtego nagrania. Dia, rzecz jasna, kompletnie nie ogarniał, taktycznie ani w jakikolwiek inny sposób. Miał mimo to nawet szansę na strzelenie gola – ot, przewrotny futbol, każdemu da szansę.
Wkrótce bajka się skończyła, bo i musiała się skończyć, nie dało się tego ciągnąć w nieskończoność. Nie zmienia to jednak faktu, że Ali Dia na swój sposób trzeba szanować. Wykręcić taki numer, który będzie żył na kartach Premier League po wsze czasy – duża sprawa.
