Droga od postrachu bramkarzy do zawodnika pokpiwanego w przypadku Ronaldo – tego brazylijskiego – naznaczona była kolejnymi kilogramami. Które sprawiały, że słowem na „p”, którego używało się w jego przypadku najczęściej nie było słowo „piłkarz”, a raczej „pączuś”. Co z tego, skoro nawet u schyłku kariery, gdy zdecydowanie łatwiej było go przeskoczyć niż obejść, dalej potrafił wyczyniać z piłką cuda?
Oczywiście każdy, kto pamiętał, co „Il Fenomeno” wyczyniał choćby na początku swojej przygody z Realem Madryt, gdy dynamiką i odejściem na kilku metrach potrafił sobie stworzyć dodatkową przewagę, mógł być zawiedziony tym, jak te cechy szybko zaczęły u niego zanikać po opuszczeniu Madrytu (a nawet jeszcze w trakcie gry dla „Królewskich”). Ale są rzeczy, których wybitny piłkarz nigdy nie zapomni. Jak nawinąć, jak dostrzec złe ustawienie bramkarza, jak posłać widowiskowy lob za jego plecy. Taki jak ten w meczu Corinthians z Santosem.
