PRASA. Nie tylko Kądzior zostaje. Piast odrzucił ofertę za Placha

Jarosław Bieniuk (były piłkarz Widzewa Łódź i Lechii Gdańsk): Bardzo pozytywne. Przede wszystkim był to okres po długim pobycie w Amice Wronki i kilku innych klubach. Jednak trafiając do Widzewa, zobaczyłem, że jest to klub, który ma za sobą olbrzymie sukcesy i zaplecze kibicowskie. Pierwszy raz się spotkałem z czymś takim, że klub ma fanów z trzech pokoleń. Pierwsze wychowało się na meczach Józefa Młynarczyka i Zbigniewa Bońka, gdzie klub świętował największe sukcesy. Moi znajomi, poznani w Łodzi opowiadali, że w tamtych czasach pan, który jeździł na taksówce, wydawał ostatnie pieniądze na bilety. Inny pan oddawał część renty, żeby pomagać klubowi. Druga grupa zaczęła kibicować Widzewowi w latach 90. Nazywam ich ekipą Marka Citki, bo nie da się ukryć, że panowała wówczas „Citkomania”. To są ludzie w moim wieku, którzy cały czas interesują się losami Widzewa. Niesamowita energia płynie z trybun. To kibice pomogli wygrzebać się drużynie z niższych lig i awansować do Ekstraklasy. Zawsze mam w pamięci duże wsparcie i energię, jaką dają fani Widzewa.

Dla pana pewnie frekwencja na meczach Widzewa nie jest żadnym zaskoczeniem, skoro widział to zainteresowanie od środka. Bez względu na okoliczności i poziom rozgrywkowy, w tej części Łodzi stadion wypełnia się do ostatniego krzesełka. Można mówić o fenomenie?

Tak, jest to niewątpliwie fenomen i trzeba to Widzewowi oddać. W Polsce zresztą nie tylko tu funkcjonuje podział na ultrasów, chuliganów i normalnych kibiców. Dwie pierwsze grupy zazwyczaj są na stadionie niezależnie od okoliczności, z trzecią grupą bywa różnie, często zależy to od wyników. W Widzewie jest inaczej, normalnych kibiców jest najwięcej. Myślę, że gdyby stadion miał pojemność 25 tysięcy, to także bez problemu by się zapełnił. Właśnie dlatego, że tych „zwyczajnych” kibiców nie brakuje.

Choćby z tego względu dobrze, że Widzew wrócił do Ekstraklasy, bo może drużyna Janusza Niedźwiedzia i jej mecze zainspirują resztę kibiców w kraju do przyjścia na stadion. Niestety wydaje się, że fani większości klubów są kapryśni. Jak to wyglądało, gdy pan grał w Widzewie?

Oczywiście też byli czasami kapryśni. Pamiętam, że gdy byliśmy na 6-8 miejscu w Ekstraklasie, to frekwencja była niższa, niż graliśmy o awans w I lidze. Wygrywaliśmy mecz za meczem i często na trybunach był komplet, a w Ekstraklasie euforia wyraźnie spadła, co przełożyło się na frekwencję. Zobaczymy, jak będzie tym razem. Oby Widzew się utrzymał, a być może powalczył o coś więcej. Trzeba jednak pamiętać, że teraz obiekt jest nowoczesny, wszystkie trybuny pod dachem, więc jest inny komfort. Nie wiem, co by się musiało stać, żeby stadion nie był zapełniony.

Mając zaledwie 17 lat, Filip Marchwiński został okrzyknięty jednym z największych talentów polskiej piłki. Od jego pięknej bramki w meczu z Legią minęły ponad trzy lata. Dziś młody piłkarz walczy o to, by wrócić do futbolu na wysokim poziomie.

Ścieżka wydawała się sprawdzona i optymalna, w końcu sami szefowie Lecha obliczali, że 95 procent chłopców, którzy wyjeżdżają w wieku 16–17 lat z Polski, traci szansę na poważną karierę. Wszystko wyglądało pięknie. Może zbyt pięknie, bo w pewnym momencie coś się zacięło. – Trudno powiedzieć, dlaczego tak się stało. Niektórzy rozwijają się szybciej, inni wolniej. Na pewno nie pomogła ogromna presja – uważa Żuraw.

Nie ma wątpliwości, że sam zawodnik od razu bardzo wysoko zawiesił sobie poprzeczkę. Od tej pory każde jego kopnięcie piłki było oceniane, a wybredna poznańska publiczność dołożyła swoją cegiełkę, krytykując go bardzo mocno po nieudanych próbach, jakby miał lat 35 i odcinał kupony od kariery, a nie dopiero ją zaczynał i potrzebował zrozumienia dla wahań formy charakterystycznych u nastolatków. Nie reagował też klub, nie bronił chłopaka, nie tłumaczył, że potrzebuje on czasu, co ze szkoleniowego punktu widzenia było niezrozumiałe. Zamiast grać więcej i więcej, zawodnik grał coraz mniej. W poprzednim sezonie wchodził tylko na ostatnie minuty. – Na pewno miał na to wpływ rozwój zespołu. Do Lecha przychodzili coraz drożsi i co za tym idzie – coraz lepsi zawodnicy. W momencie gdy Jakub Kamiński został podstawowym młodzieżowcem, w drużynie grali po prostu najlepsi – rozkłada ręce Żuraw.

Rozmowa z prezesem Wisły Płock, Tomaszem Marcem.

JAROSŁAW KOLIŃSKI: Przyjechałem, żeby zobaczyć, jak wygląda prezes lidera Ekstraklasy. I wygląda na uśmiechniętego.

TOMASZ MARZEC (PREZES WISŁY PŁOCK): Uśmiech po takim początku sezonu musi być. Co dla mnie najważniejsze – te dwa zwycięstwa nie były przypadkowe. Już od dawna powtarzaliśmy, że naszym celem jest, by Wisłę dało i chciało się oglądać. Styl gry miał być inny niż przez wiele naszych poprzednich sezonów w Ekstraklasie. Widać teraz, jaki potencjał jest w tym zespole, ale oczywiście nikt z nas nie chodzi z głową w chmurach, bo nie chcemy płakać za trzydzieści kolejek. Patrząc realnie, naszym celem w tym sezonie jest miejsce w górnej ósemce.

Dużą rolę w tych wynikach odegrał trener Pavol Staňo. Gdyby miał pan wskazać jedną cechę, za którą szczególnie go pan ceni, co by to było?

A mogę dwie?

Proszę.

Pracowitość i szczerość.

Czyli nie wszyscy trenerzy są pracowici i szczerzy?

Nie chodzi mi o porównania z innymi. Podoba mi się, że trener patrzy nie tylko na najbliższy mecz, ale interesuje go, co będzie za tydzień, dwa, za miesiąc. Sztab szkoleniowy praktycznie od rana do wieczora przesiaduje w klubie i pracuje. Chce mieć wszystko pod kontrolą. Członkowie sztabu, gdy tylko mają chwilę, pojawiają się na meczach akademii i rezerw. Pavol Staňo zagląda także na trening akademii, dzieli się swoją wiedzą z innymi trenerami. To jest budowanie tożsamości klubu. Widzę też, że wobec zawodników jest szczery i otwarty. Zbudował zespół, który sobie ufa.

Może wreszcie to będzie trener, który popracuje w Płocku dłużej? Bo w ostatnich latach Wisła dość często zmieniała szkoleniowców.

Nie ukrywam, że już po pierwszej rozmowie z nim ja i dyrektor sportowy Paweł Magdoń poczuliśmy, że nadajemy na tych samych falach. Dlatego nie zaproponowaliśmy trenerowi rocznej umowy z opcją przedłużenia, a od razu kontrakt do końca sezonu 2023/24. To pokazuje, że wiążemy z nim duże nadzieje. Jednocześnie, patrząc na pracę Staňo, zdajemy sobie sprawę, że może on bardzo szybko wypromować się do innego klubu lub np. reprezentacji Słowacji. Tego obawiam się bardziej niż utraty zaufania do niego. Ale oczywiście nie zamierzam teraz zawracać sobie tym głowy. Na tę chwilę mogę powiedzieć, że chciałbym, aby Staňo był naszym trenerem na lata. W końcówce poprzedniego sezonu przeżywaliśmy trudniejszy moment. Przegraliśmy trzy mecze z rzędu, ale szkoleniowiec wyszedł z tego „kryzysiku”, zmieniając treningi i w ostatnim meczu, ze Stalą Mielec (3:0), zagraliśmy jak z nut, co dało nam 6. miejsce w tabeli. To tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że dokonaliśmy dobrego wyboru, bo Staňo potrafi wyciągać wnioski ze swojej pracy.

Dyrektor sportowy Piasta, Bogdan Wilk o aktualnej sytuacji w klubie.

Mecz 2. kolejki z Rakowem mieliście przełożony. Dodatkowy czas potraktowaliście jako przedłużenie okresu przygotowawczego?

Niezupełnie. Dzięki temu wrócić może Damian Kądzior, który miał kontuzję. Te dwa tygodnie pomogą mu dojść pełnej dyspozycji.

Tylko czy Kądzior będzie nadal piłkarzem Piasta, skoro chce go Lech Poznań?

Odpowiedzieliśmy na oferty, uważając, że są za niskie. Nowych nie było i na tę chwilę Damian zostaje z nami.

Z kolei bramkarz František Plach miał odejść do Slovana Bratysława.

Też dostaliśmy propozycję, ale uznaliśmy, że jest za niska i taką przekazaliśmy odpowiedź. Jak w przypadku Damiana, teraz nie ma dla nas tematu. Franek zagrał z Jagiellonią i jest naszym piłkarzem.

To że odrzucacie oferty Lecha czy Slovana świadczy o tym, że czujecie się już dość mocnym klubem?

Pewnie coś w tym jest, ale nie jesteśmy bufonami. Pozostajemy skromni, nikt z nas nie deklaruje, że jesteśmy najlepsi. Jednak zbudowaliśmy pewną markę i mieliśmy prawo ocenić, że oferty za tak klasowych zawodników jak Franek i Damian są za niskie.

Dziś łatwiej jest namówić piłkarza na grę w Piaście niż kilka sezonów temu?

Tak, przecież jeśli zawodnik dostaje sygnał, że jesteśmy nim zainteresowani, od razu sprawdza, co to za klub. Polski nas zna, a cudzoziemiec poczyta o Piaście, podzwoni po znajomych, popyta, czy jesteśmy stabilni i wiarygodni. A u nas nie ma poślizgów. Może nie jest najwięcej, ale na czas. Do tego jeśli zobaczy, że niedawno byliśmy mistrzem, zajmujemy miejsca w czołówce, graliśmy w pucharach – bierze to pod uwagę. Patrzy też na to, że nie grają u nas zawodnicy anonimowi. Są Kądzior, Wilczek, Czerwiński, dopiero co był Świerczok. Liczy się też, że w Piaście można się wypromować. Valencia odszedł do Anglii, Dziczek do Lazio, Parzyszek do Frosinone. To powoduje, że zawodnik wie, iż Piast nie jest byle jakim klubem.

Chwila z… Dawidem Szulczkiem.

IZABELA KOPROWIAK: Lubi pan obalać mity?

DAWID SZULCZEK: Nie koncentruję się na tym. Jeśli tak się dzieje, to przypadkowo.

Jednym z takich mitów jest przeświadczenie, że w Ekstraklasie nie ma miejsca dla młodych trenerów.

Trend na młodość przychodzi do nas z Zachodu. Już kilka lat temu wiedzieliśmy to w Bundeslidze i nie mam na myśli jedynie Juliana Nagelsmanna. Pracuje tam wielu trenerów między 30. a 40. rokiem życia. W Polsce też idziemy w tym kierunku, chociaż moim zdaniem wiek i doświadczenie nie świadczą o umiejętnościach. Najważniejsza jest merytoryka.

Szklane sufity stawiamy sami?

Patrzę w górę i nie widzę szklanego sufitu, ograniczeń.

Ograniczenia to wymówka ludzi słabych?

Skoro Robert Lewandowski trafia do Barcelony, jest najlepszym napastnikiem na świecie, to znaczy, że nie ma rzeczy niemożliwych, że szklany sufit jest tylko w naszych głowach. Dziś żaden trener z Polski nie pracuje w renomowanym zagranicznym klubie, ale za jakiś czas może się to zmienić. Nie muszę to być ja, ale dlaczego nie miałby to być Łukasz Piszczek? Czy za 10 lat nie może prowadzić Borussii Dortmund? Skoro możemy latać na Księżyc, jeśli kiedyś ktoś wynalazł żarówkę, telefon, to nie ma czegoś takiego jak ograniczenia nie do przeskoczenia.

Warta pozwala ludziom działać?

Zdecydowanie tak. Wzięli mnie z drugiej ligi w ciemno, może usłyszeli kilka opinii, ale dali mi dużą swobodę.

Warta to wyjątek czy pokazuje trend, w którym zmierza nasza piłka?

Częściowo go obrazuje, ale jest też do tej sytuacji zmuszona. Z racji ograniczonych środków finansowych wiele osób, które mają popularne nazwisko, nie chce tu pracować. Przychodzą więc ludzie, którzy nie są jeszcze znani albo chcą się odbudować. Tak samo jest z piłkarzami, tak samo z trenerami, ludźmi wokół klubu.

Komfort rozleniwia, trudne sytuacje rozwijają?

Częściowo tak. Dlatego od momentu, w którym kończył się poprzedni sezon, dużo mówiłem o tym, że jak najszybciej potrzebujemy nowych zawodników. Nie chciałem, abyśmy utknęli w strefie komfortu, bo wtedy zderzenie z rzeczywistością może być bolesne.