Hiszpania

Hiszpania: Kadra na Euro 2020

Hiszpania: Analiza reprezentacji

Od czego by tu zacząć… Cóż, przede wszystkim jeśli ktoś nie ma choć minimalnej wiedzy na temat reprezentacji Hiszpanii, lepiej, żeby nie nazywał się fanem piłki nożnej. To jak Ferrari w branży motoryzacyjnej – absolutny top, o którego istnieniu musi wiedzieć każdy. Z piękną historią, wieloma sukcesami i przebiciem do świadomości niedzielnych kibiców na całym świecie. Mowa w końcu o najbardziej utytułowanej kadrze w XXI wieku, która na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat aż trzykrotnie sięgnęła po zwycięstwo w turnieju rangi międzynarodowej. W 2008, 2010 i 2012 roku, co było przejawem pełnej dominacji w światowym futbolu.

To był niezwykły okres dla „La Furia Roja”. W przeszłości tylko raz udało jej się sięgnąć po mistrzostwo Europy w 1964 roku, tak więc na pojawienie się złotej ery Hiszpanie musieli czekać ponad 40 lat. To oczywiście wiązało się z nadejściem złotego pokolenia tamtejszej piłki, z którym nie mógł równać się absolutnie nikt. Nawet Niemcy, które mają najwięcej medali od 2002 roku (7). Futbolem rządzą cykle, a ten z lat 2008-2012 pod wodzą Vicente del Bosque – częściowo też Luis Aragonésa, który wygrał Euro w 2008 roku – przeszedł do legendy. Na czele z gwiazdami pokroju Torresa, Villi, Xaviego, Iniesty, Busquetsa, Puyola, Ramosa czy Casillasa. Wtedy dzieciaki na podwórkach utożsamiały się właśnie z tymi piłkarzami, totalnie zapominając o polskich realiach.

Ale to już było i nie wróci więcej – przynajmniej w takiej formie. Tamtejsza kadra była oparta w dużej mierze o geniusz piłkarzy Barcelony i tiki-takę stworzoną przez Pepa Guardiolę. Dzisiaj wygląda to zupełnie inaczej.

Hiszpania wciąż jest bardzo mocną reprezentacją, lecz teraz może tylko nawiązywać do lat swojej świetności. Nie powiemy już, że ma najlepszych pomocników na świecie, bramkarza czy obrońców. Potencjał kadry prowadzonej przez Luisa Enrique rozkłada się na wiele nazwisk. Mówi się, że to będzie najbardziej nieobliczalny zespół na Euro 2021, bo naprawdę trudno wyrokować, na jaki aspekt były trener Barcelony położy największy nacisk. W jakich piłkarzach pokłada szczególne nadzieje czy jak ustawi zespół. Swoimi powołaniami wywołał burzę, nie zabierając na turniej żadnego zawodnika Realu Madryt na czele z Sergio Ramosem czy Nacho.

Reprezentacja Hiszpanii z racji swojego nieregularnego kształtu może albo zachwycić, albo totalnie zawieść. W tym kraju zawsze oczekuje się medali, ich brak uznaje się za porażkę. Tak się składa, że Luis Enrique wystawił się na strzał, wytworzył aurę niepewności i zwątpienia. To on jest na świeczniku jako gwiazda hiszpańskiej kadry, której wyjątkowo oberwie się za ewentualny brak sukcesu. Po kadencji Lucho widać, że „La Furia Roja” ma różne oblicza. Z jednej strony potrafi zmieść Niemców z powierzchni ziemi, wygrywając 6:0, a z drugiej męczyć się z ekipami pokroju Gruzji. Skala potencjału jest ogromna, ale pojawia się problem z regularnością. Oczywiście nie zmienia to faktu, że mówimy o jednym z faworytów do wygrania całego turnieju. Ale też nie da się ukryć, że znajdziemy mocniejszą talię kart przed zbliżającym się Euro 2020.

Nie ułatwia im sytuacji to, że tuż przed turniejem zmagali się z koronawirusem, przez który Enrique powoływał na potęgę, wysyłał Busquetsa do domu, odwoływał mecz z Litwą… słowem, niezły bajzel.

Wyjściowa „11” Hiszpanii na Euro 2020

Ostatnie mecze Hiszpanów

Data/turniej	Gospodarze	Wynik	Goście
8 czerwca 2021 towarzyski	Hiszpania	4 : 0	Litwa		8 czerwca 2021 towarzyski
4 czerwca 2021 towarzyski	Hiszpania	0 : -	Portugalia		4 czerwca 2021 towarzyski
31 marca 2021 El. MŚ	Hiszpania	3 : 1	Kosowo		31 marca 2021 El. MŚ
28 marca 2021 El. MŚ	Gruzja	1 : 2	Hiszpania		28 marca 2021 El. MŚ
25 marca 2021 El. MŚ	Hiszpania	1 : 1	Grecja		25 marca 2021 El. MŚ

Hiszpania: Droga do Euro 2020

L.p.	Zespół	Pkt	M	W	R	P	Br+	Br-	+/-
1.	Hiszpania	26	10	8	2	0	31	5	+26
2.	Szwecja	21	10	6	3	1	23	9	+14
3.	Norwegia	17	10	4	5	1	19	11	+8
4.	Rumunia	14	10	4	2	4	17	15	+2
5.	Wyspy Owcze	4	10	1	0	9	4	30	-26
6.	Malta	3	10	1	0	9	3	27	-24

Największe osiągnięcia historyczne Hiszpanów

Trudno wybrać ten jeden, najbardziej wyjątkowy sukces w historii reprezentacji Hiszpanii. Trochę ich mamy. Można zajrzeć do dalekiej przeszłości, lat 60. czy 90., ale też spojrzeć na świeższe dokonania. Jeśli patrzymy na ostatnie kilkadziesiąt lat, numerem jeden musi być zwycięstwo w turnieju w RPA. Co można powiedzieć na pewno – „La Furia Roja” na pustą gablotę nie może narzekać. Co prawda nie jest regularna w swoich osiągnięciach, dzielą je dłuższe przerwy, ale jeśli już rozgrywała znakomity turniej, to w pięciu na osiem przypadków wygrywała finał.

• Złoci medaliści na IO w 1992 roku
• Srebrni medaliści na IO w 1920 i 2000 roku
• Mistrzowie Europy w 1964, 2008 i 2012 roku
• Wicemistrzowie Europy w 1984 roku
• Mistrzowie Świata w 2010 roku

Selekcjoner reprezentacji Hiszpanii

Pół-żartem, pół-serio można powiedzieć, że w swojej kategorii Luis Enrique jest takim samym wizjonerem, jak Pep Guardiola. W innym wymiarze, bo mowa o realiach reprezentacji narodowej, ale jednak uderza w podobne tony.

Selekcjoner reprezentacji Hiszpanii sprawia takie wrażenie, jakby widział więcej niż przeciętny widz czy dziennikarz, co mimo wszystko powinno być postrzegane pozytywnie. Były trener Barcelony zawsze wyrywał się poza określone ramy, był wyrazisty i bezprecedensowy. To zdecydowanie nie jest ulubieniec hiszpańskich mediów od dłuższego czasu, dlatego nietrudno sobie wyobrazić, co wydarzy się w chwili, gdy “La Furia Roja” zawiedzie na Euro. Wóz albo przewóz, bez półśrodków. Enrique wybrał drogę, która ustawia go na świeczniku, co oczywiście niesie spore ryzyko.

51-latek chce grać bezpośredni futbol, lubi piłkarzy specjalizujących się w szybkim zdobywaniu przestrzeni lub często oddających strzały. W pewnym stopniu odcina się od tiki-taki, jak to bywało w czasach pracy w Barcelonie. Ma swój pomysł i go po prostu realizuje. Nie ma lepszego przykładu na budowanie kadry na własną modłę niż działania Luisa Enrique, który personaliami potrafi zaskoczyć z dnia na dzień. Enrique zdążył jednak przyzwyczaić, że nie ma sentymentów, decydując się na nieoczywiste rozwiązania. Pokazał to już choćby w przypadku Jordiego Alby, którego potencjał doskonale znał z Barcelony, a jednak w pewnym okresie w kadrze go pomijał. Lucho jedzie równo, ma cojones, ale nie można mieć wątpliwości, że chce stworzyć nową i lepszą wersję “La Furia Roja”.

Jako trener Enrique odnosił wielkie sukcesy z Barceloną. W ciągu trzech sezonów zdobył z nią dziewięć trofeów, w tym oczywiście Ligę Mistrzów w 2015 roku. Został też trenerem roku i wszedł na panteon najlepszych fachowców na świecie. Zostawił po sobie piętno, potrafił zrobić z zespołu maszynę do zabijania rywala. Różni się jednak choćby od Guardioli tym, że preferuje bardziej bezpośredni futbol. Widzimy go teraz w reprezentacji, którą 51-latek zaczął budować z powodzeniem. W ciągu swojej kadencji (17 meczów), przerwanej przez urlop spowodowany problemami rodzinnymi, wystawił sobie już piękne laurki, takie jak 6:0 z Niemcami, 6:0 z Chorwacją czy 4:0 z Ukrainą. Jego drużyna potrafi być jak on sam – wybuchowa. Euro 2020 będzie dla niego jednak pierwszym turniejem w roli selekcjonera. To debiutant.

Ciekawostki o Hiszpanii

• Były selekcjoner reprezentacji Hiszpanii, Vicente del Bosque, jest jedynym trenerem w historii futbolu, który wygrał mundial, mistrzostwa Europy i Ligę Mistrzów. To pokłosie genialnych lat hiszpańskiej kadry w latach 2008-2012
• Podczas Euro 1960 reprezentacja Hiszpanii oddała mecz walkowerem przed ćwierćfinałowym starciem z ZSRR. Na dwa dni przed planowanym spotkaniem rządzący krajem generał Francisco Franco zadecydował, że zespół narodowy nie poleci do Moskwy grać z komunistycznym rywalem. Ponoć na informację o tym, że do wyjazdu nie dojdzie, ze wściekłością zareagował di Stefano.
• Hiszpania jest pierwszą i do tej pory jedyną reprezentacją, której udało się obronić tytuł mistrza Europy. Żadna inna kadra tego nie dokonała, choć raz w latach 60. miała ku temu okazję kadra ZSRR (dwa finały z rzędu) oraz reprezentacja Niemiec w latach 70.
• Hiszpańscy piłkarze przeszli do historii jako pierwsza europejska reprezentacja, której udało się wygrać mistrzostwa świata na obcym kontynencie. Udało się to w 2010 roku w RPA, a do tego elitarnego grona cztery lata później dołączyły Niemcy po triumfie w Brazylii
• Hiszpania dzierży w rękach niezwykły rekord, razem z Brazylią, o którym wiele nawet topowych reprezentacji może dzisiaj jedynie pomarzyć. Chodzi o 35 meczów z rzędu bez porażki. To liczba, do której nie udało się zbliżyć żadnej ekipie narodowej od wielu lat
• W przeciwieństwie do wielu reprezentacji na świecie Hiszpania nie ma swojego stadionu narodowego. Mecze w roli gospodarza rozgrywa w różnych miejscach rozłożonych po całym kraju: Santiago Bernabeu w Madrycie, Estadio de La Cartuja w Sewilli, Estadio Los Cármenes w Granadzie czy Estadio Ramón de Carranza w Cadizie
• Reprezentacja Hiszpanii jest jedynym zespołem, któremu udało się wygrać mistrzostwa świata po porażce w pierwszym spotkaniu na turnieju. W RPA podopieczni del Bosque przegrali ze Szwajcarią 0:1, by potem dojść do finału i pokonać w dogrywce Holandię 1:0. W 116 minucie gola strzelił Andres Iniesta

Największa gwiazda reprezentacji Hiszpanii

Tutaj mamy pewien zgrzyt. Bo tak naprawdę w wizji Luisa Enrique na reprezentację narodową nie ma miejsca na większe indywidualności od innych. Nie ma konkretnej gwiazdy jak Bale w Tottenhamie, Lewandowski w Polsce czy Ronaldo w Portugalii. Poziom zawodników jest topowy, mówimy o klasie światowej na wielu pozycjach. Tylko że tam nikt specjalnie się nie wyróżnia. Gdyby powołanie otrzymał Sergio Ramos, być może wskazalibyśmy właśnie na niego. A tak trzeba szukać, bo opcji jest kilka. Każda ma swoje uzasadnienie, ale, wiadomo, to musi być jedno nazwisko.

Gerard Moreno. Najlepszy hiszpański zawodnik w La Liga, przez wielu uważany również za lepszego napastnika od Benzemy czy Suareza w minionym sezonie. Dlaczego on? Cóż, to gość, który próbuje przebić się do mainstreamu i ma wszelkie narzędzia do tego, żeby to uczynić na dobre. To najskuteczniejszy piłkarz w Lidze Europejskiej (siedem goli, pięć asyst), zwycięzca tych rozgrywek z Villarrealem i największa gwiazda tego klubu. 29-letni Hiszpan rozegrał swój najlepszy sezon w karierze, notując 31 bramek i 11 asyst. Skwitował ten genialny czas bramką w finale LE z Manchesterem United. Szerzej opisywaliśmy jego sylwetkę tutaj.

Hiszpania w liczbach

Mecze Hiszpanii na Euro2020