Doliczamy czas sportowym wojownikom. Startuje fundacja Rafała Kośca!

Słuchajcie, mamy ważną sprawę. Właśnie startuje inicjatywa, którą na naszych łamach już zapowiadaliśmy. I której bardzo, bardzo mocno kibicujemy. Rafał Kosiec założył Fundację Doliczony Czas, więc najwyższa pora ogłosić jej oficjalny start. 

Kto zacz?

Dla tych, którzy nie trafili na nasze teksty, krótkie przypomnienie. Rafał był piłkarzem II-ligowej Polonii Warszawa. Po jednym z meczów wrócił do domu, ale zorientował się, że zapomniał wziąć czegoś z samochodu i postanowił zbiec na dół. Schodami. Spieszył się, przewrócił się i stracił przytomność. Kiedy się obudził, nie czuł nic. Zaczął się koszmar. Złamanie kręgosłupa, walka o życie, ciągły ból. Zagrożenie nieodzyskania zdrowia już nigdy. Ale on się nie podał. Wbrew wszelkim diagnozom, które mówiły o tym, że nie odzyska władzy nad ciałem, obudził w sobie wojownika.

CHCESZ DOWIEDZIEĆ SIĘ WIĘCEJ I WSPOMÓC ZBIÓRKI? WEJDŹ NA STRONĘ FUNDACJI DOLICZONY CZAS! 

Teraz dzieli się swoją historią, dając nadzieję tym, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji. – Życie jest jak sport. W trakcie walki o zwycięstwo, czyli osobiste szczęście i satysfakcję, warto spojrzeć na innych. Wszyscy powinniśmy grać w jednej drużynie i pomagać sobie nawzajem, pamiętając, że zwycięstwo to nie wszystko, a każdy kolejny dzień w zdrowiu i szczęściu nie ma ceny – mówi Rafał. – Nadzieja nie umiera ostatnia. Nadzieja nie umiera nigdy. W to wierzę. Zawsze gdzieś z tyłu głowy się ma, że może być dobrze, ten jeden procent szansy daje nadzieję, zawsze, zawsze, zawsze i to się nie zmienia.

Swego tak komentował to Krzysztof Stanowski:

Myślę, że nie ma kibica w Polsce, którego ta tragedia nie poruszyła. Rafał Kosiec, młody i dobrze zapowiadający się piłkarz Polonii Warszawa, przewrócił się i… nagle wszystkie marzenia, plany i ambicje przestały mieć znaczenie. Zniknęły pasje, rozmyły się znajomości, zamiast codziennych zajęć został niewyobrażalny ból i nikła nadzieja, by kiedyś samodzielnie postawić chociaż krok.

Dzisiaj – z trudem, bo z trudem, ale jednak – Rafał się porusza. To, co Rafałowi zostało nietknięte, to głowa. Mówiąc krótko – ma łeb na karku. Łeb, w którym kłębi się na pewno mnóstwo koszmarów, ale też łeb, w którym rodzą się dobre pomysły. Założył fundację, która ma pomagać sportowcom. Transparentnie, przejrzyście, tym, którzy naprawdę tego potrzebują i w sposób taki, jak potrzebują. Myślę, że ta fundacja ma też pomóc samemu Rafałowi – nie w sensie zebrania dla niego pieniędzy, ale w sensie wyznaczenia utraconego sensu życia. Może znowu być KIMŚ. Chciałbym was wszystkich prosić, chciałbym też prosić firmy ze wszystkich branż, abyście na fundację „Doliczony czas” popatrzyli życzliwie. Są osoby czy instytucje, dla których tysiąc, dwa tysiące czy nawet pięć tysięcy to nic. A jestem przekonany, że Rafał – tworzący teraz listę osób, którym chce pomóc w pierwszej kolejności – będzie wiedział, jak je spożytkować.