Bale na zesłaniu w Bath. Giggs biegający w koszulce kadry Anglii. Pele strzelający swoją pierwszą bramkę dla Canarinhos, klub z najdłuższą nazwą świata, Walia za Kubą w rankingu FIFA, Tomek Kulawik po trupie walijskiego klubu zmierzający po koronę króla strzelców Pucharu UEFA. Ilu z tych faktów o walijskiej piłce nie znałeś? Zapraszamy!
1. Clwb Pel Droed Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch Football Club. Nawet Groclin Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski się chowa – prawdopodobnie nie ma klubu o dłuższej nazwie niż ten walijski.
2. Walijska liga jest jedną z najbardziej beznadziejnych w Europie. W rankingach UEFA są tylko przed San Marino, Andorą, Gibraltarem, Maltą i Wyspami Owczymi.
3. Powstała w 1992. Średnia frekwencja na meczach to około 300 widzów. Rekord wszechczasów rozgrywek to 2700 kibiców.
4. Walijskie kluby regularnie zbierają cięgi w eliminacjach europucharów. Za wielki sukces uchodzi ogranie FC Porto w 2001 Barry Town. W Walii było 3:1. Porto w tamtym sezonie doszło do drugiej fazy grupowej Champions League.
5. Nieco zmienia perspektywę fakt, że był to rewanż, a w pierwszym meczu w Portugalii „Smoki” wygrały 8:0. Portugalczycy dokonali na drugi mecz dziesięciu zmian w składzie.
6. Niemniej 1:3 z Walijczykami pamięta z boiska Ricardo Carvalho, który jest we Francji z portugalską kadrą.
7. W tym sezonie już wszystkie walijskie drużyny mają za sobą pierwsze mecze pucharów. TNS nie bez trudu uporał się 2:1 z mistrzem San Marino, dwie ekipy poległy ze Szwedami, natomiast Connah’s Quay niespodziewanie zremisowała z norweskim Stabaek.
8. Dawniej, przed powstaniem ligi, do europejskich rozgrywek kwalifikował się zdobywca Welsh Cup, w którym mogły brać udział choćby Cardiff i Swansea. Cardiff w 1968 grał w półfinale PZP.
9. W 1998 pucharową przygodę od 0:0 w Walii zaczęła Wisła. To w tym sezonie krakowian wyeliminował późniejszy triumfator, Parma, a Tomasz Kulawik został królem strzelców (nie sam, ale jednak). W rewanżu z Newtown Wisła wygrała 7:0.
Ostatnio z Walijczykami zmagała się Legia
10. Welsh Premier League (czy też po walijsku: Uwch Gynghrair Cymru) ma jedną profesjonalną drużynę – The New Saints. Zgodnie z oczekiwaniami wygrali oni pięć ostatnich mistrzostw.
11. The New Saints to tak naprawdę klub angielski, pochodzący ze Shropshire. Nie pytajcie. Zemsta za Cardiff i Swansea?
12. W barwach TNS gra Adrian Cieślewicz. W Bangor City FC Antoni Sarnowski, a Monmouth Town Safian Skupiński.
13. Sześć drużyn walijskich gra w angielskich strukturach – poza wyżej wymienionymi także Wrexham, Newport County, Colwyn Bay i Merthyr Town.
14. Wrexham założono w 1864 roku. To trzeci najstarszy profesjonalny klub świata.
15. Największy sukces walijskiego klubu w Anglii miał miejsce w 1927. Cardiff wygrało wtedy Puchar Anglii po meczu z Arsenalem. Jedynego gola strzelił Szkot, Hughie Ferguson.
16. Największym sukcesem reprezentacji Walii był udział w mundialu w 1958. Odpadli tam w ćwierćfinale po porażce z Brazylią 0:1. Po drodze pokonali między innymi Węgrów.
17. W tym meczu swoją pierwszą bramkę na wielkiej imprezie strzelił Pele.
18. Walijczycy awansowali wtedy w kuriozalnych okolicznościach. Swoją grupę eliminacyjną zakończyli na drugim miejscu za Czechosłowacją, czyli – odpadli. Ale powstało niesłychane zamieszanie, na którym skorzystali. Najpierw gry z Izraelem odmówiła Turcja w proteście za nie zostanie umieszczonym w grupie europejskiej. Później w grupie afrykańsko/azjatyckiej Egipt i Sudan odmówiły gry z Izraelem, a Indonezja nalegała na grę na neutralnym terenie. FIFA w tych okolicznościach dała Izraelowi walkowery, ale nie chciała, by ktoś awansował na mistrzostwa bez rozegrania jakiegokolwiek meczu. Dlatego utworzono baraż Izrael – Walia. Dlaczego Walia? Zadecydował los – losowano rywala ze wszystkich drużyn, które zajęły wówczas drugie miejsce. Najpierw wylosowano Belgię, ale ta odmówiła gry.
19. Wśród losowanych była również Polska, która wówczas do końca biła się o awans ze Związkiem Radzieckim.
20. Gwiazdą kadry Walii był wtedy John Charles, piłkarz Juventusu. Pamiętacie nieudaną przygodę Iana Rusha w Starej Damie? Można założyć, że ten transfer miał też fundamenty w pamięci o świetnej grze innego walijskiego napastnika – Charles strzelił dla Juve ponad sto bramek.
21. John Charles w 1957 pobił transferowy rekord za piłkarza z Wielkiej Brytanii podczas przenosin z Leeds do Italii. Kosztował 65 tysięcy funtów.
22. Walijczycy odwet na Brazylii wzięli dopiero w październiku 1991, kiedy pokonali u siebie Canarinhos 1:0. Z Brazylijczykami grali aż dziesięciokrotnie.
23. Przed tym meczem – 5 czerwca 1991 – Walia ograła mistrzów świata z Niemiec w eliminacjach do Euro. Niezła passa.
24. A jeszcze wcześniej zremisowała 25 maja z Polską 0:0 na stadionie Radomiaka. Nie można powiedzieć, by ich forma wówczas zwiastowała kolejne sukcesy.
25. Najbliżej awansu na finały byli w 1994 i 2004. O kwalifikacji do mistrzostw w Ameryce miał przesądzić jeden, ostatni mecz. Potrzebowali pokonać Rumunów u siebie. Przy stanie 1:1 Paul Bodin zmarnował karnego, a chwilę później Rumuni strzelili zwycięską bramkę.
26. W 2004 dostali się do play-offów, gdzie wylosowali Rosję. Wyniki: 0:0 w Moskwie i 0:1 w Cardiff przyćmiła afera związana z Yegorem Titowem, u którego wykryto doping. UEFA nie wyciągnęła konsekwencji.
27. Żaden gracz obecnej kadry nie ma na koncie meczów w rodzimej lidze.
28. W reprezentacji gra dziewięciu piłkarzy urodzonych w Anglii, a łapiących się do walijskiej kadry przez pochodzenie, na przykład dziadków. Są to Chester, Williams, King, Robson-Kanu, Williams, Edwards, Vokes, Abergele i dla odmiany Williams.
29. W 2010 Walia była na 112 miejscu w rankingu FIFA, za Koreą Północną, Irakiem, Mozambikiem, Cyprem, Grenadą, Syrią, Gambią, Kubą.
30. Chris Coleman przejął kadrę w wyjątkowych okolicznościach – w 2011 samobójstwo popełnił wcześniejszy selekcjoner, Gary Speed.
31. W 2011 żadna reprezentacja nie zanotowała większego skoku w górę rankingu FIFA niż Walia.
32. Chris Coleman trafił do jedenastki stulecia Crystal Palace. Jego karierę w 2001 zakończył wypadek samochodowy.
33. W 1997 był bohaterem kontrowersyjnego transferu – z Premier League do Division Two. Fulham finansował bogaty biznesmen Mohamed Al-Fayed, stać go było na zaproponowanie pieniędzy, które mogły skusić graczy z wyższych lig. Kosztował ponad dwa miliony funtów i pobił rekord transferowy Fulham. Z miejsca został kapitanem.
34. Aktorka Naomi Watts została honorową prezydent trzecioligowego walijskiego klubu Glantraeth. Jej matka mieszkała w pobliskim miasteczku Llangefni za młodu, przed przeprowadzką do Australii. Watts płynnie mówi po walijsku. (za Daily Mirror).
35. Walia to trzecia najstarsza federacja piłkarska świata. Swój pierwszy oficjalny mecz zagrała 25 marca 1876 przeciwko Szkocji w Glasgow – przegrali 0:4.
36. Do dziś największą klęską kadry jest 0:9 w Glasgow z 1878.
37. Ryan Giggs debiutował w barwach walijskich w Warszawie. Mecz U-21 w 1991, 2:1 dla Walii. Wcześniej rozegrał kilka meczów dla juniorskiej reprezentacji Anglii, w tym ogrywając rodaków 4:0.
38. Gareth Bale mało nie wyleciał z akademii Southampton, zaliczył też zesłanie do akademii Bath. Swego czasu kilku trenerów sugerowało, by się go pozbyć, a dać szansę innemu – wielkim problemem miał być niski wzrost gracza. Protestował George Prost, szef trenerów, i dopiął swego z korzyścią dla „Świętych”.
