Chyba tylko agenci Mulder i Scully mogliby znaleźć odpowiedź na pytanie, czy Cracovia z dzisiaj i Cracovia sprzed tygodnia to wciąż ta sama drużyna. Pamiętacie mundialowe magnesy Podolińskiego? Macie w głowie te wszystkie mądrości o systemie 3-5-2? Dzisiaj trener Cracovii może powiedzieć, że jego piłkarze w końcu zagrali na miarę tych taktycznych opowieści, jakimi mamił nas jeszcze pół roku temu. Późno, bo późno, ale jednak. W 19. kolejce Cracovia ograła Koronę i pierwszy raz zanotowała zwycięstwo na wyjeździe.
Chcielibyśmy napisać, że właśnie zobaczyliśmy najlepsze Pasy w tym sezonie. Z bilansu 0-3-6 nagle zrobiło się spektakularne (ha!) 1-3-6, ale w końcu musimy jednak trochę spasować, bo w Kielcach tylko pierwsza połowa podchodziła pod słowo „najlepsze”. Jaroszyński obijał poprzeczki, Budziński zanotował z cztery otwierające podania, a Nykiel zagrał taką piłkę do Rakelsa, że wystarczyło tylko dołożyć nogę. Tak w ogóle przypadek Łotysza jest zabawny. Już wszyscy wmówili chłopu, że się nie nadaje, a on od kilku tygodni naprawdę daje radę. Dzisiaj znowu gol, znowu kilka dobrych akcji i tak naprawdę miano jednego z bohaterów.
Oczywiście wszystko, co najlepsze w Cracovii zaczynało się u Budzińskiego. Zwrot w lewo, zwrot w prawo. Kilka naprawdę doskonałych piłek plus akcje, po których goście powinni do przerwy wygrywać 3:0. I na tym właściwie kończymy zachwyty. Cała Cracovia – nawet, jeśli jest dobrze, to w końcu musi być też źle. Wycofana, broniąca wyniku w końcu dała się capnąć Trytce i do końca drżała o wynik. Swoją drogą: szkoda nam Tarasia. Niby już drużyna odzyskała jakiś rytm, niby zanotowała kilka dobrych wyników, a tamten tydzień i ten znowu dramat. – Nie wyszliśmy z szatni – powiedział w przerwie Paweł Golański i w zasadzie to zdanie puentuje mecz.
Cracovia wygrywa na wyjeździe. Kończmy rundę. Gaśmy światło.
