Wyciąg na szczyt czy kula u nogi? Ile obcokrajowcy dają Ekstraklasie?

Obcokrajowcy w Ekstraklasie. Niektórym najchętniej dalibyśmy kopa w dupę i dożywotnie zakazy stadionowe, na szczęście są i tacy, którzy bronią ich dobrego imienia. Ocenić każdego z osobna i wydać werdykt: szrot or not? Łatwizna. Poszliśmy więc o krok dalej. Sprawdzamy, jak stranieri spisują się w grupie, gdy w mniejszym lub większym stopniu opiera się na nich drużynę.

W ostatnich latach bywały bowiem nawet sytuacje, w których piłkarze spoza Polski stanowili większość zawodników puszczanych do boju przez trenerów w konkretnych rozgrywkach. Rekord ostatniego pięciolecia należy do krakowskiej Wisły, która z Lameyem, Jaliensem czy Genkowem na murawie, a Robertem Maaskantem na ławce miała podbić Champions League. Ostatecznie jako ustępujący mistrz Polski wylądowała na 7. miejscu w lidze i do dziś nie może pozbyć się finansowej czkawki z tamtego okresu.

Równo w połowie zatrzymał się też licznik Zagłębia Lubin rok później. Miedziowi zebrali wtedy u siebie prawdziwy skład węgla i papy, a czołówka listy wstydu wygląda następująco: Godal, Reina, Bilek, Tunczew, Widanow, Lira. Konsekwencje w postaci spadku przyszły dopiero rok później, gdy zamiast walczyć o pozostanie perły wśród tych wszystkich odpadów, Costy Nhamoinesu, dokooptowano kolejnych artystów ze spalonego teatru pokroju Elvedina Dzinicia czy Johana Bertilssona.

W obu klubach wyciągnięto jednak wnioski, a obecnie liczba rodzimych graczy jest w nich znacznie wyższa, po zaciągi zagraniczne sięga się zaś z dużo większą wstrzemięźliwością. Dość powiedzieć, że w Zagłębiu jest ich o ponad połowę mniej, a cztery lata od pamiętnego dwumeczu z APOEL-em, liczba grających w Wiśle stranierich spadła z 15 do zaledwie 5. Obyło się bez ubytków na jakości – Zagłębie tak wysoko jak po jesieni nie było od bardzo dawna, a i miejsca osiągane przez klub z Krakowa w ostatnich sezonach ani razu nie były gorsze od tego wywalczonego z piętnastką Maaskanta. Dopiero w obecnym wyniki Białej Gwiazdy drastycznie się pogorszyły i akurat tutaj jako pierwsze na myśl przychodzi właśnie zagraniczne nazwisko. Stilić.

Reklama

Jakości, jaką w Krakowie, a wcześniej również w Poznaniu dawał Bośniak, nie sposób kwestionować. Absolutny top, gdy mówimy o obcokrajowcach w naszej lidze i koronny argument w rękach zwolenników szukania poza granicami kraju. Lechowi, który Stilicia wynalazł dla Ekstraklasy trzeba zresztą przyznać, że miał nosa do zagranicznych wzmocnień. Bez nich o mistrzostwo wywalczone rok temu byłoby dużo trudniej. Liczba obcokrajowców w klubie w mistrzowskich rozgrywkach była bowiem najwyższa na przestrzeni ostatnich sześciu lat, a swój wkład w wywalczenie tytułu miało aż czternastu graczy. Wśród nich tak kluczowi jak Sadajew, Douglas, Arajuuri czy przede wszystkim Hamalainen.

Fin spróbuje teraz obronić mistrzowski tytuł z Poznania w Legii, która również bardzo często korzystała ze stranierich. Co prawda przejechała się nie raz na ananasach pokroju Kehlara, Antolovicia, Mezengi, Blanco czy Novo, ale też ciężko wyobrazić sobie dwa tytuły mistrzowskie z rzędu bez udziału Ljuboji, Kuciaka czy Radovicia. O ile pierwsze mistrzostwo w 2013 roku zdobyto jeszcze przy dużej przewadze Polaków (16 do 9), o tyle obrona tytułu przypadła już w udziale 13 stranierim.

Lech i Legia to jednak kluby, w których fundusze na transfery i skauting pozwalają na więcej, dlatego też obcokrajowcy sprowadzani do Poznania i Warszawy zwykle są już graczami już pozytywnie zweryfikowanymi w nieco słabszej lidze lub znajdującymi się w trudnym momencie kariery, ale dysponującymi rozpoznawalnym nazwiskiem.

Tych drugich sporo znalazło się też w kadrze Piasta Gliwice na ten sezon. Efekty widać od razu. Z drugiej strony trzeba też zauważyć, że gdy kadra przesycona była wynalazkami z zagranicy, Piastunki pikowały w dół, ocierając się nawet o strefę spadkową.

Reklama

Jeśli jednak bliżej przyjrzeć się kadrze obecnego lidera z ostatnich dwóch lat, nie sposób nie zauważyć dużego nagromadzenia hiszpańsko-portugalskich „erasmusów”/kumpli Angela Pereza Garcii (niepotrzebne skreślić). Bo trudno piłkarzami nazwać Rabiolę, Nikiemę czy Amine Hadja Saida. Gdy zaś stawiano na Polaków uzupełnionych piłkarzami z południa Europy – głównie Czech, Słowenii i Słowacji – wypaliło doskonale. Brosz wszedł z taką ekipą do Ekstraklasy, a później również do pucharów, a to co w obecnie robi z nią Latal to po prostu majstersztyk.

Wyciąganie wniosków z własnych błędów świetnie poszło natomiast w Szczecinie i Krakowie – Pogoń i Cracovia z najniższą liczbą obcokrajowców od lat w tym momencie biją się o podium, podczas gdy trzy sezony temu obie te ekipy musiały do samego końca bić się o utrzymanie. Pogoni z wyrobami djoussopodobnymi udało się uciec spod topora, Cracovia ze swoją parszywą trzynastką została wyrzucona za ekstraklasowe drzwi na zbity pysk. Od tamtej pory oba kluby regularnie idą w górę i nie sposób nie dostrzec związku takiego stanu rzeczy z ograniczoną co najmniej o połowę liczbą stranierich. Nie wspominając już o odkryciu dla ligowej piłki rodzimych perełek – Kapustki, Dąbrowskiego, Zwolińskiego czy Czerwińskiego.

Na odstawieniu zagranicznych nabytków świetnie wyszli swego czasu również w Kielcach. W sezonie 2011/2012 Korona wykręciła wynik mocno ponad stan – 5. miejsce na finiszu rozgrywek, ze stratą zaledwie 8 punktów do mistrzowskiego Śląska Wrocław. Którego zresztą kielczanie pokonali wtedy zarówno u siebie, jak i na wyjeździe. Ilu obcokrajowców było do tego potrzebnych? Zaledwie trzech. Od tamtej pory kolonia z czterech stron świata sukcesywnie się powiększała, zajmując miejsca zawodnikom z polskim paszportem. Efekt? Korona na dobre ugrzęzła w dolnej połówce tabeli.

Przypadek? Ciężko o nim mówić, gdy bardzo podobny obrót sprawy przybrały także w Gdańsku. Najwyższe w ostatnich sześciu latach 4. miejsce osiągnięto z zaledwie 6 obcokrajowcami, zdecydowanie stawiając natomiast na talenty stąd – dość wymienić Tuszyńskiego, Frankowskiego czy Dawidowicza. Zmiana właściciela i większe fundusze miały sprawić, że jakość piłkarska jeszcze pójdzie w górę. Patrząc na to, gdzie dziś jest wymieniona trójka, a jak obecnie wygląda polityka kadrowa i gra Lechii, można nabrać co do tego wątpliwości.

W pozostałych klubach trudno szukać aż tak zdecydowanych tendencji, choć w kilku były sygnały, że opłaca się stawiać na naszych. W Podbeskidziu – podobnie jak w Lechii i Koronie – najlepiej było wtedy, gdy procentowy udział stranierich był najniższy, a o wyniki walczyli w większości Polacy. To wciąż tylko 10. miejsce, ale ani wcześniej, ani później Górale nie byli wyżej. Górnik Łęczna natomiast swój awans do Ekstraklasy wywalczył nie wtedy, gdy niemal 1/3 kadry stanowił zaciąg zagraniczny, a w momencie, kiedy ograniczono go do 4 bardzo dobrze przemyślanych nazwisk, skrojonych idealnie na potrzeby klubu z Lubelszczyzny: Mraz, Kozacuks, Bielak i Bożok.

O potędze tkwiącej w udanej i – co by nie mówić – szczęśliwej selekcji przekonali się też w Białymstoku. Najlepszy aż do poprzedniego sezonu rezultat z ostatnich lat, a więc 4. miejsce w 2011 roku wywalczono przy dużym udziale obcokrajowców, ale gdy mocno stawiano na nich w kolejnych latach, Jaga znajdowała się regularnie poza górną połówką tabeli. Hitem były lata 2012-2014, gdy na liście płac znalazł się mocno nieświeży dżemik: Rajalakso, Perovuo, Savalnieks, Kim, Gusić, Hanzel, Pejović… Z drugiej zaś strony udało się wyłowić cho
by Daniego Quintanę.

I to właśnie ze względu na takie nazwiska z pewnością nie warto zaprzestawać poszukiwań poza granicami kraju. Naszym prezesom zalecamy jednak natychmiastowy zimny okład na głowę, gdy tylko agent na stół wyłoży cv w obco brzmiącym języku. Jak pokazuje historia, zbyt wiele bezmyślnie zaakceptowanych aplikacji spływających z różnych stron świata rzadko okazuje się być bezawaryjnym wyciągiem na sam szczyt. Częściej to po prostu żelazna kotwica, której zbyt duży ciężar może szybko sprowadzić klub na samo dno.