Kolumbijczycy – najlepsi kibice świata

Główna ulica Kazania. Dziki tłum. Kolumbijscy kibice są w sporej przewadze liczebnej. Gdy jedna z fanek zaczyna na środku zdejmować bluzkę jestem pewien, że chce się po prostu przebrać. Nie dziwi mnie to, przecież ledwie kilka godzin temu widząc dumnie eksponujące swoje ciała na hotelowym korytarzu Kolumbijki (mówiąc wprost – prawie nieubrane) już doszedłem do wniosku, że pruderyjność w tym narodzie jest posunięta nieco dalej. Ona jednak zrzuca bluzkę i… zaczyna prężyć się do zdjęć.

Ty też chcesz zdjęcie? To dawaj! Foto? No jasne! Chodź! Widocznie uznała, że w bluzce nie będzie wyglądać dostatecznie dobrze na fotkach z kibicami z całego świata. Tak jej się spodobało, że schowała ją głęboko do torebki i na stadion poszła już bez bluzki.

Inna klisza – znajdujemy się już pod stadionem. Grupa Kolumbijczyków ma ze sobą dmuchane zabawki. Każda z nich to aligator. Na jednym się siedzi, drugiego trzyma pod pacha, trzeci nosi się na głowie.

– Jesteście fanami krokodyli?

– No tak!

– Dlaczego?

– Człowieku, ty wiesz ile w Kolumbii jest krokodyli? Są najlepsze! Kochamy je!

Nie zrozumiesz. Nie pomoże nawet wódka o smaku pasty do zębów, jaką chwilę później wręcz wlewają ci do ust. Kolumbijscy kibice mają wszystko, czego wczoraj nie mieliśmy my (z przyczyn oczywistych). Byli weseli, głośni, rozśpiewani, energiczni… Bawili się. Bo w Kolumbii futbol to zabawa, taniec, śpiew. Nawet jak przed meczem Polacy szli przez centrum zorganizowaną grupą, na ich twarzach malowała się raczej duma, podniosłość, honor. Kolumbia? Pewnie nawet jakby przegrała, to i tak kibice wyszliby na miasto i robili to samo, co po wygranej. Bawili się, tańczyli, śpiewali.

– Gdzie wy jesteście? Polacy gdzie wy jesteście?! – zaczął ktoś wczoraj śpiewać w centrum.

I nic dziwnego. Dwa dni przed meczem, dzień przed meczem, w dniu meczu i przed stadionem można było odnieść wrażenie, że Polacy nie przyjechali. Nie było ich widać w ogóle. A gdy już się pojawili – czmychali gdzieś boczkiem, po cichu, smutni i bez wiary. Przy tym całym rozmachu Kolumbijczyków, znieść tę porażkę jest jeszcze gorzej.

Odnalazł się Paulo Dybala. Dorabia robiąc wywiady dla rosyjskiej telewizji.

– Hej, ty! – krzyczy do mnie gość przed meczem.

Ja? Nie znam go.

– Napij się! Dawaj! No chodź! – krzyczy z entuzjazmem.

Odmawiam, ale za chwilę ustawia się mała kolejeczka i Kolumbijczyk wlewa jej prosto do gardeł spore ilości przezroczystego płynu. Najbardziej z tej okazji cieszą się Rosjanie, którzy nagle wyrastają jak spod ziemi. Swoimi specyfikami dzielili się także polscy kibice, którzy siedząc w knajpie podali kolumbijskiemu stolikowi tabakę. Sądząc po reakcjach kopnęło ich tak, jak najlepszy sort kolumbijskiego proszku – do czego zresztą pili Polacy tym całkiem zręcznym żartem.

Na rynku ustawiła się grupa kibiców w żółtych koszulkach. Do środka nie da się dopchać. Stoi tam gość z kamerą, a reporterka przepytuje pojedynczo uczestników zbiegowiska.

– Kto wygra?

– Kolumbia!

– UUUUUUUUUUUUUUUU!!!! – następuje wtedy wielki, naprawdę wielki ryk.

– Kto strzeli gola?

– Falcao!

– UUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!

– Kto będzie mistrzem świata?

– Kolumbia!

– UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ich gorący temperament przełożył się oczywiście na sam mecz. Ich hymn przy naszym to jak – z całym szacunkiem – hardrockowa kapela przy Edycie Bartosiewicz. Zupełnie inna skala. Gdy trzeba było, stadion wygwizdywał Polaków tak, że słychać to było aż w Samarze. Gdy Kolumbijczycy ośmieszali naszych, po każdym ich zagraniu słychać było jeden wielki wiwat. Do Kazania mieli nieco dalej niż my. Ale jak już przyjeżdżają taki kawał świata – to na cały turniej. Turniej przepełniony imprezami, meczami i świetną zabawą. Turniej, na którym wygrali z nami na każdym polu.

Co tu dużo mówić – ich kibice są najlepsi. Do końca turnieju kibicuję Kolumbii.