W 2001 roku przeniósł się do ligi ukraińskiej. Kiedy równolegle o ofercie stamtąd dowiedział się Grzegorz Król, nawet nie chciał o niej słyszeć. W sumie trudno się dziwić – Ukraina kojarzyła się wówczas z prowincją, a sam Szachtar znany był głównie z tego, że na jego stadionie tuż pod fotelem prezesa wybuchła bomba. Okazało się, że na Ukrainie można nieźle się dorobić, a i pograć na całkiem niezłym poziomie.
Mogło dziwić, że na Ukrainę za taką kasę (sześć milionów złotych) odchodzi akurat on. Lewandowski nie miał za sobą nawet debiutu w reprezentacji, grał w Groclinie, który lata świetności miał dopiero przed sobą, w lidze się wyróżniał, ale…. aż tak, by trafić do klubu, który miał aspiracje na Ligę Mistrzów? Jak się jednak okazało, skauci z Doniecka mieli nosa. Mariusz został w stolicy Donbasu dziewięć lat, później także wcale nie zamierzał ruszać się gdzieś z Ukrainy – karierę dokończył w Sewastopolu.
Tak na marginesie, ciągnęło go w rejony niebezpieczne. Wskutek walk w Doniecku ucierpiał przecież stadion, a Sewastopol to klub z siedzibą… na Krymie.
Ukraina okazała się strzałem w dziesiątkę także pod względem finansowym. Za wygrany mecz w Lidze Mistrzów można było dostać nawet i sto tysięcy dolarów. Oczywiście na głowę. Taki gest miał multimilioner Rinat Achmietow, ale możemy przypuszczać, że skoro latał samolotem wyposażonym w jacuzzi, salę konferencyjną czy bibliotekę, niespecjalnie bolało go serce. Premie dostawało się naturalnie od razu po meczach, a wynosiło się je w foliowych reklamówkach. Kto wie, być może premia za wygranie Pucharu UEFA to jakiś rekord wśród polskich piłkarzy – „Cycuś” dostał za ten sukces 400 tysięcy euro.
Nic dziwnego, że ustawił się jak król i dziś mieszka w Dubaju, udowadniając kolegom po fachu, że życie po życiu wcale nie musi oznaczać szybkiego wyzerowania konta, depresji i pracy w klubach pokroju Wiernej Małogoszcz.
