Marcin Szałęga kończy z piłką i wyjeżdża do Holandii pracować… jako spawacz

Nie ma w tym środowisku wielu ludzi, którzy potrafią się przyznać sami przed sobą, że do sportu nadają się mniej więcej jak my do prowadzenia bloga o zdrowiu, że na piłce kokosów nigdy się nie dorobią, nigdy nie będą już świętować spektakularnych sukcesów i z tą myślą podejmują świadomą decyzję: koniec z tym, czas zająć się w życiu czymś innym. Piłkarz to niekoniecznie zawód na całe życie.
Jednych prowadzi to do poważnych interesów i dużych pieniędzy, innych do prostej pracy fizycznej, ale przynajmniej biorą los w swoje ręce, nie oszukują siebie, ani rodziny, że już za moment ktoś zaoferuje im w piłce coś atrakcyjnego. Wcale nie tak dawno jeden z młodych piłkarzy Górnika Zabrze (może jeszcze kiedyś napiszemy o nim o dwa słowa więcej) uznał, że prawdziwego piłkarza jednak nigdy z niego nie będzie, załatwił sobie etat w kopalni, codziennie zjeżdża pod ziemię, pracuje fizycznie, zarabia i nie narzeka.

Mniej więcej to samo zrobił Sławomir Szary, kiedy wypadł już z ligowej karuzeli. O tym samym myślał też Dawid Jarka, który chciał wyjechać do Niemiec, żeby pracować w mechanice samochodowej. I wreszcie podobnie robi dziś Marcin Szałęga z Okocimskiego Brzesko. Pamiętacie na pewno – kiedyś związany z Wisłą, uznawany za nieprzeciętny talent, ale regularnie trapiony kontuzjami.

Dziś na łamach „Dziennika Polskiego” deklaruje, że w wieku 30 lat kończy kar… przygodę z piłką. Wyjeżdża do Holandii i zamierza pracować tam jako spawacz. Pewnie nie tak wyobrażał sobie swoją przyszłość, nie w tym miejscu chciał być mając trzydziestkę na karku, ale od nas ma życzenia – powodzenia. Naprawdę, to chyba lepsze niż tułanie się po Puszczach Niepołomice, Popradach Muszyna i mamienie lokalnych dziennikarzy jak Michał Goliński: „miałem oferty z ekstraklasy, ale po zastanowieniu wybrałem tę z Nielby Wągrowiec…”