Najlepsze okienko we Włoszech od lat?

Za nami najciekawsze okienko we Włoszech ostatnich lat. A czy najlepsze? Odpowiedź na to pytanie dostaniemy za co najmniej kilka miesięcy. Masa transferów wewnętrznych, góra pieniędzy wydawana na gwiazdy europejskiej piłki i ściąganie talentów z całego świata. Ten fakt sprawia, że jaramy się startującym właśnie sezonem Serie A. Zebraliśmy najciekawsze ruchy transferowe w jednym miejscu. 

DIEGO GODIN

Wolny transfer -> Inter FC

Po Urugwajczyka Inter robił podchody już od kilku sezonów. Aż w końcu udało się i – co ważne – ściągnął go za darmo. Nikt nie ukrywa, że to Diego ma być nowym liderem defensywy, ale włodarze mediolańskiej ekipy widzą w nim również mentora. Mentora, przy którym swoją gamę umiejętności poszerzyć ma Milan Skriniar. Trzyletni kontrakt dla 33-latka robi wrażenie. Godina na spokojnie można zaliczyć do grupy najlepszych stoperów na świecie ostatnich kilku lat. Popełnia mało błędów, w Atletico wzorowo wywiązywał się z funkcji kapitana. Swoją drogą, Nerazzurri bardzo lubią kierunek madrycki – transfer Godina to po Mirandzie, Simeone, Forlanie, Maniche’u czy Serenie kolejny ruch na linii Atletico-Inter.

Włoskie media są zgodne – Inter Antonio Conte ma grać trójką z tyłu. Obok Godina oraz Skriniara występować będzie najprawdopodobniej Stefan De Vrij. Pole do popisu jest spore i w mediolańskiej drużynie widzimy poważnego rywala dla Juventusu w walce o Scudetto. Mercato mieli kapitalne, a Godin jest jego okraszeniem. U Nerazzurrich widać głód sukcesów.

MATTHIJS DE LIGT

Ajax -> Juventus FC

Trzeci największy transfer w historii Serie A, zaraz po Ronaldo i Higuainie (odpowiednio 117, 90 i 85 milionów – za Transfermarkt). Spodziewaliśmy się, że Holender wyjedzie z Amsterdamu, aby rozwijać umiejętności musiał wejść na sam szczyt europejskiej piłki. Cała saga z jego udziałem trwała bardzo długo. Mówiono o Barcelonie, PSG, Manchesterze United. Atmosferę podgrzewał fakt, iż agentem 20-latka jest Mino Raiola.

To już trzy z ostatnich czterech sezonów, kiedy Juventus na jakiegoś zawodnika wykłada ponad 80 baniek. Jasna deklaracja, że turyńczycy z zespołu aspirującego, jak byli postrzegani w ostatnich latach, zmienili się w potentata. Mistrzostwa Włoch to za mało. Fajnie jest ogłaszać sukcesy w domu, gdzie cała rodzina może nosić na rękach, natomiast twoja renoma eksploduje, gdy osiągniesz i pochwalisz się nimi na mieście. I nie można się dziwić głosom, które twierdzą, że ten transfer można stawiać na równi z przejściem do Juve samego Cristiano Ronaldo.

Dla De Ligta ten transfer jest idealny. Trafia na uniwersytet gry obronnej, gdzie jego wykładowcą zostanie inny wybitny stoper, Giorgio Chiellini. Holender do Włocha pasuje charakterologicznie, obaj mają olbrzymie serducho do gry, obaj daliby się pociąć za klub, który dał im szansę. Dodatkowo Matthijs trafia do drużyny, której styl powinien przypominać Ajax. W tej ekipie pod wpływem Sarriego zmieni się bardzo dużo. Za dobrze go znamy i wiemy, że on nawet w Gnojowniku Kurzeszyn postawiłby na kreatywną grę podaniami.

W tym przypadku nie widzimy innego scenariusza – De Ligt błyskawicznie zostanie kluczowym zawodnikiem Juventusu.

GIANLUIGI BUFFON

Wolny transfer -> Juventus FC

Jego obecność w naszym zestawieniu jest wyłącznie symboliczna, nie ma co się oszukiwać. Choć Gigi pokazywał wielokrotnie, że nadal może być dobrym bramkarzem, do Juventusu wraca jako zmiennik dla Wojtka Szczęsnego. I to nas z jednej strony cieszy. Takich osobowości w calcio nigdy za wiele, poza tym to tylko pokazuje, jak mocną pozycję u Sarriego, a wcześniej u Allegriego miał Polak. Z drugiej jednak smuci, albowiem patrzeć na etatowego ławkowicza Buffona? No nie, coś tu po prostu nie gra.

Najprawdopodobniej będzie to ostatni sezon w zawodowej karierze Gigiego. Łzy będą leciały w hektolitrach na jego ostatniej konferencji. 41-letni golkiper połapie trochę minut z Lecce czy innym Hellasem, ale to nie będzie to samo. Za rok z o tej porze, Gianluigi zamiast brać udział w przygotowaniach przed sezonem, wypłynie na sam środek jakiejś ładnej zatoki w Monte Carlo prywatnym jachtem, odpali cygarko, naleje do kieliszka pół-wytrawne czerwone wino i będzie rozmyślał nad tym, w jaki melanż uderzy wieczorem. Brakuje mu ośmiu spotkań to pobicia rekordzisty Maldiniego i tyle szans dostanie.

GIANLUCA MANCINI

Atalanta -> AS Roma

Jego dane osobowe może nie za wiele wam mówią. Nazwisko tak – Roberto Mancini, wiadomo, świetny trener. Jednak o Gianluce nie jest jeszcze (jeszcze!) głośno, w europejskiej piłce wśród wielu tulipanów, róż czy krokusów, traktowany jest jak mlecz. Mancini rozegrał 270 minut na młodzieżowych ME w czerwcu, jest również współautorem awansu Atalanty do Ligi Mistrzów i najlepszego sezonu w historii ekipy z podmediolańskiego Bergamo.

Mancini nie ma czasu na aklimatyzację, zbieranie doświadczenia w zespole Giallorossich. Musi szybciutko wejść w buty Kostasa Manolasa, w innym wypadku defensywa Romy będzie wyglądać jeszcze śmieszniej niż w poprzednim sezonie, a to – uwierzcie – olbrzymie wyzwanie. 23-latek obok siebie zastanie albo Juana Jesusa, albo Federico Fazio. Czyli wszystko wskazuje na to, że czasami Mancini będzie musiał robić za dwóch.

KONSTANTINOS MANOLAS

AS Roma -> SSC Napoli

Koulibaly-Manolas. Ten duet w ubiegłych rozgrywkach jawił się fanom spod Wezuwiusza jako mokry sen. Obaj panowie należą do czołówki stoperów na całym świecie. Żaden z nich nie ma problemów z grą piłką. Obaj dobrze ja wyprowadzają. I Manolas ma sprawić, że Neapol w mgnieniu oka zapomni o Albiolu i o wpadkach defensywnych z ostatniego roku.

Wymiana Hiszpana na Greka to trochę tak, jakbyście po jeździe w piętnastoletniej Skodzie przesiedli się do Mercedesa GLE. Na spokojnie można oczekiwać radykalnej zmiany w grze defensywy. Będzie miał kto naprawiać błędy, których Mario Rui raczej nie uniknie.

Oprócz umiejętności w defensywie, zarówno Manolas, jak i Koulibaly świetnie czują się w powietrzu pod bramką przeciwnika. Aż człowiek może żałować, że Kostas nie trafił na San Paolo, gdy trenerem „niebieskich” był Maurizio Sarri. Pięćset schematów rzutów rożnych, a w szesnastce dwóch kolosów – może dzięki temu walka o mistrzostwo nabrałaby więcej sensu?

RADJA NAINGGOLAN

Inter -> Cagliari 

Powrót Radjy do Cagliari jest nie tylko jednym z większych transferów, choć to wypożyczenie, ale również najbardziej zaskakującym. W Mediolanie mieli go dość, co też nie może stanowić wielkiej niespodzianki. Belg na początku przygody z Interem wyglądał solidnie. Grał swoje, Inter też wówczas wiódł prym w Serie A, ale od pewnego momentu ta formuła się wyczerpała. Spalletti stracił cierpliwość do Nainggolana, zresztą sam zawodnik raczej nie próżnował w stolicy Lombardii. Jego notoryczne eskapady do mediolańskich kasyn nie przeszły bez echa. To wszystko się zgadza, natomiast zjazd do piętnastej drużyny zeszłego sezonu Serie A?

W tym momencie futbol zjeżdża na drugi plan. Partnerka życiowa Radjy, Claudia, pochodzi z Sardynii. Żona od jakiegoś czasu walczy z rakiem, więc ten transfer umożliwia Nainggolanowi bycie jak najbliżej ukochanej kobiety.

W świetle tej sytuacji, kompletnie nieważny jest ciekawy koncept włodarzy Cagliari na budowę drużyny. Do zespołu Rolando Marana dołączyli m.in. Nahitan Nandez, Marko Rog, Alberto Cerri czy Sebastian Walukiewicz. Jeżeli ktoś lubi zakochiwać się w danych ekipach na jeden sezon, „rossoblu” mogą być rewelacją.

ISMAEL BENNACER

Empoli -> AC Milan

Żal było patrzeć na spadające z Serie A Empoli. Zespół, który może całościowo wyglądał słabo, ale w swoich szeregach miał naprawdę kilku ciekawych zawodników. Oprócz solidnych wyrobników (Rade Krunić), byli też potencjalni panowie piłkarze – Hamed Traore i Ismael Bennacer. Gdy Algieria sięgnęła po triumf w Pucharze Narodów Afryki, wiedzieliśmy, że to po podpis tego ostatniego ustawi się największa kolejka wśród europejskich gigantów.

Bennacerem interesowało się Napoli, ale do konkretów nie doszło. Arsenal również chciał przywitać z powrotem Ismaela, który do Londynu pierwszy raz trafił w 2015 roku, lecz szybko z niego zrezygnowano. W końcu najlepszy zawodnik PNA popisał kontrakt z Milanem, gdzie rządy rozpoczynał Marco Giampaolo.

No i umówmy się – jak na razie Milan nie dokonał żadnego bajecznego transferu, więc to Bennacerem można jarać się najbardziej. Koleś może być idealną „ósemką”, a przypominamy, że ma dopiero 21 lat. Jeżeli Giampaolo wyciśnie z niego co najlepsze, „Rossoneri” mogą zyskać pomocnika na lata, nawet na dekadę. Pod wieloma względami świetny transfer.

Algierczyk uwielbia pojedynki. W tamtym sezonie Serie A wygrywał ich średnio około siedmiu na mecz. Oprócz tego drybling, podania. To są jego największe atuty. W zasadzie gdyby nie numer na koszulce, już teraz ogłosilibyśmy transfer lata w Milanie. Ismael dostał „czwórkę”, czyli liczbę, którą dostał w spadku od Jose Mauriego. W sezonie 16/17 wybiegał z nią Rodrigo Ely. Nie wiecie, kim oni są?  Ach, no właśnie.

ROMELU LUKAKU

Manchester United -> Inter FC

Drugi największy transfer lata w Serie A, zaraz po Matthijsie De Ligcie. Najdroższy zawodnik w historii Interu Mediolan. No i dobrze, że ten rekord w końcu został pobity, bo to trochę wstyd, że w tak dużym klubie przed przyjściem Belga najwięcej kasy wydano w sezonie 99/00, na Christiana Vieriego.

Lukaku nadal jest zawodnikiem, który swój prime ma przed sobą. Jedynie 26 lat na karku, w seniorskiej karierze zdobył około 200 bramek, dorzucił 70 asyst i brązowy medal z mundialu. Chwalimy Beppe Marottę za taki ruch, ale prawdę mówiąc, to był mus. Z Mediolanu wyleciał Ivan Perisić, Mauro Icardi robi karierę w show-biznesie i na sesjach zdjęciowych z Wandą Narą. A kto zna Antonio Conte, ten wie, że u niego w życiu są trzy pewne rzeczy: śmierć, podatki, 3-5-2. Szybko stało się jasne, że z samym Lautaro Martinezem i młodziutkim Sebastiano Exposito to Inter może pograć co najwyżej w picipolo. Dlatego jego azjatyccy włodarze sięgnęli głębiej do kieszeni, zadzwonili do Manchesteru i kupili Lukaku, który Old Trafford i tak chciał opuścić. Za ponad 65 milionów euro Romelu zawitał na San Siro.

Z Belgiem jest jeden, dość duży (dosłownie) problem – chłopak uwielbia siłownię, jeść chyba też, bo jak wszedł na wagę w Mediolanie, to lekarze przecierali szkła od okularów z wrażenia. 105 kilogramów! Rozumiecie, 105 kilogramów! Conte ta sytuacja nie przypadła do gustu. Żąda, żeby Lukaku we wrześniu było trochę mniej. Dlatego z Romelu na początku sezonu może być różnie.

ADRIEN RABIOT

PSG -> Juventus FC

Nadal jesteśmy w szoku, że saga z udziałem Adriena Rabiot i jego matki-menedżerki Veronique w końcu zakończyła się. I to z realnym happyendem, a nie upychaniem synka gdzie popadnie. 24-letniego Francuza przejął Juventus i widzimy tu sytuację win-win. Turyńczycy akurat nie narzekają na nadmiar „ósemek” w klubie, co zresztą obnażył zeszły sezon. Pod tym względem mistrz Włoch wyglądał kuriozalnie. W środku pola biegał Blaise Matuidi, który od przeszło roku zapomniał, jak się gra w piłkę.

Ale czy to nie tyczy się również Rabiota? W końcu Adrien w 2019 roku zagrał dla PSG tyle, ile my, nasi rodzicie, dziadkowi, kuzyni oraz wy, drodzy czytelnicy. I to razem wzięci. Można mówić, że Francuz trenował we własnym zakresie, na siłowni, bla, bla, bla. Na początku może brakować mu czucia odległości, piłki. Juventus tym ruchem za dużo nie ryzykuje, natomiast rodzina Rabiot o wiele więcej. Jeżeli nie daj Boże ten transfer nie wypali, Adrien po akcjach swojej matki będzie miał problem ze znalezieniem kolejnego klubu z topu.

NICOLO BARELLA

Cagliari -> Inter FC

Media już ochrzciły go mianem „białego Allana” i podobieństw jest naprawdę wiele. Zachowuje się jak wygłodzony bulterrier spuszczony ze smyczy, świetny w defensywie, mocny w odbiorze, do tego bardzo młody i Włoch z krwi i kości. Dzięki tym wszystkim rzeczom Nicolo stał się łakomym kąskiem na rynku. Do Chelsea chciał go ściągnąć Maurizio Sarri, potem Barella był już jedną nogą w Neapolu i Romie, ale na sam koniec wjechał Inter z grubą ofertą dla Cagliari. Na razie pomocnik jest wypożyczony za 12 baniek do stolicy Lombardii, ale po sezonie 19/20 uaktywni się klauzula wykupu w wysokości 25 milionów euro.

Dla Interu oznacza to kolejne wielkie wzmocnienie. Środek pola z Barellą, Sensim, Brozoviciem, Vecino, i Gagliardinim na papierze wygląda świetnie. A Nicolo do stylu Conte pasuje idealnie. W Juve miał Vidala, w Chelsea Kante, w Interze w ich buty wejdzie 22-latek. Ciekawosta – idolem Barelli był Dejan Stanković. Jak przyznał na łamach Corriere dello Sport, uwielbiał go za ciągłą grę na sto procent.

AARON RAMSEY

Wolny transfer -> Juventus FC

Walijczyk wybudował swój pomnik na Emirates Stadium w Londynie. Zagrał ponad 300 meczów w barwach „Kanonierów”, strzelił wiele ważnych goli m.in. w Derbach Północnego Londynu i na sam koniec zdecydował, że czas zrobić krok w przód. Nikt do Aarona nie ma pretensji, ładnie się pożegnał, nie odstawiał żadnych cyrków przy negocjacjach kontraktowych. W końcu w tym roku skończy 29 lat, przed nim trzy, może cztery lata gry na wysokim poziomie. Ostatni dzwonek, żeby wyjechać i spróbować osiągnąć coś więcej niż kwalifikacja do Ligi Mistrzów.

Juventus umie w wolne transfery. To już kolejny rok, w którym są mistrzami polowania. Ramsey trafia do Turynu w podobnej sytuacji do Rabiota. Obaj będą walczyć o miejsce w składzie na „ósemce”. W perspektywie będą grali razem, ale na razie Sarri jest zakochany w Khedirze, a Pjanić jest nie do ruszenia. Aaron potrzebuje chwili, aby dojść do pełni sprawności, na pole position wystartuje Adrien.

HIRVING LOZANO

PSV Eindhoven -> SSC Napoli

Dziwimy się, że dopiero teraz Lozano odszedł z PSV. O jego transferze mówiło się dużo rok temu. Przed mundialem, w trakcie mundialu i po mundialu. Jednak nikt nie zdecydował się w tamtym momencie na wykupienie go z Holandii. Wiele klubów może żałować, albowiem tego lata Meksykanin wylądował w Neapolu za 38 milionów euro. Rozsądne pieniądze za 24-latka, który miał takie liczby:

sezon 18/19 – 21 goli, 12 asyst

sezon 17/18 – 19 goli, 11 asyst

sezon 16/17 – 18 goli, siedem asyst

Hirving zachwycił też na samych mistrzostwach świata. Wszyscy raczej pamiętamy jego zwycięską bramkę zdobytą przeciwko Niemcom, później zanotował asystę w starciu z Koreą Południową i to w głównej mierze dzięki niemu Meksyk wyszedł z grupy.

Teraz w końcu ma swój upragniony transfer do ligi z europejskiego top5. Temat Napoli grzany był również w całym zeszłym sezonie i w końcu ten ruch został sfinalizowany. Nikt nie ukrywa, że Lozano ma być spadkobiercą Jose Marii Callejona, który powoli schodzi ze sceny. Jeżeli Ancelotti nauczy 24-latka gry w defensywie, a ten będzie miał choć w połowie podobne liczby do tych z Holandii, to szykuje nam się transferowy hit.

ELJIF ELMAS

Fenerbahce -> SSC Napoli

Największy macedoński talent w historii i to nie jest nasze zdanie, a tamtejszych mediów. Elmas mając 17 lat brał czynny udział w MME w Polsce. Przed samym turniejem zadebiutował w SENIORSKIEJ kadrze Macedonii przeciwko Hiszpanii. Włodarze Fenerbahce ściągnęli go za równowartość ekwiwalentu, czyli nie wzięli raczej kredytu. Eljif ma dopiero 19 lat, we wrześniu skończy 20, a w dorosłej piłce ma na swoim koncie prawie sto występów. Młokos, jasne, ale z gigantycznym, kosmicznym doświadczeniem jak na ten wiek.

Elmas rozkochał w sobie cały Neapol dzięki świetnemu występowi z Marsylią. Zastąpił tam Zielińskiego, który złapał jakiś delikatny uraz. Ciężko będzie Eljifowi wejść do pierwszej jedenastki, kolejka jest całkiem spora, a świat widział łatwiejszych rywali niż trio Zieliński-Ruiz-Allan. Nie wykluczamy scenariusza, w którym Macedończyk wskakuje do składu i swojego miejsca nie oddaje. Diament w każdym calu.

FRANCK RIBERY

Wolny transfer -> Fiorentina

Musieliśmy umieścić Francka w tym zestawieniu. Francuz, oprócz posuchy w ostatnich sezonach w Monachium, wykręcił bajeczne liczby w Niemczech, na spokojnie możemy nazwać go legendą. Dlatego zdziwiło nas, że tak mało klubów było nim zainteresowane w letnim okienku transferowym. Mówiło się o powrocie do Francji, ale ostatecznie Ribery wylądował u Vincenzo Montelli we Florencji.

Zaskoczenie? Tak. Trudno rozstrzygać czy okienko Violi można zapisać na plus, czy na minus. Do Fiorentiny dołączyli również m.in. Kevin-Prince Boateng, Erick Pulgar, Pol Lirola oraz Milan Badelj, ale chyba nikt nie ma wątpliwości, iż zdecydowanie najważniejszym ruchem było zatrzymanie Federico Chiesy w zespole. Tercet z przodu Chiesa-Boateng-Ribery robi wrażenie. Tylko czy Montella odpowiednio ich poustawia?

fot. NewsPix.pl