Wolę zamykać się na kluczyk. Co chwilę słyszę groźby “chłopaki, dajemy go pod tramwaj!”

Jeśli ktoś mówi ci, że zrobił coś od zera – nie wierz mu i spójrz na to, co z amp futbol zrobił Mateusz Widłak. Pięć lat temu oglądał brazylijski film dokumentalny o amp. Pierwsza myśl: “świetna sprawa, napiszę o tym tekst”. Druga: “a w zasadzie czemu by tego nie rozkręcić w Polsce?”. W amp futbolu jeszcze wtedy nie działo się kompletnie nic. Totalne ściernisko. Pięć lat temu zebrał przez internet i ulotki chętnych do futbolu chłopaków bez kończyn w jedno miejsce – tak jak wy zbieracie swoich znajomych na orlika – i zorganizował trening. Po kilku miesiącach była to już reprezentacja Polski. Dla pieniędzy? Nie, bo do tej pory wychodzi na tym – mimo że jest prezesem polskiej i europejskiej federacji amp futbolu – gorzej niż na poprzedniej działalności. By mieć zajęcie ze względu na swój stan zdrowia? Też pudło, ma dwie nogi, mógłby śmiało rozkręcać sekcję klasycznej piłki. Czysta zajawka. Poznajcie Mateusza Widłaka, twórcę amp futbolu w Polsce i szefa European Amputee Football Federation. 

Nogi masz całe?

Całe, całe.

Nie boisz się o nie?

Groźby się zdarzają. Szczególnie jak gramy na treningach z trenerami w poprzeczki i uda mi się trafić – co nie zdarza się zbyt często – słyszę od razu “dawać go na stół, obcinamy nogę i bierzemy do drużyny!” albo “chłopaki, dajemy go pod tramwaj!”. Z trenerami czy fotografem zawsze zamykamy się na noc na kluczyk, lepiej nie kusić losu (śmiech). Ze mnie to i tak raczej wzmocnienia by nie było, ale trenerzy rzeczywiście mogą się obawiać.

Piłkarze kręcą szyderę ze swojej przypadłości?

Trenerzy twierdzą, że szatnia amp praktycznie nie różni się od klasycznej szatni. W zasadzie co chwilę są jakieś śmieszne sytuacje. Jeden z zawodników przyszedł kiedyś do szatni i powiedział, że urodziło mu się dziecko.

– A ile ma nóg? – usłyszał.

– No dwie.

– To nie twoje!

Żarty są na każdym kroku. Chowanie protez – klasyka gatunku. Pamiętam jak na naszych pierwszych mistrzostwach świata było takie hasło – chyba jakaś kampania – “pytajcie nas o wyniki, a nie o niepełnosprawność”. Wiesz, pisząc o sporcie niepełnosprawnych zawsze jest “jak sobie radzisz?”, “co ci to dało?”, po pewnym czasie może to irytować. Chłopaki podchwycili to hasło i mówią do dziennikarzy:

– Panowie, rozmawiajmy o sporcie! O wynikach!

A że to były dopiero nasze początki, trochę przegrywaliśmy. Nie jakoś boleśnie, podejmowaliśmy walkę, ale rezultatów nie było. 0:1, potem znowu 0:1… Chłopaki wychodzą do dziennikarzy i mówią:

– Panowie, pytajcie nas o niepełnosprawność, a nie o wyniki!

Zmieniłeś się jakoś przez te lata przebywając z niepełnosprawnymi?

Myślę, że tak. To trochę trywialne, ale – szczególnie na początku, kiedy były jakieś trudności – dawało mi do myślenia, że chłopaki bez nóg grają w piłkę nożną. Dlaczego ja mam w takim układzie nie zrobić tego czy tamtego, znaleźć sponsora, zorganizować turniej? Poza tym, od nich się można nauczyć radości z życia. Wielu z chłopaków otarło się o śmierć. Nie chcę się za nich wypowiadać, ale pojawiają się takie głosy z ich strony, że dopiero te wypadki, rak, traumatyczne wydarzenia umożliwiły im życie pełną życia. Wcześniej tego nie mieli. Sytuacje pozornie złe mogą być krokiem do przodu.

Fot. Bartłomiej Budny

Dopiero wtedy doceniasz to, co masz.

To jest dość ciekawa sytuacja, bo znalezienie się w sytuacji, w której nikt nigdy nie chciałby się znaleźć, dało im coś dobrego. Było etapem, który oni oceniają jako jakiś bodziec, impuls. Teraz to są szczęśliwi ludzie, którzy radzą sobie w życiu, często ponadprzeciętnie. Niektórzy mają swoje firmy, kapitan naszej kadry jest ratownikiem na basenie i uczy pływać. Po prostu po amputacji dalej robi to, co robił. Mamy też ratownika medycznego, inny chłopak z małej miejscowości jest dekarzem, robi dachy. Zawsze bardzo opalony jest. Opowiada, że żeby wejść na dach po drabinie musi mieć protezę. Tam jest tak gorąco, że ta noga mu płynie, proteza się ześlizguje i spada z dachu. Musi zejść, założyć ją, wejść od nowa. Chłopaki mają rodziny, dzieci, jeżdżą na nartach, serfują.

W to już aż ciężko uwierzyć.

No… ale tak jest.

Jak oni to robią? To chyba nie jazda na nartach, a narcie.  

Są dwie szkoły. Albo na jedziesz na jednej narcie i masz do tego specjalne nartokijki z dwoma małymi płozami, są też tacy którzy normalnie jeżdżą na jednej ze zwykłymi kijkami albo w protezie normalnie na dwóch. Da się. Niestety jeden drugiego namówił na narty i jeden chłopak od nas jakiś czas temu połamał dość poważnie swoją jedyną nogę. Powoli wraca na boisko, ale jasno zadeklarował, że to był jego ostatni kontakt z nartami.

Tak swoją drogą, w amp futbolu po takiej kontuzji chyba szczególnie ciężko wrócić. W klasycznej piłce przy urazie nogi wracając możesz lekko się wspomagać się drugą, bardziej ją obciążać, ten powrót do zdrowia wydaje się bardziej płynny.

Całkiem nieźle mu idzie. Noga poskładana, fizycznie jest nieźle, chyba głowa mu już też puściła, więc pewnie będzie grał. Moim zdaniem jest teraz lepszy niż był wcześniej przed kontuzją, a wcześniej był w składzie na mistrzostwa świata, więc nie był taki zły. To jest w ogóle problem piłkarzy, bo kiedy kontuzjujesz swoją jedyną nogę, pozostaje ci tylko wózek i czekanie na wyzdrowienie. Czasem – szczególnie na lidze – słyszy się z trybun:

– Ej! Nie fauluj! Przecież on ma tylko jedną nogę!

Obserwujesz przemiany od dołka do totalnego zaakceptowania tego co się stało?

Trafiają do nas ludzie w różnych sytuacjach życiowych, na różnych etapach, czasem nawet od razu po amputacji. Mamy chłopaka, który całe życie był piłkarzem i stracił nogę na motorze. Prosto ze szpitala przyjechał do nas na trening. Kiedy ktoś gra całe życie w piłkę, budzi się w szpitalu i patrzy na nogę, pierwszą myślą zwykle nie jest “jak ja teraz będę żyć?” tylko “jak ja teraz będę grał?”. Dzięki amp futbolowi mogą wrócić do rzeczywistości szatni, meczów, adrenaliny, nawet w wydaniu międzynarodowym.

W zasadzie to awans sportowy!

Chłopaki się śmieją, że grali po okręgówkach, a dzięki temu, że coś im się przytrafiło, od razu trafili do reprezentacji. To jest – jakkolwiek na to spojrzeć – reprezentowanie kraju, dla chłopaków to jest coś ważnego. Najważniejsze jest to, że ludzie uświadamiają sobie u nas, że życie się jeszcze nie skończyło. Wyśmieją cię w szatni, złapiesz trochę dystansu, widzisz, że można normalnie funkcjonować.

Jaka jest reakcja, gdy ktoś pierwszy raz ogląda amp futbol?

Klasyka gatunku. Kiedy komuś o tym mówisz, zapraszasz, nawet za pośrednictwem mediów, każdemu się wydaje, że “a, piłka niepełnosprawnych, fajnie, że kuśtykają, ale to pewnie żadne widowisko”. Potem jest szok. Biegają superszybko, sprawne akcje, woleje, główki, przewrotki…

Przewrotki?!

Część zawodników to potrafi. Wybicie z jednej kuli i wolej wysoko nad głową. Tak zresztą niestety straciliśmy gola w meczu o trzecie miejsce na mistrzostwach świata, to jest firmowe zagranie piłkarza, który nam to strzelił. Dynamika gry – to jest chyba w tym wszystkim najbardziej zaskakujące. Nasz fotograf Grzesiu Press zawsze się śmieje, że goni tych zawodników z aparatem i nie jest w stanie ich dogonić. Myślę, że dla zwykłego kibica emocje są takie same jak w zwykłej piłce.

Bartosz “Messi” Łastkowski (fot. Bartłomiej Budny)

Co jest najtrudniejsze na samym początku, gdy ktoś próbuje grać w amp futbol?

To zależy, czy był piłkarzem i stracił nogę, czy to wada wrodzona albo wypadek w młodym wieku.

No to weźmy najpierw pierwszą grupę.

Trenerzy mówią, że taki piłkarz zna taktykę, wie jak się ustawić, wie jak funkcjonuje szatnia, natomiast najciężej mu się przestawić na bieganie o kulach. Trzeba złapać sposób poruszania się. Nie wiem jaki to jest mechanizm, ale zwykle ludzie tracą nogi wiodące i to też nie pomaga, bo trzeba się uczyć precyzyjnie kopać.

Druga?

Oni już się “rodzą” z kulami, często w dzieciństwie grali z kumplami w piłkę, więc z motoryką nie mają większych problemów. To, czego muszą się nauczyć to dyscyplina taktyczna, funkcjonowanie na boisku i tak dalej. Jest jeszcze trzecia grupa – niepełnosprawni, którzy stracą nogę, a nie mieli wcześniej większej styczności ze sportem. Oni mają najciężej.

Lepszym piłkarzem będzie ten, który grał w piłkę czy ten, który zaczyna od zera?

Z dwóch najlepszych zawodników w Polsce – klasa światowa – jeden jest z wadą wrodzoną, drugi był dobrze zapowiadającym się piłkarzem i stracił nogę. Nie ma reguły. Czasem komuś na początku kompletnie nie idzie. O tego chłopaka, który robi teraz dachy, zawsze się baliśmy, czy w ogóle przyjdzie na następny trening. Nie było dnia bez spektakularnego upadku. Kiedy wchodził na boisko – po trzech minutach prosił o zmianę. Poszedł do drużyny ligowej, gdzie nie było żadnych rezerwowych. To było chyba impulsem dla niego i  teraz zaczął prowadzić sportowy tryb życia, jest jedną z wiodących postaci.

Ty próbowałeś z nimi grywać?

Jasne. Patrząc na chłopaków wydawało mi się, że to jest takie proste. Biorąc potem te kule do ręki byłem w szoku, że są one tak niestabilne. Te kule latają, nie jest to przedłużenie rąk. Czasami grałem z nimi na dwóch nogach, ale jak zacząłem odstawać, to zrezygnowałem (śmiech). Swoją drogą, gramy często sparingi z pełnosprawnymi. Kiedy gra u nas pierwszy skład, a naprzeciwko nie mamy drużyny zawodowej, zwykle są wyrównane mecze. Pamiętam jak oldboye jednego z klubów nie dawali sobie z nami rady. Można by pomyśleć, że odpuszczają. Ale w końcu zaczęli na siebie krzyczeć:

– Kurwa! Gramy z niepełnosprawnymi! Co to ma być?!

W końcu przegrali, a my mieliśmy świadomość, że grają na całego. Zresztą, inni też doceniają, jaki to wysiłek. Mamy w Bielsku 12-letniego zawodnika, który jest kibicem GKS-u Tychy. Poszedł kiedyś w ramach promocji na trening pierwszego zespołu. Piłkarze dostali kule i mieli biegać tak jak on. Nie sądzili, że to aż tak jest fizycznie wyczerpujące. Powiedzieli, że na sto procent to większy wysiłek trenować amp.

Jak znalazłeś trenera, skoro nie było tu wcześniej nikogo, kto grałby w amp?

Marek (Dragosz – red.) prosił, bym powiedział, że był konkurs i spośród milionów wybrałem najlepszego (śmiech). Wygooglowałem paru trenerów, odezwałem się do pięciu. Czterech było zainteresowanych, lecz nie mogli stawić się w tym terminie, który mi pasował. Marek powiedział, że też nie może, ale zrobi to. Założenie było takie, że jak się znajdą ludzie do gry, to zorganizujemy trening. Ktoś go po prostu musiał poprowadzić i tyle. Ja nie myślałem o tym, że to będzie reprezentacja. Byłem przekonany, że będzie trzeba uczyć chłopaków podstaw, tego jak kopnąć piłkę. Okazało się, że oni podstawy doskonale znają. Po prostu wzięli piłkę i zaczęli grać. Dzisiaj jak oglądamy wideo z pierwszego treningu  – to była tragedia. Ale wtedy wydawało nam się, że to magia. Marek był wówczas też prawdopodobnie jedynym trenerem w Polsce, który widział amp futbol w akcji. Dużo jeździł po Afryce, obserwował to w Sierra Leone. Ale to był raczej tylko taki smaczek, a nie jakiś wielki atut. Od początku złapaliśmy chemię. Na jednym z pierwszych treningów Marek powiedział:

– Słuchajcie, za rok są mistrzostwa świata. Ja nie widzę powodu, dlaczego mielibyśmy tam nie zagrać.

Od razu pomyślałem “nie no, co za wariata znalazłem, co on tutaj pieprzy, gość kompletnie odleciał”. Złożyło się tak, że wspólnym wysiłkiem na tych mistrzostwach jednak zagraliśmy.

Trener Dragosz jest samoukiem czy podpatruje kogoś?

Kontaktowaliśmy się z zagranicą, ale nie ma na razie żadnych wydawnictw międzynarodowych. Trzeba rzeźbić, próbować. Wzięliśmy chłopaka, który był piłkarzem, a teraz pracuje przy rehabilitacji ludzi po amputacjach. On pomagał Markowi przekładać ze zwykłej piłki to na amp futbol. Mówił, czego nie robić, by nie zaszkodzić chłopakom. Jak się okazało, to wcale nie jest takie trudne, jak Marek na początku myślał.

Fot. Bartłomiej Budny

Pamiętasz moment, w którym zakiełkowała ci myśl, by zorganizować trening amp? Pięć lat temu oglądałeś dokument o tej dyscyplinie i postanowiłeś zebrać ekipę.

Pamiętam. Doskonale pamiętam.

Niedługo będzie organizowany piąty AMP Futbol Cup, reprezentacja Polski jest jedną z lepszych na świecie, ty stoisz na czele europejskiej federacji amp futbolu. Gdyby ktoś ci wtedy o tym powiedział…

Nie no, pomyślałbym o takiej osobie to samo co o Marku, gdy wypalił o tych mistrzostwach. Historia tego wszystkiego jest niesamowita. Teraz współpracujemy z UEFA, zawodnicy grają mecze na Champions Festival a potem zbijają piątkę z Roberto Carlosem czy Luisem Figo, informacje o nas są na stronie UEFA… Jeszcze nigdy ta dyscyplina nie miała tak bliskich kontaktów z normalną piłką. Tyle udało się osiągnąć, a zaczynaliśmy od zera. Teraz staramy się zaszczepiać dyscyplinę w nowych krajach. Ostatnio udało nam się rozruszać ją w Holandii, Belgii i Grecji. Być może wkrótce wskoczymy siłą rozpędu na paraolimpiadę, uda nam się nawiązać współpracę z FIFA. Nikt tu nie spoczywa na laurach, dalej nam jest mało.

Jak wygląda takie zaszczepianie dyscypliny w nowym kraju?

Nie jest to takie trudne. Potrzeba tylko człowieka, który by chciał to robić. Ostatnio chłopak bez nogi z Grecji napisał do nas na Facebooku, że widział spoty i też chciałby grać. Zaprosiliśmy zawodników stamtąd i dwóch trenerów na zgrupowanie, porozmawialiśmy, czy jest potencjał i czy to ma sens. Trenerzy wymienili zdania, ja jako organizator z organizatorami, podzieliliśmy się wiedzą, jak to robić. Wrócili do siebie, zaczęli szukać zawodników. Plus naszej współpracy z UEFA to posiadanie dodatkowych środków, które mogliśmy przekazać im na zorganizowanie pierwszego zgrupowania. Jak ja zaczynałem to mnie też Anglicy – może nie finansowo, bardziej jeśli chodzi o otuchę, know-how – mocno wspierali. Nam akurat szło nieźle, ale gdy była taka potrzeba, to jechali do jakiegoś kraju, pokazywali, prowadzili treningi. Myślimy o tym, by zrobić takie większe zgrupowanie dla wszystkich krajów, gdzie nie ma jeszcze amp futbolu. Ale z tym jest tak, że jak ktoś się do ciebie zgłosi – masz pewność, że chce to robić. Jeśli ty do kogoś wyjdziesz – różnie może być.

Jak się zostaje prezesem europejskiej federacji?

Po prostu się ją tworzy. Tak się złożyło, że my – jako Polska – wpuściliśmy trochę świeżej krwi w amp futbol. Pokazaliśmy, że mając dobrą promocję, da się to stworzyć dynamicznie i w krótkim czasie. To zostało docenione. Plany, by stworzyć europejską federację, ciągnęły się i ciągnęły. W Europie stwierdzili, że ja jestem dobrą osobą, by tym zarządzać. Zorganizowaliśmy kongres założycielski, zaprosiliśmy ludzi z UEFA, ci od razu powiedzieli, że wciągają nas do swojego portfolio i udzielają wsparcia finansowego. Wszytko się kręci, więc jest szansa, że nie będą mnie wyrzucali z tej federacji.

W polskiej federacji jesteś – w cudzysłowie – i prezesem, i sprzątaczką.

Można tak to ująć. Od jakiegoś roku amp futbol to moja normalna praca. Tak naprawdę teraz mam dużo więcej zajęć niż wcześniej, a dużo mniejsze profity. Nie wiem jak moja żona, ale ja nie żałuję.  Budżetu jeszcze na to nie ma, ale nie ma co ukrywać, że jest jeszcze miejsce na jednego czy dwóch pracowników. W Polsce jest reprezentacja, liga, akademia, mamy projekty międzynarodowe. Odpowiadam za sprawy promocyjne, kontakty z mediami, Facebook, organizację zgrupowań, sprzętu, sponsorów, logistykę, wnioski na dofinansowania, rozliczanie projektów. Ostatnie lata w Polsce wszystko szło na rozwój, teraz chcemy trochę rozwinąć sferę organizacyjną, żeby mieć jakąś bazę do dalszych działań.

Do dalszych działań, które – jak mniemam – zapowiadają sie okazale.

Plany i chęci są takie, by zrobić tu drugą ampfutbolową Turcję, gdzie jest pierwsza i druga liga, najlepsi zawodnicy zarabiają godne pieniądze, kluby ściągają do siebie piłkarzy zza granicy za gotówkę. Największy transfer to chyba dziesięć tysięcy euro. Przy kwotach znanych z futbolu nie robi to zbyt dużego wrażenia, ale w naszych realiach – to bardzo dużo. Mają transmisje w otwartej telewizji, jest co tydzień program ze wszystkimi bramkami kolejki. Sami się zastanawialiśmy, jak oni to zrobili, że telewizja zgodziła się ich transmitować. Ostatnio mieliśmy  spotkanie federacji, była okazja, Brytyjczycy spytali ich, jak to się stało.

– No jak to jak? Poszliśmy do telewizji, poprosiliśmy, by transmitowali, no i transmitują.

Tyle. Później śmialiśmy się między sobą, że już wiemy, jak to zrobić, więc po powrocie pierwsze co to idziemy do telewizji w swoich krajach i prosimy. Inna mentalność. U nich rząd bardzo stawia na piłkę niepełnosprawną, mecze amp futbolu były rozgrywane tuż przed meczami Galatasaray czy innych klubów, przy wypełnionych trybunach. Ciekawe jest to, że jakbyśmy zapytali kogoś o kraje, w których amp futbol może być rozwinięty, Turcji raczej nikt by nie wskazał.

Raczej Niemcy, Holandia, Francja…

Kraje rozwinięte generalnie.

Przeczytałem gdzieś, że amp futbol rozwija się głównie tam, gdzie były konflikty i niepewna sytuacja polityczna. To prawda?

W Turcji jest bardzo ważna armia, bardzo dużo było tam konfliktów wojskowych. W lidze gra wielu kombatantów wojennych. Chce się na nich stawiać i ich pokazywać. Podobna sytuacja jest pewnie w Rosji, gdzie amp futbol też jest dobrze rozwinięty. Pewną niewiadomą jest Uzbekistan – ciężko logicznie wytłumaczyć, dlaczego akurat tam amp odniósł sukces, ale to też jedna z potęg.

Wychodzi na to, że polskiemu amp futbolowi przydałaby się jakaś wojna.

Nawet wewnętrznie tak się śmiejemy jak wybuchają jakieś konflikty, że “o, będzie niebezpiecznie, Ukraina urośnie w siłę”. Kiedyś oglądałem z Rosjanami mecz ukraińskiej drużyny amp. Dwóch starszych siwych panów, bardzo sympatyczni, ale też zaangażowani politycznie, jeden bardziej, drugi mniej. To było w trakcie nasilenia tego konfliktu. Jeden mówi, a drugi go podpuszcza:

– Teraz to Ukraina będzie miała sporo nowych zawodników.

– No, ale Rosja też…

– Jak to?! O czym ty chłopie mówisz?! Tam nie ma przecież żadnych Rosjan!

Polityka ma znaczenie, nie ma się co oszukiwać. Nie bez przyczyny Afryka ma tylu zawodników i tyle reprezentacji. Zawsze się dziwę, że na Bałkanach nie ma żadnych drużyn. Są jakieś plany, może tam ruszymy prężniej za rok-dwa. Wiadomo, lepiej, by tych konfliktów było jak najmniej, poradzimy sobie bez tego. Turcy powiedzieli, że jesteśmy na najlepszej drodze, by ich dogonić. Celuję w dziesięć-dwanaście klubów, teraz mamy ich pięć. No i żeby reprezentacja była w topie. My nie jesteśmy – mam nadzieję, że chłopaki się nie obrażą – potęgą, dopiero się dobijamy do elity. Jak już rozwiniemy się wystarczająco, myślę o innych dyscyplinach, o innych odmianach piłki niepełnosprawnych. W porównaniu do niektórych krajów zachodu u nas jest czarna dziura.

Piłkarze coś zarabiają czy sukces jest wtedy, gdy nie muszą dokładać?

Nic. Moim celem od początku było to, by nie musieli na tym dokładać, żeby nie było, że grają w kadrze ci, których na to stać. Są niby stypendia z ministerstwa sportu, ale tylko za medale mistrzostw świata bądź Europy. Przez rok albo dwa zawodnicy dostawaliby wtedy normalną pensję. Jest o co grać, w 2014 mecz o trzecie miejsce miał dodatkowy smaczek, otarliśmy się już o stypendia. Chłopaki biorą bezpłatne urlopy w pracy, zostawiają rodziny, żeby się przygotować, tych obowiązków jest coraz więcej…

Myślisz, że to możliwe, by kiedyś utrzymywali się z tego?

Łatwiej by na pewno było, gdybyśmy stali się dyscypliną paraolimpijską, wtedy top zawodników mógłby żyć tylko ze sportu. Emerytury olimpijskie i paraolimpijskie są takie same. Dla takich sportowców jak Justyna Kowalczyk czy Adam Małysz to tylko dodatek do pensji. Naszym piłkarzom zrobiłoby to różnicę. Jakaś opcja to też kontrakty reklamowe. Ostatnio Nike wypuścił reklamę z  drużyną Nike’a, w której był Lewandowski jako lider, Milik, jakaś dziewczyna, gościu z ulicy, który grał z kolegami na podwórku. Gdyby dorzucić do tej kampanii piłkarza amp futbolu, byłoby to dla niej plus dziesięć punktów. Tym bardziej, że nasz sport jest bardzo fotogeniczny, ładnie wygląda na obrazku. W Soczi Samsung zrobił podobną drużynę i był tam między innymi jeden ze skoczków i Andrzej Szczęsny, narciarz bez nogi. W amerykańskiej kampanii Powerade z kolei był Iniesta i reprezentant Stanów w amp. Moim zdaniem marki mogą tu dużo wygrać wizerunkowo, ale niestety wciąż panuje inne podejście. Ostatnio usłyszałem “jak ja mam reklamować mój zajebisty produkt kimś, kto jest gorszy, bo nie ma nogi? On ma się kojarzyć z czymś wartościowym, a nie wybrakowanym”. Z drugiej strony ktoś może skojarzyć z przełamywaniem barier, z robieniem czegoś fajnego mimo ograniczeń.

Wyrwało ci się kiedyś zdanie, że jesteście już jedną nogą w finale?

Cały czas się przytrafia coś takiego powiedzieć. Albo uczulam ich by gra miała ręce i nogi.  Żarty żartami, ale chłopaki często kupują sobie jedną parę butów na dwóch. Mówią, że tak wychodzi taniej (śmiech).

Rozmawiał JAKUB BIAŁEK

***

10-11 września w Warszawie będzie organizowana piąta edycja AMP Futbol Cup. Jeśli nie widziałeś jeszcze chłopaków na żywo w akcji – na pewno się nie zawiedziesz. Warto zaznaczyć sobie tę datę w kalendarzu.