Co czeka Buksę w MLS? „10 bramek to cel minimum”

MLS działa jak spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Pod ligą są wszystkie kluby, które nie wypłacają pensji zawodnikom. Zamiast nich robi to sama liga. Desginated Players to zaś piłkarze, którzy dostają większe pieniądze, opłacane przez operatorów-inwestorów, w Polsce nazywanych zwyczajnie właścicielami.

Dokładnie, ale to wszystko nie takie proste, bo pojawiają się kolejne komplikacje związane z Buksą. Po pierwsze, aktualnie trwają protesty, prowadzone przez Amerykański Związek Piłkarzy, o podwyższenie salary cap, które wynosi marne cztery miliony dolarów na cały zespół (dokładnie $4 240 000). Naprawdę małe pieniądze. Po drugie, Buksa ma 23 lata, a to według prawa MLS oznacza, że łapie się on jeszcze do kategorii Young Designated Player. Jako ktoś taki nie możesz zarabiać dużych pieniędzy. Na rok 2020, przynajmniej do ukończenia 24 lat, mógłby zarabiać gdzieś w okolicach 200 tysięcy dolarów i taka suma nie robi już takiego wrażenia, jak kwota siedmiocyfrowa, o której początkowo się mówiło.

Dlatego też mnie to zdziwiło. Rozmowy dalej trwają i mówi się o ograniczaniu do dwóch Designated Players, trzecie miejsce będzie można ewentualnie wykupić od ligi. Do sezonu zostało jeszcze sporo czasu i wiele się może zmienić. Na ten moment wszyscy ci, którzy obracają się wokół New England Revolution, mówią, że Buksę czeka raczej kontrakt Young Designated Player i nie będzie mógł liczyć na tak wysokie zarobki, o jakich się w jego kontekście wspominało. Jednak warunki umowy po ukończeniu 24 lat mogą być już zupełnie inne.

Zależy, co zawarliby w umowie. Wątpię, żeby dostał kontrakt podpisany od razu na trzy lata. Propozycja 2+1 wydaje się bardziej prawdopodobna. Z grona Young Desginated Players najwięcej zarabia Ezequiel Barco z Atlanty United, bo dostaje prawie półtora miliona dolarów rocznie. Dużo zarabia też Diego Rossi i Bryan Rodriguez z Los Angeles FC, bo ich pensję też mieszczą się w siedmiu cyferkach. To kolejne zasady MLS, które  da się obejść, więc, jeżeli to wszystko ładnie pospinają, to istnieje szansa wyższy kontrakt. W sezonie 2019 zawodnikom o statusie DP w wieku poniżej 20. przysługiwały zarobki maksymalnie na poziomie $150 000, w wieku 21-23 na poziomie 200 tysięcy dolarów, starsi piłkarze DP mogli w  tym roku zarabiać maksymalnie 530 tysięcy zielonych. Jak w takim razie niektórzy zarabiają po kilka milionów? Rekompensatę muszą uzupełnić właściciele, ale w przypadku młodych piłkarzy rzadko decydują się na przepłacanie, dlatego tylko trzech Young DP zarabia powyżej miliona dolarów rocznie. Zgranie tego wszystkiego w zgodzie z zasadami salary cap wymaga sporej gimnastyki od ludzi, którzy odpowiadają za finanse klubów MLS.

Jeżeli chodzi o New England Revolution to kwota jest bardzo duża, ale to też wynika z tego, że każdy klub stara się już teraz nadążać za tym, co dzieje się w całej lidze. Wcześniej był taki moment, że LA Galaxy bardzo mocno dominowali w całych rozgrywkach, regularnie dochodzili do finałów albo się o nie ocierali, ale przy tym przegapili ten moment, kiedy wszyscy inni poszli do przodu. W Los Angeles myśleli, że skoro tak dobrze im idzie, to przecież nie muszą kombinować, nie muszą się rozwijać, nie muszą się wzmacniać, a to nie była dobra ścieżka, bo wszyscy inni przeprowadzili transfery i mocno stawiali na akademie, które stały się wręcz wymogiem. Wiele klubów MLS ma siatki skautów rozsiane po całej Ameryce Południowej i Europie, kasa jest dużo wyższa, jeżeli chodzi o kluby i ligę, więc to wszystko poszło w taką stronę, że piłkarze chcą tu przychodzić, nawet jeśli wiedzą, że nie zarobią jakichś nieprawdopodobnych kokosów. Gra się tu w coraz mocniejszych klubach, z coraz lepszymi piłkarzami i wzrost czysto piłkarskiego poziomu jest widoczny gołym okiem. Nawet w tym okienku transferowym trzy kluby pobiły swoje rekordy – taki Sporting Kansas City ściągnął gościa za prawie dziesięć milionów dolarów, a do tej pory, w historii całej franczyzy, nigdy nie wydali nawet takiej sumy na wszystkich sprowadzanych piłkarzy. Wszystko idzie do przodu. Vancouver Whitecaps po weekendzie sprowadzili sobie Lucasa Cavalliniego i to o nim mówiło się najwięcej, a nie o Buksie.

Za tym trendem idzie też New England Revolution, które od momentu, kiedy zespół przejął Bruce Arena, działają w zupełnie innym stylu na boisku, i poza nim. Diametralna zmiana filozofii. Ktoś tam po prostu stwierdził, że trzeba gonić lepsze kluby. W ten sposób trafił tam Gustavo Bou za sześć-siedem milionów dolarów.

Dokładnie, Buksa jest drugim najwyższym transferem w historii klubu, a nie tak dawno ściągnęli też Gila za dwa miliony, więc trzy największe ruchy transferowe w ciągu roku, to chyba wystarczający dowód na nomen omen rewolucję. Sami Revolution to nieco zaniedbane dziecko Kraftów, którzy prowadzą też New England Patriots w futbolu amerykańskim. To raczej im wszyscy kibicują, tam skupia się zainteresowanie, a piłka jest trochę na dokładkę. Teraz powoli ma to się zmienić.

Trochę taki nieśmiertelny strażak. Śmieję się, że nie wiem, co musiałoby się stać, żeby przestał trenować. Liga na tyle poszła do przodu, że raczej nie znalazłby zatrudnienia w żadnej silniejszej drużynie. Revolution byli jednak w dołku i potrzebowali doświadczonego gościa, który umiejętną ręką wyciągnie ich z dołka. Udało mu się to, awansowali do play-offów, co jest dużym osiągnięciem, bo na Wschodzie mieli naprawdę mocną i wyrównaną rywalizację. W szczególności w niższych rejonach. Trzeba to klasyfikować w kategoriach sukcesu. Generalnie Revolution choć nie przyciągają wielu kibiców, to wcale nie są zespołem z przypadku: 2002 – finał, 2005, 2006, 2007 – finał, w 2014 też walka o mistrzostwo ligi. Straszliwi pechowcy, bo oni razu nie sięgnęli po końcowy triumf, a aż pięć razy byli tego bardzo blisko. Potem jednak bardzo długo nie byli w stanie awansować do play-off, a wszystko zmieniło przyjście gościa, który dawno powinien udać się na trenerską emeryturę. To pewien paradoks. Arena zmienił ustawienie na 4-4-2 i dlatego też Bou nie będzie bezpośrednim konkurentem dla Buksy.

Bo będą grali w duecie. Bou dostanie rolę cofniętego napastnika. Kogoś takiego, jak Robbie Keane w Los Angeles Galaxy. Pojawiały się pierwsze fachowe analizy ludzi, którzy bardzo mocno w tym siedzą, i według nich właśnie na ten wzór będzie kreowana rola przyszłego partnera z ataku Buksy. O co chodzi? Ano o bieganie za plecami Polaka i bycie łącznikiem między nim a Charlesem Gilem.

New England są lepsi, ale tylko dlatego, że Fire to absolutnie najgorszy zespół w lidze. Myślę, że dosyć znamienne jest to, iż Polacy trafiają do drużyn z dołu tabeli MLS. Chicago Fire to najbardziej patologiczny klub w rozgrywkach, pełen wewnętrznych problemów i jeśli tam nie naprostuje się sytuacja, to nie wróżę im niczego dobrego. Frankowski trafił na o tyle trudny teren, że pracował ze szkoleniowcem niskiej klasy, który często zmieniał mu pozycję, często kombinował w dziwny sposób i jeśli wygrywasz zaledwie dwa mecze na wyjeździe, to nie masz szans na play-off.

W USA słychać, że New England niedługo ściągną jakiegoś wartościowego środkowego obrońcę i bardzo im się ktoś taki przyda. Siłą tego zespołu jest kolektyw. Do tej pory gwiazdą był Gil i Bou. I w zasadzie tyle. Tu nie ma wielu gwiazd, nie ma wyróżniających się piłkarzy, a skład roi się od młodzieży i zawodników z pewnego rodzaju odrzutu. Inna sprawa, że właściciele, Robert Kraft i jego syn wreszcie stwierdzili, że może wypada bardziej zainteresować się losem tego klubu.

Dopiero co oddali do użytku nowe centrum treningowe za trzydzieści pięć milionów dolarów. Trzy boiska pełnowymiarowe, dwa na naturalnej murawie i jeden turfowy. Intensyfikują się treningi w akademii i pojawia się w końcu drużyna rezerw, w której ogrywać się będą zawodnicy, dla których nie ma miejsca w pierwszym składzie. W ten sposób zaistniał przecież przykładowo Kacper Przybyłko, który z rezerw przebił się do pierwszej drużyny.