Kolejka była wyjątkowo szybka, krótka i w miarę bezbolesna. Dwie murawy, na których grać się zwyczajnie nie dało, kolejna, na której wprawdzie udawało się kopać piłkę, ale o tej słynnej „grze” to jednak powiedzieć się można. Do tego mecz Jagiellonii z Pogonią, który – mimo że według naocznych świadków trwał przynajmniej 270 minut – nie przyniósł ani grama emocji, a co za tym idzie i grama kontrowersji.
Do analizy w niewydrukowanej tabeli zostaje ledwie pięć spotkań, z czego co najmniej dwa sędziowano kompletnie bez zarzutów. Jak żyć w tej nowej, nieznanej dla nas rzeczywistości bez pomyłek arbitrów? Czym się zająć, o czym pisać? Z odsieczą ruszyła ekipa z Chorzowa, sędzia Kwiatkowski i jego liniowi, którzy… nie zauważyli dwóch spalonych w jednej akcji, w dodatku zakończonej bramką. Dobrze, że Cracovia sobie poradziła, bo tak ewidentne skrzywdzenie gości było naprawdę bolesne dla każdego neutralnego widza. Wyniku jednak nie ma sensu szczególnie weryfikować, z 3:2 robi się po prostu 3:1.
Kontrowersji sporo było za to w meczu Górnika Zabrze z Lechem Poznań – przede wszystkim jeśli chodzi o dorobek kartkowy Golańskiego czy Szeweluchina oraz rzut karny po faulu na szarżującym Kędziorze. Naszym zdaniem – sędzia mylił się dość często. Upomnienie, gdzie należała się kartka, puszczenie gry, gdzie należał się faul. W newralgicznych momentach jednak podejmował decyzje… Może nie dobre, ale możliwe do uzasadnienia. Tak pojmujemy między innymi starcie w „szesnastce” zabrzan, gdzie to bardziej Kędziora złapał kontakt z rywalem niż odwrotnie. Ogółem więc w żaden sposób nie ruszamy tego wyniku, co nie oznacza oczywiście, że nie mamy zastrzeżeń do pracy sędziego Jakubika.
Hm… To wszystko? Już? Koniec? Sami jesteśmy zdziwieni, ale taka to była w końcu kolejka. Błyskawiczna i bezproblemowa – nawet mecze dublowały się tylko dwa a nie cztery razy.
