Nie wszystko złoto, co agent wpycha. Odpalamy szrotometr Weszło!

Czekał schowany gdzieś w skrzyni wrzuconej do najdalszego kąta szafy. Czekał właśnie na ten moment – by wyciągnąć go i zmierzyć, jak bardzo podatni prezesi, trenerzy i skauci okazali się na sugestie obrotnych agentów. Hochsztaplerów handlujących pirytem, wmawiających jednak uparcie, że na sprzedaż mają tylko i wyłącznie czyste złoto. Nasz weszlacki szrotometr, pozwalający w mgnieniu oka ocenić, z jak dużym natężeniem piłkarskich odpadów – tych nieznanych, ale i tych wcześniej znanych (a i czasami lubianych) – mieli do czynienia w klubach Ekstraklasy. Raz, dwa, trzy… Odpalamy!

LEGIA WARSZAWA

Sprzęt strzelecki z jakim wyrusza się na polowanie często determinuje jakość złowionej zwierzyny i to potwierdziło się w przypadku Legii. Hlousek, Nikolić, Prijović, Pazdan, Jędrzejczyk, Hamalainen… Przychodzili po to, by dać mistrzostwo na stulecie – i je dali. Przy okazji niemal w komplecie stając się kluczowymi postaciami zespołu zdobywcy podwójnej korony. Może poza Hamalainenem, który jednak już pod sam koniec sezonu, po kontuzji Prijovicia, poszedł lekko z formą w górę i nie ograniczał się tylko do wchodzenia w końcówce meczu z Lechem.

Mimo tego jednak nie sposób nie doszukiwać się rys, bo i tych z lupą specjalnie wypatrywać nie trzeba. Poszukiwania klasowego skrzydłowego skończyły się na Trickovskim i Aleksandrowie, którzy wyróżnili się w sumie tylko bałkańsko brzmiącymi nazwiskami. I tym, że w CV a to Brugia, a to Liga Mistrzów… No, ale generalnie jeden potwierdził, że bliżej mu do piłkarskiej emerytury tam, gdzie płaci się petrodolarami, niż powrotu do poważnego kopania. Drugi – że brak goli i asyst w Bułgarii nie był przypadkiem.

No i Branimir Galić.

– Kto kur…?

Chorwat Branimir Galić.

“Legia pozyskała skrzydłowego, którego kolejno nie chcieli Hajduk Split i RNK Split. Został umieszczony w drugoligowym NK Imotski, czyli na całkowitym piłkarskim zadupiu. Ale takim naprawdę całkowitym, powiedzmy że w naszych warunkach byłaby to Bytovia. Tam wcale krawatów nie wiązał, w poprzednim sezonie zanotował 20 meczów, ale tylko cztery w pełnym wymiarze czasowym. Zdobył dwa gole.”

No tak, w sumie norma że taki ktoś trafia do klubu chcącego dominować w lidze i rokrocznie grać o mistrzostwo.

Złote strzały: Nemanja Nikolić, Adam Hlousek, Michał Pazdan, Artur Jędrzejczyk, Aleksandar Prijović
Strzały poza tarczę: Ivan Trickovski, Branimir Galić, Pablo Dyego, Michaił Aleksandrow
Szrotometr Weszło: 3/10

PIAST GLIWICE

Nie ma się co oszukiwać – bez transferów Piasta nie byłoby wicemistrzostwa. Wymiana praktycznie całej kadry była wielką zagadką, początkowe męczarnie z Niecieczą i Ruchem zapowiadały, że przeszczep się nie udał, a organizm pacjenta go odrzucił, gdy nagle…

W tzw. międzyczasie zazdrość całej ligi zaczyna budzić dowodzona przez Vacka linia pomocy, ktoś gdzieś wspomina, że dwójka Nespor-Barisić to jeden z najbardziej niezawodnych duetów Ekstraklasy ostatnich lat, a Pietrowski i Mraz na wahadłach robią kilometrówki, których nie powstydziliby się w Bundeslidze. Rodzi się nawet określenie “Piastelona”.

Znacznie gorzej poszły zimowe łowy. Łotysz Karasausks nie miał nawet ochoty nauczyć się polskiego (Bartek Szeliga: – Wystarczy spojrzeć na przykład Artursa Karasausksa, który był u nas, ale za nic nie umiał ani słowa powiedzieć po polsku, angielskiego znał troszkę i nie przebił się, bo brak komunikacji uniemożliwił mu wejście do drużyny), a Maciej Jankowski… O ile w Wiśle apatyczny napastniko-pomocnik (ktoś to w ogóle potrafi zdefiniować?) od czasu do czasu zagrał jakąś niezłą piłkę, o tyle w Gliwicach – słabizna. Nie przypomnimy sobie celnego podania do przodu, choćby jednego udanego strzału czy dryblingu… Chyba tylko Martin Bukata jeszcze jakkolwiek rokuje.

Złote strzały: Martin Nespor, Marcin Pietrowski, Kamil Vacek, Josip Barisić, Patrik Mraz, Mateusz Mak
Strzały poza tarczę: Maciej Jankowski, Karol Angielski, Arturs Karasausks
Szrotometr Weszło: 3/10

ZAGŁĘBIE LUBIN

Spojrzeliśmy na nasz szrotometr i na pierwszy rzut oka myśleliśmy, że coś jest nie tak. Tak nisko? Ale co tu się dziwić, skoro najgorszym transferem okazał się być Luis Carlos, po którym nawet my, zwykle sceptyczni, spodziewaliśmy się czegoś ekstra. Przecież w Zawiszy i w Koronie potrafił sam rozrywać boki obrony. W Lubinie? Kicha. Zupełnie, jakby dawno nie widziany syndrom Lubin Shore jeszcze gdzieś tam unosił się w powietrzu i dopadł go w najmniej oczekiwanym momencie.

Były za to trzy złote strzały. Jedna dziewiątka (Martin Polacek) i dwie dziesiątki, w sam środeczek tarczy. Starzyński i Dąbrowski wyrośli na liderów swoich formacji, a wykupienie tego pierwszego powinno być potraktowane tak priorytetowo, jak wykupienie… tego drugiego rok temu. Bez nich banda Stokowca traci jakieś 50% jakości, bez nich nie byłoby podium i pierwszych pucharów od dziewięciu lat. Od czasu odpadnięcia ze Steauą na drodze do Champions League.

Złote strzały: Martin Polacek, Maciej Dąbrowski, Filip Starzyński
Strzały poza tarczę: Luis Carlos
Szrotometr Weszło: 1/10

CRACOVIA

Trudno mówić dobrze albo źle o transferach drużyny, której sukces opierał się w 90% o zawodników, którzy byli już dla trenera Zielińskiego dostępni w poprzednim sezonie. Dobrze wprowadzili się Sandomierski z Wójcickim, ale jednak pierwsze skrzypce grał Cetnarski. Obok niego Rakels. Jendrisek. Kapustka. Niedoceniany Dąbrowski…

Zimowe okienko? Najlepiej pominąć je milczeniem. Szukając przyczyn słabszej wiosennej dyspozycji “Pasów”, wymienialiśmy je jako jeden z głównych powodów.

“Florin Bejan przychodził jako solidny stoper z ligi rumuńskiej, Anton Karaczanakow z łatką efektywnego skrzydłowego rozgrywającego świetny sezon w Bułgarii. Tomas Vestenicky – z opinią sporego talentu, choć jeszcze nie na ligę włoską, to na Ekstraklasę już na pewno, natomiast Hubert Adamczyk miał być raczej przyjemną dla ucha melodią przyszłości.

Przepowiednia sprawdziła się tylko w przypadku tego ostatniego. Miał być zawodnikiem nie na teraz i faktycznie – nie dostał od Zielińskiego ani jednej szansy, bo trudno tak mówić o minutce z Lechem.”

Złote strzały: Grzegorz Sandomierski, Jakub Wójcicki
Strzały poza tarczę: Anton Karaczankow
Szrotometr Weszło: 3/10

LECHIA GDAŃSK

Spodziewacie się pewnie całego eseju na temat niegospodarności i palenia pieniędzy polityki transferowej Lechii, ale w tym sezonie w Gdańsku nieco przystopowali. No, dobra, 16 nowych nazwisk na przestrzeni dziesięciu miesięcy to nadal nie jest sytuacja w pełni normalna, ale na pewno bliższa rozsądnemu zarządzaniu kosztami niż choćby rok temu, gdy dwa okienka pozwoliły na zwiezienie nad morze 27 nowych twarzy. Pewnie gdybyśmy zorganizowali quiz i pokazywali wam ich zdjęcia, połowy nawet byście nie skojarzyli…

Mniej nazwisk, ale za to trochę więcej jakości. Serio. Wiemy, że to brzmi nierealnie względem tego, do czego nas przyzwyczajono, ale cholera jasna – właśnie tak jest. Michał Mak? Sporo bardzo dobrych momentów, gdy sam ciągnął ten wózek do przodu, szczególnie jesienią. Flavio Paixao? Dużo porządnych meczów, widać że odnalazł się w ofensywnej strategii Nowaka. Kuświk? Początek słabiutki, ale swoje nastrzelał. Krasić? Z początku cień zawodnika sprzed lat, z każdym meczem wiosną odzyskujący swój blask, do tego stopnia, że teraz trudno rozpisywać drugą linię Lechii bez niego. Chrapek? Maloca? Kovacevic? Również nie sposób się przyczepić.

Oczywiście w tak wielkim koszu musiały się znaleźć i jabłka z robaczkiem w środku, jak choćby Martin Kobylanski, który zaraz będzie musiał ruszyć reanimować karierę jeszcze niżej, gdzieś na drugoligowe klepiska, czy Neven Marković, prawdziwy talizman Lechii w meczach, w których zagrał:

– 90 minut z Koroną, remis 0:0
– 90 minut z Piastem, porażka 1:2
– 90 minut z Cracovią, porażka 0:3
– 83 minuty z Lechem, porażka 0:1
– 90 minut z Pogonią, porażka 0:1

Mimo wszystko ciecz w szrotometrze osiada na nieszczególnie wysokim poziomie.

Złote strzały: Milos Krasić, Flavio Paixao, Aleksandar Kovacević, Michał Mak, Mario Maloca
Strzały poza tarczę: Martin Kobylanski, Neven Marković
Szrotometr Weszło: 3/10

POGOŃ SZCZECIN

Pogoń jest chyba jedynym klubem, w którym uniknięto jakiejś większej wpadki. Jakiegoś transferu śmierdzącego na kilometr, jakiegoś skazywania się na użeranie z gościem, którego w szatni wita pomruk: “ej, on nadal tu jest?”.

Może i Gyurcso nie zawojował ligi wiosną, ale czy ktoś z was byłby na tyle odważny by powiedzieć, że nie stać go na więcej w kolejnej rundzie i że to kompletny niewypał? Może i Dwaliszwili nie strzelał tylu bramek co w swoim najlepszym, warszawskim okresie, ale czy można rzec, że był kompletnie bezużyteczny? Może i Słowik nie bronił przez cały sezon, ale czy gdy wskoczył do bramki, nie uratował przypadkiem kolegom tyłka w paru sytuacjach? I tak dalej…

Udało się za to zalać cementem tyły. Jak w starej piosence “prawy do lewego”, tak tutaj jest “łysy do łysego”. Wyszło naprawdę zacnie, przez długi czas to właśnie obrona sklejona przez szczecinian była tą najszczelniejszą w kraju.

Złote strzały: Jarosław Fojut, Jakub Czerwiński
Strzały poza tarczę: brak
Szrotometr Weszło: 2/10

LECH POZNAŃ

To właśnie dokonania Lecha na transferowym poletku skłoniły nas do napisania tego tekstu, zresztą poznaniakom i ich zdobyczom poświęciliśmy ostatnio osobny tekst o wiele mówiącym tytule “Cztery okienka bez sukcesu, ale Lech się nie poddaje“. No to przypomnijmy:

“– Sisi – porażka,
– Vladimir Volkov – porażka,
– Denis Thomalla – klęska,
– Arnaud Djoum – klęska,
– Nicki Bille Nielsen – na razie rozczarowanie,
– Abdul Aziz Tetteh – ujdzie,
– Muhamed Keita – klęska,
– Tamas Kadar – początek beznadziejny, ale ujdzie,
– Darko Jevtić – jest potencjał, ale brakuje konkretów,
– David Holman – porażka.

Generalny bilans jest – hm – tragiczny? Na pewno nie jest on akceptowalny, jeśli mówimy o klubie, który chce gonić TOP50 Europy. No a nie słyszeliśmy, by w Lechu takie plany porzucono.

Skauting, komitet transferowy – przecież w pewnym momencie o Kolejorzu można było mówić w kategoriach wzoru w naszych realiach. Nawet jeśli trochę na siłę to wszystko pompowano, to tę pracę broniły nazwiska. Od czasu do czasu trafił się jakiś Zapotoka, ale generalnie było dobrze. No a od dwóch sezonów Lech ma ogromne problemy i zauważcie jedno – nie tylko ze znalezieniem graczy pokroju Stilicia, Rudnevsa, Kriwca, Hamalainena czy nawet Tonewa, a takich, którzy potrafiliby wnieść do drużyny tyle co Arajuuri, Douglas czy Lovrencsics. Brakuje nie tylko strzałów w dziesiątkę, ale też w dziewiątkę, ósemkę, siódemkę… Jeśli do miana najlepszego zagranicznego transferu czterech ostatnich okienek pretendują Kadar z Tettehem, no to jest bardzo źle. Co najmniej połowa klubów Ekstraklasy – włącznie z tymi, które mają mniejsze możliwości – wyszukała w tym czasie kogoś lepszego.”

Złote strzały: brak
Strzały poza tarczę: Denis Thomalla, Sisi, Vladimir Volkov
Szrotometr Weszło: 7/10

RUCH CHORZÓW

Zachodzimy w głowę, tak jak przed sezonem, tak i teraz: po cholerę Fornalikowi był ten Lenartowski. Gość zagrał 121 minut przez cały sezon, teraz zresztą ma podobno dostać w Chorzowie nowy kontrakt, a przecież od dawna widać, że temu facetowi wszystkie atuty dawno wypadły z plecaka. Młodym wiekiem (28 lat) się już nie zasłoni, nawet w naszej lidze… InStat Index? 59. miejsce wśród środkowych pomocników w naszej lidze po fazie zasadniczej.

Generalnie jednak nie sposób się do Ruchu przyczepić. Jakichś spektakularnych wtop – poza Lenartowskim, którego ekstraklasowy status inny niż “bezrobotny” będzie nas zawsze niezmiernie dziwić – nie było, ale i złotych strzałów jak na lekarstwo. Solidność, solidność i jeszcze raz solidność. Oczywiście poza Stępińskim, który odpalił jak fajerwerki na Sylwestra.

Złote strzały: Mariusz Stępiński
Strzały poza tarczę: Artur Lenartowski
Szrotometr Weszło: 2/10

WISŁA KRAKÓW

I jak tutaj bezkrytycznie oceniać te wszystkie w punkt trafione wzmocnienia – Mączyńskich, Wolskich, Małeckich, Cierzniaków, Ondrasków – gdy na pozycji najdroższego zawodnika znajduje się kupiony za wielkie jak na Wisłę pieniądze, bo około 400 tysięcy euro Brlek? Gość, który miał upłynnić grę. Dyktować tempo. Sprawić, że “Biała Gwiazda” zyska nowe możliwości w rozegraniu. I jednocześnie gość, którego kolejni trenerzy zwyczajnie zlewają. Jedyne 90 minut zebrał u Pawłowskiego przeciwko Podbeskidziu, Wdowczykowi tak się spodobał, że w jedynym meczu gdy trener wystawił go w pierwszym składzie, na drugą połowę już nie wybiegł. I tak skończył swój sezon.

Ale niech jeden Brlek nie zaciemnia naprawdę przyjemnego obrazu wiślackich transferów. No bo poza nim i może Pietrzakiem, naprawdę trudno znaleźć zawodnika, który wchodząc do składu nie podwyższyłby poziomu, albo przynajmniej nie potrafił zagrać przyzwoicie. Popović może nie był wirtuozem, ale gdy na pozycji trenera panowała stabilizacja – czyli na początku za Moskala i pod koniec za Wdowczyka – nie był gościem śpiącym w ostatniej ławce i zbierającym pały, gdy tylko ktoś wezwie go do tablicy.

Złote strzały: Rafał Wolski, Patryk Małecki, Zdenek Ondrasek, Radosław Cierzniak, Krzysztof Mączyński
Strzały poza tarczę: Petar Brlek, Rafael Crivellaro, Witalij Bałaszow
Szrotometr Weszło: 3/10

ŚLĄSK WROCŁAW

Proporcja 50:50 na papierze wystawia ludziom odpowiedzialnym za transfery generalnie średnie świadectwo, ale byłoby niesprawiedliwym ocenianie, że ludzie ze Śląska spisali się jedynie przeciętnie. Zacznijmy jednak od tego dziegciu. Historia Igora Tyszczenki we Wrocławiu to dobry temat na kolejny odcinek “Ktokolwiek widział? Ktokolwiek wie?”, bo po 160 minutach nagle zapadł się pod ziemię, a jego kompani – Węgier Gosztonyi i Czech Gecov… Cóż, najpierw o obu słyszeliśmy trochę dobrego, a później wybiegli na boisko. Przy odrobinie szczęścia mogą wkrótce zahaczyć na dłużej w jakiejś Miedzi Legnica.

To teraz czas na nieco miodu. Bence Mervo i Ryota Morioka to z perspektywy czasu wielkie wzmocnienia, kto wie czy nie na wagę wicemistrzostwa Polski grupy spadkowej 10. miejsca. Oczywiście kawał roboty odwalił w Śląsku Mariusz Rumak, ale poukładanie zespołu, mając w szatni zawodnika idealnego do gry na dziesiątce i napastnika harującego na całej długości i szerokości boiska (zobaczcie TUTAJ (KLIK)) miał mimo wszystko trochę łatwiej.

Przegląd Sportowy już zdążył przypomnieć, ile na poprzednich królach strzelców mundialu U-20 zarabiały ich kluby i o ile my z liczeniem wirtualnej kasy byśmy jednak trochę zaczekali, o tyle Węgier w Śląsku zasłużył na miano prawdziwego odkrycia i niewątpliwie na to, by zdecydować się wykupić jego kartę zawodniczą ze Sionu. I wraz z Morioką budować na nim ofensywę na kolejny sezon.

Czyli – w sumie dobrze, że we Wrocławiu nie zrazili się do piłkarzy, którzy na mistrzostwach świata U-20 osiągnęli sukces (Gecov był wicemistrzem)…

Złote strzały: Lasza Dwali, Bence Mervo, Ryota Morioka
Strzały poza tarczę: Marcel Gecov, Igor Tyszczenko, Andras Gosztonyi
Szrotometr Weszło: 5/10

JAGIELLONIA BIAŁYSTOK

Na papierze Jagiellonia wcale nie miała w tym sezonie jakoś mocno gorszej paki od tej z poprzednich rozgrywek, a jednak mając w pamięci tamto podium nie potrafiła załapać się nawet do ósemki. Lato wyglądało w wykonaniu białostocczan nad wyraz rozsądnie, w miejsce odchodzących Pazdana, Gajosa, Tuszyńskiego i Dzalamidze pozgarniano wyróżniające się postaci z naszej ligi – Alvarinho, Vassiljeva, Cernycha, Tomasika. Większość transferów dograno już na początku okresu przygotowawczego, a niektóre wręcz przed rozpoczęciem przygotowań…

I okazało się, że jedynym wartym więcej niż funt kłaków był Góralski. Nie Vassiljev (choć miał parę dobrych momentów), który miał dyrygować grą ze środka pola, nie Alvarinho skuteczny do bólu w Zawiszy, nie Cernych który ciągnął za uszy Łęczną. Góralski.

A potem przyszła zima i obrano zupełnie inny kierunek. Zagadki z zagranicy. Na przykład: komu i jakim cudem w oko wpadł Matija Sirok? Toż to prawdziwa sensacja XXI wieku…

Złote strzały: Jacek Góralski
Strzały poza tarczę: Fiodor Cernych, Alvarinho, Matija Sirok
Szrotometr Weszło: 6/10

KORONA KIELCE

Jakim cudem to się udało? No, nie mamy pojęcia. Marcina Brosza mieliśmy za trenera, który mimo że osobowością nie zmiażdży swojego przeciwnika na konferencji prasowej, a charyzmą nie porwie swoich ludzi do boju jak trener Tuluzy, ale na piłce zna się wyjątkowo.. Owszem, potrafi zrobić wynik ponad stan, ale żeby z gościa, który w drugiej lidze belgijskiej nie łapał się do składu, zrobić naprawdę przyzwoitego obrońcę, w dodatku ganiającego od pola karnego do pola karnego i wsadzającego te swoje długie, patykowate nogi tam, gdzie zanosi się na pewną bramkę dla rywali… Tego przewidzieć się po prostu nie dało.

A był jeszcze przecież złoty strzał z Cabrerą, który wystrzelił znikąd, umknął skautingowi Piasta, który z niższych lig hiszpańskich jeszcze dwa lata temu wyciągał połowę populacji Półwyspu Iberyjskiego, by wykręcić na początek wiosny serię podobną do tej, z jaką do naszej ligi wbijał się razem z drzwiami i futryną Nemanja Nikolić.

Z Gabovsem czy Wierchowcowem takich cudów już nie było, ale jakiegoś kolosalnego wstydu też nie przynieśli. Przy Broszu wybronił się nawet Bartosz Rymaniak zwany dotychczas Rymaniakiem Trojańskim.

Złote strzały: Airam Cabrera, Pape Djibril Diaw
Strzały poza tarczę: brak
Szrotometr Weszło: 0/10

TERMALICA BRUK-BET NIECIECZA

Gdy już traciliśmy nadzieję, że któryś z naszych klubów wpuści towarowy ze stacji “Szrotowo Główne”, swe podwoje otworzyć na oścież postanowiła Termalica.

Postanowili, że tak jak Legia będą mieć swojego Nikolicia? Mieli do tego pełne prawo.

Postanowili udowodnić, że Elvis żyje? Mieli do tego pełne prawo.

Postanowili sprawdzić na własnej skórze, czy każdy napastnik z Łotwy to potencjalnie drugi Rakels? Mieli do tego pełne prawo.

A koniec końców Ekstraklasę uratował im stary wyga Wojtek Kędziora, tych wszystkich Vladislavsów, Stefanów i Elvisów sadzając na dobre na dupie. Wciąż mamy jednak nadzieję, że “Słoniki” się nie zrażą, bo wobec spadku zabrzańskiego Górnika, w nich największa nadzieja na to, że ananasów zawsze będzie nam pod dostatkiem.

Złote strzały: Wojciech Kędziora, Bartłomiej Babiarz
Strzały poza tarczę: Vladislavs Gutkovskis, Stefan Nikolić, Elvis Bratanović
Szrotometr Weszło: 8/10 

GÓRNIK ŁĘCZNA

Wypisaliśmy sobie te złote strzały, parsknęliśmy śmiechem, po czym… wcale nie zabraliśmy się za ich wykreślanie. Jakim cudem duet Śpiączka-Świerczok można w tych kategoriach oceniać? A to akurat bardzo proste:

Świerczok: 7 goli, 3 asysty
Śpiączka: 9 goli, 2 asysty

Trudno przypuszczać, że bez wejść Śpiączki, najlepszego jokera Ekstraklasy, udałoby się w najwyższej klasie rozgrywkowej pozostać. Świerczok? Gość nosi głowę gdzieś w ziemskiej stratosferze, ma o sobie mniemanie na poziomie Zlatana Ibrahimovicia, ale na Łęczną jest skrojony idealnie. Czasami irytował, ale przez tę swoją nadmuchaną do granic możliwości pewność siebie nie zrażał sięm gdy nie potrafił wcelować w bramkę. Nadal strzelał, nadal próbował i w końcowym rozrachunku wypracował aż dziesięć bramek. W większości klubów – idealny materiał na największy niewypał, a dla nas na kilka porządnych szyderek w trakcie sezonu, gdy znów wypali, że w Ekstraklasie, to on czuje się jak w juniorach. A tutaj? Naprawdę złoty strzał.

Dla równowagi – kitów nie zabrakło, oj nie. Marquitos nie strzela już Realowi, a w najbliższym czasie w sumie nie bardzo zanosi się na to, by miał pokonywać kogoś innego, niż bramkarz Victorii Żmudź w czwartoligowych rezerwach. Dziugas Bartkus? Szkoda farby na klawiaturze na takiego parodystę, który Łęcznej, gdzie byli już przecież i Rodić, i Prusak, i od biedy Socha, był potrzebny jak piach Beduinom.

Złote strzały: Jakub Świerczok, Bartosz Śpiączka
Strzały poza tarczę: Marquitos, Kamil Poźniak, Dziugas Bartkus
Szrotometr Weszło: 7/10

GÓRNIK ZABRZE

Prawdziwy ewenement. Creme de la creme gównianego skautingu. Ekhem… “Skautingu”. Na naszym szrotometrze – 10 na 10 i widać wyraźnie, że ciecz wskazująca poziom walczy o to, by wydostać się poza urządzenie. W ciągu roku, a w zasadzie nieco ponad pół roku, bo mówimy o dwóch kolejnych okienkach, Górnik potrafił ściągnąć:

– Bramkarza, który nie łapie strzałów
– Obrońcę Dwóch obrońców Trzech obrońców, którzy nie umieją bronić
– Pomocnika, który w niczym nie pomógł
– Napastnika, który nie strzela bramek. A w zasadzie to dwóch

Mało? Wiecie, że w powyższej wyliczance wciąż nie pojawił się jeszcze mister spadek, Maciej Korzym? Że słowem nie wspomnieliśmy o Pawle Golańskim, który nagle zapomniał jak się gra w piłkę (i chyba przy okazji „trochę spuchł”)? Że Kwiek i Steblecki, których za formę z wiosny rozsmarowalibyśmy w każdym innym klubie jak marnej jakości dżemik, w sumie byli najjaśniejszymi punktami tego całego naboru?

– Gdy runda jeszcze trwała, zaczęliśmy ostro pracować. Wiedzieliśmy, na jakie pozycje potrzebujemy wzmocnień, a na jakie – zawodników mogących być konkurencją dla tych, których w kadrze już mamy – mówił w styczniu na łamach katowickiego Sportu Piotr Przeniosło, specjalista do spraw sportowych w klubie z Zabrza, cytowany niedawno przez portal Roosevelta81.pl. Przyznacie, brzmi groteskowo.

Złote strzały: brak
Strzały poza tarczę: Maciej Korzym, Jose Kante, Michał Janota, Sebastian Przyrowski, Marcis Oss, Paweł Golański, Ken Kallaste
Szrotometr Weszło: 10/10

PODBESKIDZIE BIELSKO-BIAŁA

W zasadzie nie można powiedzieć, żeby Podbeskidzie naściągało jakiegoś kompletnego szrotu i żeby to właśnie nowi byli winni tego, że Bielsko po kilku latach w elicie straciło Ekstraklasę. W porównaniu z zabrzańskim złomowiskiem, tutaj można było zebrać może ze dwa kontenery produktów marnej jakości.

Można co prawda powiedzieć, że skoro ściąga się i obsadza w trzech głównych rolach gości, którzy przez trzy lata spuścili niezależnie od siebie sześć razy pięć różnych drużyn, to nie sposób skończyć inaczej, ale akurat do Zubasa czy Mójty pretensji mieć nie można. Obaj zagrali sezon życia, podobnie jak choćby Mateusz Szczepaniak, na którym jednak interesu zrobić się nie udało, bo pomyślano tylko o wypożyczeniu. Co innego Krystian Nowak, z którym na stoperze katastrofa goniła katastrofę. W całym sezonie Podbeskidzie zebrało w cymbał pięcioma (lub więcej) bramkami cztery razy. W trzech z tych meczów na stoperze grał Nowak. Przypadek?

Wysoko nie możemy też ocenić paru innych agentów. Fabian Hiszpański z hiszpańską piłką ma – jak się okazało – tyle samo wspólnego, co Karol Angielski z angielską. A że był taki gość jak Lukas Janic, pamiętacie? No my właśnie też nie za bardzo…

Złote strzały: Mateusz Szczepaniak, Emilijus Zubas, Adam Mójta
Strzały poza tarczę: Krystian Nowak, Oleg Wieretiło, Lukas Janić
Szrotometr Weszło: 6/10

fot. FotoPyK / 400mm.pl